Eίχε κατακτήσει την κορυφή της βιομηχανίας της μόδας, φωτογραφίζοντας μερικά από τα πιο εμβληματικά πρόσωπα κάθε μήνα για τη Vogue του Alexander Liberman– από την Bette Davis, την Barbra Streisand για διαφημίσεις και την Catherine Deneuve για το εξώφυλλο του Life. Αλλά αυτό δεν ήταν πια αρκετό. Ούτε επαγγελματικά, ούτε προσωπικά.
Ο Richard Avedon το 1968 περνούσε μια καλλιτεχνική κρίση. Ήταν άλλωστε και οι μέρες που η θέση της φωτογραφίας ως εικαστικής τέχνης ήταν ακόμη υπό αμφισβήτηση και ο Avedon, διαρκώς ανήσυχος, ένιωθε ότι μόνο μία νέα οπτική θα μπορούσε να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο την εποχή. Χρειαζόταν μια νέα αρχή, έπρεπε να φύγει από τη Νέα Υόρκη- έπρεπε να σκεφτεί ευρύτερα, με την πιο κυριολεκτική έννοια που μπορεί να φανταστεί κανείς.
Και αυτή η ρήξη θα μπορούσε να γίνει δυνατή μόνο με μια τεχνολογική αλλαγή. Άφησε κάτω την παλιά του Rolleiflex με τους δύο φακούς και υιοθέτησε μια βαριά, τοποθετημένη σε τρίποδο φωτογραφική μηχανή 8×10 Deardorff, με αργή ταχύτητα κλείστρου και μικρό βάθος πεδίου και την στρέφει προς την πολιτική και την κοινωνία. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Μια ιστορία που το The Met (Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης) γιορτάζει με το μεγάλο αφιέρωμα “Richard Avedon: Murals” για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του σπουδαίου Αμερικανού φωτογράφου «γεμίζοντας» κυριολεκτικά τους χώρους του με τις μεγάλες φωτογραφικές τοιχογραφίες του.
Τα ομαδικά πορτραίτα του Avedon που κατακλύζουν τον τοίχο, δίχως ειδικές προθήκες και plexi glass, τα οποία έγιναν μεταξύ 1969 και 1971, φτάνουν από το δάπεδο μέχρι την οροφή και καλύπτουν έως και 35 οριζόντια μέτρα: “Allen Ginsberg’s Family”, “The Chicago Seven“, “The Mission Council” και “Andy Warhol and members of The Factory” οι τρεις μεγάλες τοιχογραφίες που παρουσιάζονται.
Το πιο επιτυχημένο, το πιο αξιομνημόνευτο και το πιο δύσκολο έργο που κατάφερε να φέρει εις πέρας ήταν το “Andy Warhol and members of The Factory”. Ολοκληρώθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1969, αλλά είχε ξεκινήσει μήνες νωρίτερα, στις 14 Αυγούστου, δοκιμάζοντας και αναζητώντας την ιδανική δραματουργία για τις φωτογραφίες τους. Κατά τη διάρκεια των επόμενων μηνών, τελειοποίησε το καστ των χαρακτήρων του και ενορχήστρωσε τις σχέσεις τους στον φωτεινό, χωρίς χαρακτηριστικά λευκό χώρο που είχε γίνει η υπογραφή του. Ο Γουόρχολ ήταν πάντα παρών στη μία άκρη του διαζώματος, κρατώντας έτοιμο το μαγνητόφωνό του.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
