Του Διονύση Ζακυνθινού
Η Ουάσιγκτον αιφνιδιάζει ευχάριστα τον επισκέπτη της, που περιμένει να τη δει με το στερεότυπο που έχει καλλιεργήσει στο μυαλό του, κυρίως από τον κινηματογράφο.
Όμως, αντί για ουρανοξύστες, που κρύβουν τον ήλιο, και θορυβώδεις λεωφόρους, έρχεται αντιμέτωπος με μια ήσυχη πόλη, πνιγμένη στο πράσινο, και με πολύ χαμηλούς ρυθμούς ζωής που παραπέμπουν σε βόρειο προάστιο της Αθήνας.
Την ειδυλλιακή εικόνα της Ουάσιγκτον πλαισιώνουν ο ποταμός Ποτόμακ, σκιουράκια που παίζουν σε πάρκα, αλλά και μια πανέμορφη λίμνη, μπροστά από το Καπιτώλιο, όπου βλέπεις παπάκια και χήνες να ρεμβάζουν αμέριμνα.
Από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνεις στην Ουάσιγκτον είναι και ο λόγος που δεν βλέπεις σ’ αυτήν ψηλά κτίρια, εν προκειμένω ουρανοξύστες. Σε μια έμπρακτη ένδειξη υψηλού πολιτικού συμβολισμού, κανένα κτίριο δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει σε ύψος το Καπιτώλιο, αυτό που έγινε τόπος εισβολής εξαγριωμένων οπαδών του Ντόναλντ Τραμπ.
Η Αμερική έχει ζήσει στο παρελθόν θεσμικές εκτροπές, με κορυφαία αυτή του σκανδάλου Γουότεργκειτ, το 1974, που οδήγησε στην αποπομπή του Ρίτσαρντ Νίξον. Όμως, ουδέποτε είχε ζήσει αυτό που έγινε χθες και άφησε άναυδο τον πλανήτη.
Η πραξικοπηματικής υφής εισβολή των οπαδών του απερχόμενου Αμερικανού προέδρου στο Καπιτώλιο, συνιστά κάτι πολύ παραπάνω από ένα σοβαρό τραύμα στη δημοκρατία και στο κύρος των ΗΠΑ. Είναι κυρίως ένα σαφές δείγμα γραφής μιας βαθύτατα διχασμένης χώρας, η οποία ως υπερδύναμη επηρεάζει και τη γειτονιά μας.
Ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει τις επόμενες κινήσεις ενός απρόβλεπτου ανθρώπου, που δεν λέει να συμβιβαστεί με την ήττα του και δεν έχει κανένα ενδοιασμό να φτάσει στα άκρα, με ό, τι αυτό συνεπάγεται για την εθνική συνοχή των ΗΠΑ.
Για τις επόμενες 15 μέρες η Ουάσιγκτον έχει τεθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ενώ σε ένα δεκαήμερο περίπου αναμένεται να ορκιστεί, ως νέος πρόεδρος, ο Τζο Μπάιντεν.
Τα ερωτήματα που θέτουν ειδικοί αναλυτές και αναμένεται να απαντηθούν προσεχώς, είναι εάν τα πράγματα ηρεμήσουν και η κατάσταση τελικά ομαλοποιηθεί, αφότου ο Μπάιντεν αναλάβει τα καθήκοντα του, με τους Ρεμπουπλικάνους να προσπαθούν να επουλώσουν την πληγωμένη ψυχή τους, αποβαλλόμενου από τις τάξεις τους του πιο ιδιόρρυθμου και συγκρουσιακού προέδρου που είχαν οι ΗΠΑ στην ιστορία τους.
Στο μεταξύ, όμως, είναι προφανές ότι η Αμερική εισέρχεται σε μια παρατεταμένη περίοδο αστάθειας. Κι αυτό δεν είναι καθόλου καλό νέο για εμάς, ιδίως σε ό, τι αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Ποιος μας εγγυάται ότι ο Ερντογάν δεν θα σπεύσει να εκμεταλλευτεί αυτήν την αμερικανική αστάθεια ώστε να μάς δημιουργήσει προβλήματα στο Αιγαίο;
Παρεμπιπτόντως, το επεισόδιο που προκλήθηκε στα Ίμια δεν είναι καθόλου καλός οιωνός.
Πάντως, σε κάθε περίπτωση, μην ξεχνάμε ότι όταν η υπερδύναμη πουντιάζει εμείς βήχουμε. Άλλωστε, και η οικονομική κρίση που μας ταλάνισε επί μακρόν, ξεκίνησε το 2008 από τις ΗΠΑ, με το περιβόητο «κραχ» της Lehman Brothers.
Τροφή για σκέψη και ο νοών νοείτω…
