ΚΑΠΟΙΑ (ΧΡΗΣΙΜΑ;) ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΛΟΓΕΙΣ
Η «ΑΚΤΙΝΟΓΡΑΦΙΑ» ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ
Οι δυνάμεις της αριστεράς και της κεντροαριστεράς πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στην κοινωνία
Του Κώστα Σπαρτινού
Ενώ πλησιάζουμε στην ώρα της κάλπης και τα κόμματα και οι υποψήφιοι βρίσκονται στο απόγειο της δραστηριότητάς τους, φουντώνουν ταυτόχρονα και οι δημοσκοπήσεις που μετράνε, επηρεάζουν, αμφισβητούνται, σε κάθε περίπτωση αποτελούν κι αυτές παράγοντες της εξελισσόμενης προεκλογικής περιόδου. Δεν θα ασχοληθώ με τα όσα λέγονται για την αξιοπιστία και την φερεγγυότητά τους. Ο καθένας και η καθεμιά από τους πολίτες έχει σχηματίσει τη γνώμη του γι’ αυτές. Το μόνο που θα επισημάνω είναι ότι – σύμφωνα με τις ίδιες τις εταιρείες μέτρησης – ένα ποσοστό πάνω από το 70% (5 στους 7 για την ακρίβεια) αρνείται να πάρει μέρος σε μια δημοσκόπηση. Αδιαφορία; Καχυποψία; Απαξίωση; Φόβος; Εκείνο που είναι πάντως σίγουρο είναι ότι πολλοί και πολλές δεν έχουν ακόμα αποφασίσει ακόμα σε ποιο κόμμα θα δώσουν την ψήφο τους.
Η ταξική σύγκρουση
Σήμερα θέλω να ασχοληθώ με μία διαφορετική έρευνα-δημοσκόπηση που έγινε στις 17 ως 27 Μαρτίου από το «Ινστιτούτο για την έρευνα και την κοινωνική αλλαγή – Eteron» και την εταιρεία δημοσκοπήσεων “aboutpeople”. Δεν αφορούσε πρόθεση ψήφου αλλά στόχευε να καταγράψει μια ακτινογραφία των ψηφοφόρων, αυτών δηλαδή που θα αποφασίσουν για την κυβέρνηση της επόμενης τετραετίας (αν θα διανύσουμε ολόκληρη τετραετία και δεν θα έχουμε – για άλλη μια φορά – πρόωρες εκλογές).
Ας ξεκινήσουμε από ευρήματα που έχουμε δει και σε άλλες μετρήσεις. Ικανοποίηση από την οικονομική του κατάσταση δηλώνει μόλις το 15,2% και το αντίθετο το 60,1%. Αυτό το αποτέλεσμα ακτινογραφεί και την οικονομική σύνθεση των ψηφοφόρων των δύο μεγάλων κομμάτων. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είναι ικανοποιημένοι κατά 5,1% και δυσαρεστημένοι κατά 79,6%, ενώ της ΝΔ αντίθετα η ικανοποίηση μετριέται στο 37%, ενώ η δυσαρέσκεια στο 26,9% και οι «ούτε-ούτε» μετρώνται σε ένα σημαντικό 35,8%. Αποτυπώνεται λοιπόν με σαφήνεια η ταξική συγκρότηση των δύο κομμάτων.
Η έρευνα έχει πολλά ενδιαφέροντα ευρήματα και θα πρότεινα στους αναγνώστες αυτής της στήλης να ανατρέξουν στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου (eteron.org), όπου μπορούν να την διαβάσουν στο σύνολό της.
Πλειοψηφία η κεντροαριστερά
Θα μείνω σε λίγα ακόμα ευρήματα, γιατί δεν θέλω να κουράσω τον αναγνώστη. Στο ερώτημα αν η διάκριση αριστερά/δεξιά παραμένει στην εποχή μας σημαντική, οι θετικές απαντήσεις είναι 36,1% ενώ αυτές που θεωρούν ότι δεν ανταποκρίνεται στη σύγχρονη εποχή είναι 58,3% (έκπληξη αποτελεί η τοποθέτηση των ψηφοφόρων του ΚΚΕ που θεωρούν μη σημαντική αυτή τη διάκριση σε ποσοστό 42,8% – ίσως γιατί η σημερινή «γραμμή» του κόμματος θεωρεί ότι η κομμουνιστική ιδεολογία δεν αποδίδεται ικανοποιητικά με την έννοια της αριστεράς). Όμως στη συνέχεια, στην ερώτηση ποιο ιδεολογικό ρεύμα θα μπορούσε να διασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον, στην κεντροδεξιά/δεξιά πιστεύει το 31,5% ενώ στην κεντροαριστερά/αριστερά το 36%. Επιπλέον, αν προσθέσουμε τις τοποθετήσεις των ερωτώμενων ως προς τον ιδεολογικό χαρακτηρισμό που τους αντιπροσωπεύει, θα δούμε ότι το δεξιό-κεντροδεξιό ιδεολογικό φάσμα (εθνικισμός, συντηρητισμός, νέο-φιλελευθερισμός, φιλελεύθερο-δημοκρατικό κέντρο) συγκεντρώνει την προτίμηση του 36,6%, ενώ το αριστερό-κεντροαριστερό (σοσιαλδημοκρατία, δημοκρατικός σοσιαλισμός, οικολογία, κομμουνισμός) το 44,7%.
Επίσης, ο καπιταλισμός θεωρείται κακό πράγμα από το 61,2%, ενώ καλό από το 24,1%. Το κοινωνικό κράτος καλό από το 87,7% και κακό από το 6,8%. Οι ιδιωτικοποιήσεις κακό από το 57,1% και καλό από το 31%. Η κρατική παρέμβαση θεωρείται απαραίτητη για τη βελτίωση της κατάστασης, πιστεύει το 64,5%.
Τα συμπεράσματα
Τα παραπάνω ευρήματα οδηγούν κατά τη γνώμη μου αβίαστα στα παρακάτω συμπεράσματα:
• Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος είναι τοποθετημένη στην αριστερή-κεντροαριστερή πλευρά του ιδεολογικού φάσματος.
• Τα κοινωνικά αγαθά είναι σε υψηλή προτεραιότητα και μπορεί να εξασφαλιστούν με κρατικές πολιτικές.
• Η κοινωνία θα ακολουθήσει εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που θα δώσουν απαντήσεις στις πιεστικές σημερινές ανάγκες της με συγκεκριμένες πολιτικές και προτάσεις και όχι με ιδεολογισμούς και χιλιοφορεμένα τσιτάτα. Η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς και της κεντροαριστεράς πρέπει να οικοδομηθεί ξανά, στο πεδίο των πραγματικών προβλημάτων και της υλικής τους βάσης.
Οι δυνάμεις της αριστεράς και της κεντροαριστεράς πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στην κοινωνία. Με συνεννόηση σε προγραμματική βάση και πέρα από μικρόψυχους καιροσκοπισμούς. Στις 22 Μαΐου θα προκύψει το ερώτημα της νέας κυβέρνησης. Με τί κριτήρια θα τοποθετηθούν; Πώς θα αντιμετωπίσουν την κοινωνία και τα προβλήματά της; Αν αδιαφορήσουν, πώς θα απολογηθούν;
