Του Διονύση Ζακυνθινού
Όταν εφαρμόστηκε στην Πάτρα για πρώτη φορά το σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης, εκτυλίχθηκαν τραγελαφικά περιστατικά. Αρκετοί οδηγοί έκαναν διάφορα κόλπα για να αποφύγουν να καταβάλλουν το σχετικό αντίτιμο, ενώ δεν ήταν λίγοι κι αυτοί που πλήρωναν μια φορά, αφήνοντας το αυτοκίνητο τους παρκαρισμένο επί ώρες στο ίδιο σημείο.
Αν και (απολύτως δικαιολογημένα) η πλειοψηφία των Πατρινών αντιμετώπισε το συγκεκριμένο μέτρο σαν ένα χαράτσι, από την τότε Δημοτική Αρχή περνούσε το μήνυμα ότι η αντίληψη της ελεγχόμενης στάθμευσης ήταν η τήρηση του δίωρου. Να πληρώνεις, δηλαδή, για να σταθμεύσεις για δύο ώρες το αυτοκίνητο σου σε κεντρική θέση και μετά από την παρέλευση αυτού του χρονικού διαστήματος να φεύγεις, δίνοντας έτσι σε κάποιον άλλο τη δυνατότητα να παρκάρει εκεί.
Με ένα παρεμφερές σκεπτικό, το δίωρο μπήκε ως όριο και για τα ψώνια από την ανοικτή πλέον αγορά. Να βγαίνεις μόνο για ορισμένη ώρα να ψωνίσεις και μετά να πηγαίνεις σπίτι σου, ώστε να μην προκαλείται συνωστισμός.
Αλλά όπως ακριβώς συνέβη με την ελεγχόμενη στάθμευση, είναι βέβαιο ότι από τους πολλούς και το εν λόγω δίωρο δεν τηρείται και ούτε πρόκειται να τηρηθεί.
Κακά τα ψέματα, η κοινωνία κουράστηκε από τα αλλεπάλληλα lockdown, ενώ και η οικονομία έφτασε στα όρια της, αν δεν τα έχει ήδη υπερβεί.
Η επαναλειτουργία των εμπορικών καταστημάτων ήταν μια κίνηση λελογισμένου ρίσκου που πήρε η κυβέρνηση, καθώς στο ζύγισμα δημόσιας Υγείας και οικονομίας η πλάστιγγα σταδιακά έγειρε πολύ εις βάρος της δεύτερης. Κοντολογίς, δεν πήγαινε άλλο. Κάτι έπρεπε να γίνει, τουλάχιστον σε όσες περιοχές δεν έχουν υψηλό επιδημιολογικό φορτίο.
Όμως, από την επανεκκίνηση του λιανεμπορίου δεν πρέπει να αναμένουμε θεαματικά αποτελέσματα. Το γνωρίζουν αυτό καλύτερα από την καθεμιά και από τον καθένα οι έμποροι, οι οποίοι με επιθετικές προσφορές επιχειρούν να περιορίσουν, όσο περισσότερο μπορούν, τη ζημιά που έχουν υποστεί.
Θεμιτή η προσπάθεια τους, ωστόσο, ως επί το πλείστον, θα πέσει στο κενό.
Για να κοντράρουμε και τον Γιώργο Παπανδρέου, θα σημειώσουμε ότι λεφτά δεν υπάρχουν. Οι οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας έχουν συνθλίψει χιλιάδες νοικοκυριά, που ζορίζονται να ανταποκριθούν ακόμη και στις ανελαστικές υποχρεώσεις τους.
Όποιος αποδείξει ότι με 534 ευρώ τον μήνα (εφόσον τα παίρνει κι αυτά) τα βγάζει πέρα, έχοντας παράλληλα και την αγοραστική δύναμη να πάρει κάποιο ρούχο ή ένα ζευγάρι παπούτσια, να μάς τον δείξετε ώστε να τον προτείνουμε στη Σουηδική Ακαδημία ως υποψήφιο για το Νομπέλ Οικονομίας. Αν μη τι άλλο, ο άνθρωπος θα το αξίζει, γιατί κατάφερε να τετραγωνίσει τον κύκλο.
Αυτόν, τον ίδιο κύκλο, που αργά ή γρήγορα (και με τη συνδρομή των εμβολιασμών) θα κάνει και η πανδημία. Κάποτε θα περάσει, αλλά θα αφήσει πίσω της συντετριμμένες ζωές, οικονομικά ερείπια και ίσως ένα διαφορετικό πολιτικό σκηνικό.
Έως τότε, όμως, πρέπει να επιδείξουμε σύνεση, σεβασμό στον διπλανό μας και περίσσια υπομονή…
