Εκεί που με κλειστά μάτια έχεις αφεθεί και παρακαλάς τις φτερούγες του ύπνου να σε ταξιδέψουν πρώτη θέση, σου έρχονται στο νου αναμνήσεις που ο στυγνός ξύπνιος σου , δε σε αφήνει να βυθιστείς . Χθες βράδυ ονειρεύτηκα(;) πως ήμουν στο Μπαράζ στη Ζάκυνθο. Το κλαμπ που στα 20 με 30, μου πρόσφερε τις πιο διασκεδαστικές βραδιές της ζωής μου. Μέσα στον κήπο με τη περίφημη χοάνη της Φιλικής Εταιρίας, με το ξανθό χνούδι των ηλιοκαμένων κοριτσιών να φαίνεται σαν τροπικό φυτό, με κάτι παλιόφιλους να λέμε «όταν βάλει Faithless μπουκάρουμε», με την ανοχή και τη καλοσύνη του οικοδεσπότη που έχει μείνει δερματοστιξία. Αλλά κυρίως με τον χορό. Άβολος, με κίνηση κυρίως των χεριών και τα πόδια να προσπαθούν να συντονιστούν με το mk2. Ώρες ατελείωτες , με τα λίγα (τότε) παραπάνω κιλά και τον ιδρώτα να κοντράρει τον ανατέλλοντα ήλιο στο Ιόνιο. Κάποιο κορίτσι με φίλησε απαλά στα χείλη και καληνύχτισε . Μόνος μου συνέχιζα να στροβιλίζομαι στο κλαμπ. Δεν με ένοιαζε τίποτα.
Μιχ. Παπ.
