ΤΟΥ ΦΑΝΗ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία στη ζωή ενός γονέα, κάθε γονέα, από το να στέλνει το παιδί του σε ένα περιβάλλον που θεωρεί ασφαλές και εκεί το παιδί του να βρίσκει τον θάνατο.
Η είδηση λοιπόν, ότι ένα εντεκάχρονο παιδί έχασε τη ζωή του στην αυλή του σχολείου του στις Σέρρες, ενώ έπαιζε αμέριμνο, όταν η μεταλλική πόρτα του σχολικού συγκροτήματος εκσφενδονίστηκε πάνω του με δύναμη από το ωστικό κύμα που προκάλεσε έκρηξη του καυστήρα, δεν μπορεί να συγκλονίζει τους πάντες, είτε είναι γονείς, είτε όχι.
Όπως, δυστυχώς, συμβαίνει στην Ελλάδα μετά από το τραγικό γεγονός, ήρθαν στην επιφάνεια οι συνθήκες που επικρατούν στα σχολεία. Είναι ασφαλή τα κτίρια που πάνε τα παιδιά μας; Οι Δήμοι που έχουν την αρμοδιότητα για τη συντήρηση της σχολικής στέγης, κάνουν καλά τη δουλειά τους; Μήπως χρειάζεται ένας άλλος φορέας να αναλάβει το έργο τους ή έστω να ελέγχει και να αξιολογεί το έργο της συντήρησης;
Οι κατά τόπους Διευθύνσεις Εκπαίδευσης, το Υπουργείο Παιδείας, αλλά και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί τι κάνουν;
Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που ακούσαμε και διαβάσαμε τις τελευταίες ημέρες για το θέμα, όπου ο κάθε ένας αρμόδιος ή μη, έδωσε τη δική του προσέγγιση.
Και όπως, δυστυχώς, συμβαίνει στην Ελλάδα μετά από κάθε τραγικό περιστατικό, ακολούθησε ένα γαϊτανάκι επίρριψης ευθυνών. Η κυβέρνηση δήλωσε ότι δεν είναι δική της αρμοδιότητα η συντήρηση της σχολικής στέγης, οι δήμαρχοι από την πλευρά τους απάντησαν ότι κάνουν ό,τι μπορούν για να διατηρούν ασφαλή τα σχολεία, αλλά δεν η κεντρική διοίκηση δεν τους δίνει τους απαραίτητους πόρους και το ανάλογο προσωπικό.
Ο δε, δήμαρχος των Σερρών επιρρίπτει τις ευθύνες για την φονική έκρηξη στον διευθυντή του σχολείου, που επέτρεψε στον εργολάβο να κάνει εργασίες εν ώρα μαθήματος, ενώ ο Διευθυντής δηλώνει ότι είχε διαφωνήσει πολλάκις και είχε ζητήσει από τον εργολάβο να πάει στο σχολείο, το Σάββατο που γίνονται μαθήματα.
Ωστόσο, δεν «πέφτουμε από τα σύννεφα». Όλα αυτά τα χρόνια διαβάζουμε συχνά – πυκνά για τις συνθήκες που κάνουν μάθημα τα παιδιά στα σχολεία όλης της χώρας.
Για τις αίθουσες «κλουβιά», όπου οι μαθητές είναι ο ένας πάνω στον άλλον, για τις αίθουσες σε κοντέινερ, για τα ακατάλληλα προαύλια γεμάτα κινδύνους, για τα σχολεία που στεγάζονται σε ισόγεια πολυκατοικιών.
Όλα αυτά είναι εδώ και χρόνια γνωστά, αλλά η Τοπική Αυτοδιοίκηση στο σύνολό της, στην οποία η κεντρική εξουσία έδωσε την αρμοδιότητα συντήρησης της σχολικής στέγης χωρίς να την ρωτήσει, αδυνατεί αντικειμενικά να τα λύσει. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού από το 2010 μέχρι σήμερα, οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης, χτυπήθηκαν ιδιαίτερα από την δημοσιονομική κρίση και κλήθηκαν να «κάνουν τη δουλειά» με λιγότερο προσωπικό και ελάχιστους πόρους.
Το τι πρέπει να γίνει, ώστε να παιδιά μας να κάνουν μάθημα σε κτίρια που πληρούν τις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας είναι γνωστό σε όλους τους αρμόδιους, οι οποίοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους, ώστε να μην επαναληφθεί το δυστύχημα των Σερρών.
Ας ελπίσουμε ότι αυτό θα γίνει και πως το θέμα δεν θα ξεχαστεί μετά από λίγο καιρό, όταν ένα άλλο ζήτημα θα έρθει να απασχολήσει την επικαιρότητα.
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
