Ψάχνοντας ένα συρτάρι για να τακτοποιήσω ρούχα, βρήκα ένα παλιό εφηβικό κοντομάνικο πουκάμισο. Χρωματιστό με απίθανα λουλούδια και σχέδια, το οποίο μου είχε φέρει δώρο ένας θείος μου από την Αμερική! Θυμάμαι πόσο γέλιο έριξα όταν το φόρεσα πρώτη φορά! Ήμουν σαν εκείνους τους γέρους στα κρουαζιερόπλοια που φοράνε βερμούδα με κάλτσα χειμωνιάτικη και μοκασίνια, ψάθινο καπέλο και γυαλιά σαν εκείνα που φόραγε ο Ρόμελ στην επιχείρηση της ερήμου! Τον ευχαρίστησα τον άνθρωπο αλλά δεν το φόρεσα ποτέ εκείνο το πουκάμισο! Μια φορά νομίζω το έβαλα σε ένα καλοκαιρινό πάρτι και μου είπε κάποιος όταν με είδε:’’ Καλώς το Φλωρινιώτη’’! Το ξαναφόρεσα σε ένα ‘’Χαβάη πάρτι’’ στο καρναβάλι και έκανε θραύση! Νόμιζαν όλοι ότι το είχα πάρει ίσως από κατάστημα ενοικίασης στολών και κανείς δεν πίστευε ότι το είχε φέρει ο θείος από τη Νέα Υόρκη! Έχουν περάσει περίπου σαράντα χρόνια από τότε και αυτό το πουκάμισο μου ξύπνησε απίστευτές μνήμες!
Ήταν η εποχή που πηγαίναμε για μπάνιο με το λεωφορείο, είτε το 1 για Πλαζ είτε το 6 για την περίφημη παραλία Προαστείου! Η Πλαζ μας φαινόταν πιο συνηθισμένη και πιο κοντινή αλλά τα Μποζαίτικα έμοιαζαν εκδρομή! Οι κεφτέδες και οι πατάτες τηγανητές του Χαραλαμπακόπουλου, ήταν η μεγαλύτερη απόλαυση του μπάνιου. Κολυμπούσα και σκεφτόμουν αυτά τα μεζεδάκια δίπλα στο κύμα κάθε φορά με την ίδια λαιμαργία λες και δεν είχα φάει ποτέ. Θυμάμαι επίσης ότι εκεί χρησιμοποίησα τα πρώτα μου γουόκμαν ακούγοντας Πάριο κατά τη διάρκεια της ηλιοθεραπείας!
Στην επιστροφή στοιβαζόμασταν σαν τις σαρδέλες στο λεωφορείο όπου τα ανοιχτά παράθυρα ήταν σχετικό βάλσαμο στη ζέστη, καθότι δεν υπήρχε ασφαλώς αιρκοντίσιον, αλλά και δεν έκανε τόση ζέστη όση σήμερα! Ακόμη όμως και αν έκανε καύσωνα, δεν υπήρχαν τόσα ΜΜΕ και τρόποι επικοινωνίας για να μας την θυμίζουν! Σκάγαμε και δεν μιλάγαμε. Η δροσιά μας ήταν η βεράντα, το καρπούζι και η μπύρα! Οι χυμοί και τα κοκτέιλ μπήκαν στη ζωή μας λίγο αργότερα. Τα διαμερίσματα και οι μονοκατοικίες είχαν ανεμιστήρες και κάποιοι πιο θερμοί, κοιμόντουσαν στρωματσάδα στις βεράντες κυρίως σε πιο ψηλούς ορόφους! Στις μονοκατοικίες αναστέναζαν οι ταράτσες από το ροχαλητό και έβλεπες παντού ανθρώπινες υπάρξεις να κινούνται και να επικοινωνούν. Κανείς δεν είχε κατάθλιψη. Δεν πνίγονταν άνθρωποι στις θάλασσες και το καλοκαίρι ήταν στα χέρια μας και στο μυαλό μας. Σήμερα περνάς το βράδυ από μια γειτονιά και δεν υπάρχει ψυχή στις βεράντες. Κλεισμένοι όλοι μέσα στο αιρκοντίσιον μπροστά σε μια οθόνη. Στους δρόμους οι πεζοί μεσ’ στο άγχος της ζέστης , τον κορονοιό και τις μάσκες και οι οδηγοί με το κινητό στο χέρι, πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο. Στα λεωφορεία λίγοι ηλικιωμένοι μεταξύ σπασμένων νεύρων και ελαφριάς άνοιας, πνιγμοί στις θάλασσες συνεχώς και ο καύσωνας έγινε εθνικό γεγονός που καθορίζει την κοινωνία και οικονομική ζωή του καλοκαιριού. Η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα προκαλούν άγχος και απίστευτο κυνηγητό της ζωής.
Το φόρεσα χθες το πουκάμισο του θείου! Μου πάει όλως περίεργος γάντι. Ήταν από τότε φαρδύ! Και διατηρείται ακόμη άθικτο. Μου είπαν ‘’με γεια μου‘‘ και ότι είναι πολύ ωραίο! Είναι της μόδας φέτος τα κοντομάνικα χρωματιστά πουκάμισα. Χάρηκα! Όχι για τη μόδα, αλλά γιατί αυτό το πουκάμισο πήρε την εκδίκηση του σαράντα χρόνια μετά. Η εποχή της αθωότητας ζει στην ψυχή μας, ευτυχώς ακόμη. Είναι ένα ακόμη αντίδοτο σε όσα ζούμε αυτό τον καιρό…
