Οι αρχές της δεκαετίας του ’80 ήταν η εποχή που προβληματιζόμουν ως έφηβος μαθητής του Λυκείου, τι επάγγελμα θα ακολουθήσω. Ήξερα ότι αυτό που θα κάνω θα έχει οπωσδήποτε σχέση με τον λόγο και τη γραφή, αφού και στα δύο ήμουν πολύ καλός, όπως διαπίστωναν οι καθηγητές μου και όλοι γύρω μου. «Ξεκοκάλιζα» τις εφημερίδες και ρουφούσα κυριολεκτικά το περιοδικό «Ταχυδρόμος», έχοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα χρονογραφήματα της Έλενας Ακρίτα! Θυμάμαι ότι τα διάβαζα στους φίλους και στους συμμαθητές μου και τους ανάγκαζα να αγοράζουν το περιοδικό γι’ αυτό το λόγο. Όταν εκδόθηκε το βιβλίο «Από την Έλενα με χαμόγελο», ήταν από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή μου, γιατί μπορούσα να τα έχω όλα μαζεμένα και να τα διαβάζω. Την «Κοιμωμένη βασιλοπούλα και πως εκοιμήθη», την είχα μάθει απ’ έξω και την έλεγα με υποκριτικό τρόπο στις παρέες μου όπου το γέλιο μαζί με το χειροκρότημα ήταν σχεδόν σε καθημερινή βάση. «Εσύ πρέπει να γίνεις ηθοποιός» μου έλεγαν οι μισοί και οι υπόλοιποι να γίνω δικηγόρος! Μια μέρα ένας φίλος μου που είχε ακούσει σχεδόν όλο το βιβλίο της Έλενας Ακρίτα να το διαβάζω με τον δικό μου τρόπο, μου είπε επί λέξει: «Δεν πας στην Αθήνα να τη γνωρίσεις, να της πεις πόσο θαυμαστής της είσαι να ησυχάσουμε όλοι»;
Πήγα στην Αθήνα να σπουδάσω δημοσιογραφία αλλά δεν συνάντησα ποτέ την Έλενα Ακρίτα, γιατί δεν το επιδίωξα. Παρακολουθούσα όμως τις δημοσιογραφικές και λογοτεχνικές επιτυχίες της και χάζευα αργότερα στην τηλεόραση τα «Φώτα Πορείας», τον «Αδύναμο Κρίκο», τη «Βέρα στο Δεξί» ή τα «Μυστικά της Εδέμ»! Τη θεωρούσα και ακόμη το πιστεύω, ότι είναι ίσως η πιο ευφυής πένα της γενιάς μας και ένα από τα πιο αστραφτερά μυαλά στο δημόσιο λόγο αυτής της χώρας. Δηκτική, με γλυκιά, γόνιμη και ενίοτε αποδεκτή αμφισβήτηση, αυξημένο στην έκφραση της το περί δικαίου αίσθημα και κοινωνική ευαισθησία προς κάθε κατεύθυνση.
Δυστυχώς όμως αυτή την ομολογουμένως ξεχωριστή Ελληνίδα, τη «χτύπησε» το σύνδρομο του ανεξέλεγκτου κομματικού συναισθηματισμού. Αυτό που έπαθε και ο Λαζόπουλος πριν επτά με οκτώ χρόνια όταν μέσα από το «Αλ Τσαντίρι», μας έκανε προπαγάνδα για το μνημόνιο του Τσίπρα και το δημοψήφισμα! Ο Λάκης ασφαλώς το κατάλαβε, το «πλήρωσε» κάπως και επέστρεψε στο δικό του αδιαμφισβήτητο περιεχόμενο: Το φως της δουλειάς του… Η Έλενα Ακρίτα ζει τώρα στην πράξη και από πρώτο χέρι, τον απόηχο της πρώτης φοράς Αριστερά, που αφύπνισε σε πολλούς Έλληνες την επαναστατική νιότη τους. Είναι αυτοί που πέρασαν από το «σύστημα», το υπηρέτησαν και αφού ωφελήθηκαν τα μέγιστα, ξαναθυμήθηκαν ύστερα τις αριστερές τους ρίζες. Μερικοί μάλιστα, στο κατώφλι της τρίτης ηλικίας! Ένας άνθρωπος του πνεύματος λοιπόν, που θα μπορούσε να προσπερνά με το λόγο της όλη την πεπατημένη του πολιτικού συστήματος και να λέμε όλοι «πόσο δίκιο έχει η Ακρίτα», αναλαμβάνει κατά βούληση ρόλο τιμητή των πάντων. Θέλει να επιστρέψει ή να πετάξει τους δίσκους του Σαββόπουλου, επειδή είπε καλά λόγια για τον Μητσοτάκη και παίρνει τον «καβγά πάνω» της, από τον Άδωνη και τον Σεφερλή μέχρι τη σύζυγο του πρωθυπουργού. Για να υπερασπιστεί κάτι που τελικά χάνεται μέσα στο δημόσιο συναγωνισμό κακεντρεχούς ατάκας! Χαράσσει μια δική της αντιπολιτευτική γραμμή, δηλώνοντας «δεν θα σας αφήσουμε σε χλωρό κλαρί» προς την κυβέρνηση, αλλά ταυτόχρονα λέει πως δεν θα επιτρέψει στον Μητσοτάκη να «βρει ευκαιρία να αλλάξει συζήτηση φεύγοντας από τις ευθύνες για τα Τέμπη»! Θα απαντάει μόνο όταν προκληθεί! Είναι προφανές ότι αυτό το τελευταίο, της το σφύριξαν από τα κεντρικά, όπως λέμε… Η αυτόνομη αυτή παραγωγή πολιτικής που πέρασε από την αρχική σνομπαρία των Σπετσών στην εκδρομή και σίγησε στις κόντρες του Συνεδρίου μέχρι να «κάτσει κάπου η μπίλια», έχει στην ουσία έναν μόνο εχθρό: Το φόβο μη την υπερασπίζεται ο Πολάκης! Αν κρίνουμε όμως από της αντιδράσεις όλου σχεδόν του πολιτικού φάσματος, είναι μάλλον δύσκολο να το παρακολουθήσει κάποιος όλο αυτό…
Έπιασα ξανά μετά από χρόνια στα χέρια μου το βιβλίο, «Από την Έλενα με χαμόγελο», να ξανασυναντήσω τη θεία Δηιάνειρα και τον Θανάση Ντ’ Αρμενονβίλ να τους πω να μην ανησυχούν. Η ζωή έχει αποδείξει πως μετά από κάθε ματαιοδοξία το «χαμόγελο» επιστρέφει στον άνθρωπο…
