Μια από τις εγκυρότερες και καλύτερες εφημερίδες της χώρας, η Καθημερινή, έκανε ένα ρεπορτάζ για τη σημερινή Πάτρα, την πορεία της στο χρόνο και την ταυτότητα της. Ήταν μια εξαιρετική δημοσιογραφική προσέγγιση, οδοιπορικό όπως λέγεται, στην πόλη μας που είχε τον τίτλο: «Η Πάτρα είναι πολλές πόλεις σε μία» και που στο ξεκίνημα του άρθρου ξεκαθάριζαν τα πάντα από την αρχή, με την εισαγωγή της συντάκτριας. «Ένα αστικό τοπίο που χάνει τα ίχνη της παλιάς της ακμής». Με δέκα λέξεις μας περιέγραψε από την αρχή και μας καθόρισε το σημείο αναφοράς όλων των συνεντεύξεων που της παραχώρησαν πρόσωπα από την τοπική κοινωνία με διαδρομές και ρόλους κοινωνικούς, πνευματικούς, επιστημονικούς και οικονομικούς. Την πιο σαφή περιγραφή της Πάτρας την έκανε ζευγάρι επιφανών συμπολιτών μας έχοντας ιδιαίτερη σχέση με την εμπορική και οικονομική ιστορία της πόλης. «Η Πάτρα είναι μια βαθιά Ελληνική επαρχία χωρίς συλλογικό όραμα. Εδώ και δεκαετίες κανείς δεν είχε ένα σχέδιο για το μέλλον της και έτσι ζούμε μόνο με τα δώρα της φύσης και τον καθαρό αέρα». Εξαιρετικά σωστό! Και από όλες τις υπόλοιπες συνεντεύξεις προκύπτει περίπου το ίδιο νόημα και εξηγείται εμμέσως πλην σαφώς και η επικράτηση της εποχής Πελετίδη, η οποία περιγράφεται με σαφές σκεπτικό και αληθινά επιχειρήματα…
Από αυτή την παρουσίαση της Πάτρας στην Καθημερινή ομολογώ ότι δεν έγινα σοφότερος ούτε ως αναγνώστης, ούτε ως Πατρινός. Άκουσα ή διάβασα πράγματα που ήξερα και που αφουγκράζομαι γύρω μου παντού. Δυο στοιχεία όμως με εντυπωσίασαν και τα κράτησα με ανάμικτα συναισθήματα. Πρώτον ότι στην συνείδηση ενός κόσμου εκτός Πατρών, καταγραφόμαστε πλέον ως ένα αστικό κέντρο χωρίς εμφανή προοπτική ή άλλη ταυτότητα στο άμεσο μέλλον και δεύτερον σε ένα πολύ μεγάλο μέρος της αστικής Πάτρας αυτό, είναι μια πεποίθηση που κανείς δεν ενδιαφέρεται να την ανατρέψει. Και την αποδεχόμαστε με χαμόγελο και συναισθηματισμούς…
Βέβαια, όσο γίνονται κατά καιρούς συζητήσεις γύρω από την πόλη, την πορεία της στο χρόνο, την ιστορία και την ταυτότητα της, παραμένει ζωντανή η ελπίδα ότι ίσως κάποια στιγμή σε λίγα χρόνια, αυτή η πόλη θα κληθεί να παίξει ένα ρόλο σημαντικό στην δημόσια ζωή της χώρας, με πολλαπλά οφέλη για την ίδια. Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει να υπάρχουν δυο προϋποθέσεις: Πρώτον ο χρόνος να σταματήσει να είναι ο υπ αριθμόν ένα εχθρός της πόλης, κυλώντας εις βάρος του μέλλοντός της και δεύτερον να σταματήσει η Πάτρα να απομακρύνεται και να αποκηρύσσει την ιστορία της προς χάριν οποιασδήποτε σκοπιμότητας. Φοβάμαι ότι και τα δύο αποτελούν πληγή τελευτώσα για τη σημερινή Πάτρα του 2024 και δεν βλέπω τρόπο αυτή η πληγή να επουλωθεί τουλάχιστον στα προσεχή πέντε χρόνια. Αυτό που δεν γνωρίζει η συντάκτης του άρθρου της Καθημερινής, παρόλη την καθόλα καλή δουλειά της, είναι ότι μας λείπουν δύο στοιχεία για να μπορέσουμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο εδώ στην Πάτρα. Μας λείπει ο υγιής τοπικισμός και η εκπαίδευση στο κοινό όφελος. Δεν αγαπάμε την πόλη μας τόσο, ώστε να την οραματιζόμαστε αλλιώς. Απλά γκρινιάζουμε όταν μας ξεβολεύουν καταστάσεις ή όταν ζηλεύουμε κάτι που είδαμε αλλού. Και δεν ενδιαφερόμαστε για κανένα κοινό καλό γιατί μας έμαθαν ότι καλό για την πόλη, είναι το συμφέρον του καθενός ξεχωριστά… Έτσι ανάμεσα στο κενό ενός συλλογικού οράματος και μιας κοινής παραγωγής οφέλους, ξεπετάγεται το κομματικό συμφέρον, η μικροπολιτική και το παραγοντιλίκι της κάθε πλευράς.Μάλιστα τα τελευταία χρόνια γίνεται σκληρός αγώνας για να μην αλλάξει ποτέ αυτό, αν είναι δυνατό…
Συνεπώς κατά την ταπεινή μου γνώμη, κάθε συζήτηση για το μέλλον της Πάτρας προς το παρόν έχει τελειώσει. Δεν βλάπτει να γίνεται, είτε από ΜΜΕ, είτε από τοπικούς παράγοντες, είτε από οποιονδήποτε μέσα ή έξω από την πόλη. Πλην όμως δεν έχει κανένα νόημα. Ίσως και να είναι αυτή η μοίρα της Πάτρας και να μην πρέπει ή να μην χρειάζεται να την αλλάξουμε. «Με το ζόρι παντρειά», όπως λένε, δεν γίνεται…
