Του Θανάση Κούστα
Εξαιρετική η είδηση για την επιστροφή του Rally Acropolis στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, σύμφωνα με την ανακοίνωση του Υπουργού Αθλητισμού. Η διοργάνωση αυτή, αποτελεί μία από τις καλύτερες διαφημιστικές καμπάνιες της χώρας μας – σε παγκόσμιο επίπεδο – αναδεικνύοντας τις ομορφιές της, αλλά και τις οργανωτικές της ικανότητες, καθώς η διοργάνωση αυτή έχει πολύ υψηλές απαιτήσεις….
Δίπλα στην αλάνα μας
Σχεδόν από τα χρόνια του Δημοτικού Σχολείου, λόγω γειτονίας, είχα σχέση αγάπης με το Rally Acropolis, καθώς λίγο πιο πάνω από εκεί που γινόταν η εκκίνηση, ήταν η αλάνα μας που παίζαμε ποδόσφαιρο. Είναι το σημερινό parking του restaurant «Διονυσος», ακριβώς απέναντι από το διώροφο σπίτι του σπουδαίου ζωγράφου Κώστα Παρθέν, που γκρεμίστηκε μετά το 1967. Έτσι όταν ξεκίναγαν τα αυτοκίνητα που συμμετείχαν στο Rally, μετά την αφετηρία, κατευθύνονταν προς το Θησείο και εμείς σταματάγαμε το ποδόσφαιρο και χαιρετούσαμε τους οδηγούς με ενθουσιασμό.
Ο ναός της Αγίας Σοφίας
Απέναντι από το Ηρώδειο και λίγο πιο κάτω επί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι ο ναός της Αγίας Σοφίας που είχε σπουδαία ιστορία. Χτίστηκε το 1926, σε σημείο όπου βρίσκονταν τα ερείπια ιερού της Αθηνάς. Το ιερό υπήρχε στη νότια πλευρά του σπιτιού όπου κατοικούσε ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πρόκλος, διευθυντής της πλατωνικής Ακαδημίας. Κατά τη διάρκεια των εργασιών για να μπουν τα θεμέλια του ναού, ανακαλύφθηκαν μωσαϊκά, άγαλμα της θεάς Αθηνάς και άλλα αντικείμενα. Και έτσι ο Ναός αφιερώθηκε στην Αγία Σοφία καθώς η Θεά Αθηνά στην αρχαιότητα ήταν η Θεά της σοφίας.
Μαζί με κάποιους συμμαθητές μου, που έμεναν κοντά στην περιοχή, πηγαίναμε για κατηχητικό στην εκκλησία αυτή και όταν γιόρταζε αλλά και στο επιτάφιο μας ντύνανε παπαδάκια και κρατάγαμε τα εξαπτέρυγα. Εγώ σαν ψηλότερος δυο – τρεις φορές κράτησα και τον μεγάλο σταυρό στην περιφορά, που έφτανε μέχρι το Σύνταγμα Χωροφυλακής στο Μακρυγιάννη. Με την συμμετοχή μας στις εκδηλώσεις αλλά και στην χορωδία που είχαμε σουξέ στο «Σε υμνούμεν, Σε ευλογούμεν, Σε δοξολογούμεν Κύριε…», είχαμε αποκτήσει και ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Ο ναός ανήκε στο «Μερόπειο ίδρυμα», που ακριβώς μπροστά του ήταν η ράμπα με την αφετηρία και τον τερματισμό του «Ράλι Ακρόπολις».
Από το μπαλκόνι του «Μερόπειου»
Έτσι με την παρέα μου είχαμε ελεύθερη πρόσβαση στο μπαλκόνι και στα παράθυρα του «Μερόπειου» αλλά και μπροστά στον περιφραγμένο χώρο και έτσι ερχόμαστε σε επαφή με τους κορυφαίους οδηγούς του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Με αγωνία περιμέναμε τον τερματισμό, που γινόταν συνήθως βράδυ, και μπροστά μας ακριβώς επί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου που και με κορύφωση την τελευταία ειδική διαδρομή η οποία περιελάμβανε δεξιοτεχνία με χρονομέτρηση.
Τα αυτοκίνητα έρχονταν ταλαιπωρημένα, λασπωμένα με λαμαρίνες στραπατσαρισμένες, οι οδηγοί με μάτια κόκκινα από την ταλαιπωρία και αμέσως έκαναν ζικ-ζακ ανάμεσα σε μεγάλα βαρέλια, κατέβαιναν με όπισθεν την κατηφόρα της «Παρθενώνος» μέχρι την «οδό Καλλισπέρη» και μετά με σπιναρίσματα και τα μοτέρ στην τσίτα, τερμάτιζαν μπροστά μας με την καρό σημαία. Εμείς βρισκόμαστε ανάμεσα στον Σουηδό Σόντερστορμ με την Λότους Κορτίνα, τον Φιλανδό Τοϊβόνεν με την Πόρσε 911 S, και τον Τιμο Μάκινεν με το Mini Cooper που ήταν μυθικά πρόσωπα της εποχής και βέβαια τους Έλληνες οδηγούς Πεσμαζόγλου, Ανέστης, Κουλεντιανός, Λεωνίδας, Siroco με τα φτιαγμένα NSU ΤΤ, BMW, DATSUN που χάλαγαν τον κόσμο με τις πειραγμένες εξατμίσεις.
Ο αγαπημένος μας Μηνάς Βουρδουμπάκης
Θα ξεχωρίσω τον αγαπημένο μας Μηνά Βουρδουμπάκη, που παρά την κούραση έβγαινε από το αυτοκίνητο πάντα με την χαρακτηριστική φανέλα του και είχε όρεξη για καλαμπούρια. Πάνω στην οροφή του αυτοκινήτου είχε πάντα μια σειρήνα που σφύριζε δαιμονισμένα και την έβαζε μπροστά που την ακούγαμε από την πύλη του Αδριανού, όταν πλησίαζε τον τερματισμό. Τότε το ράλι ακρόπολις πέρναγε, σε ορισμένες ειδικές διαδρομές, μέσα από χωριά κι ο Βουρδουμπάκης, έβαζε την σειρήνα για να προλαβαίνουν να εξαφανίζονται οι κότες, όπως χαρακτηριστικά μας έλεγε, γελώντας.
Όταν συνάντησα και πάλι το Rally Acropolis
Πέρασαν τα χρόνια και συνάντησα και πάλι το Rally Acropolis, αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν στην εργασία μου είχα ένα συνάδελφο που ήταν από τους καλούς συνοδηγούς σε αγώνες, τον Χρήστο Σμαϊλη και έτσι άρχισα και πάλι να παρακολουθώ τον αγώνα και ιδιαίτερα τις διάσημες ειδικές διαδρομές, όπως είναι οι Βωξίτες και Καρούτες. Τώρα πλέον είχε και γυναίκα πρωταγωνίστρια την Μουτόν με το Audi Quattro. Η επιμέλεια και η καλή γνώση του συνοδηγού είναι απαραίτητη συνθήκη για μια καλή παρουσία στον αγώνα. Και έτσι βρέθηκα πολλές φορές παρέα με τον Χρήστο όταν έκανε δοκιμαστικά τις ειδικές διαδρομές. Τις διάβαζε μέτρο – μέτρο και τις κατέγραφε, ώστε να γνωρίζει ο οδηγός κάθε στιγμή τι θα αντιμετωπίσει. Τότε γνώρισα και άλλους Έλληνες οδηγούς και συνοδηγούς, καθώς η Ελληνική συμμετοχή στο Rally Acropolis ήταν πολύ μεγάλη. Όμως δέσποζε η συμμετοχή του «Ιαβέρη», δηλαδή του Τάσου Μαρκουϊζου, που έφθανε τα αυτοκίνητα σε ακραία σημεία οδήγησης και αντοχής.
Σπουδαίο οικονομικό αντίκτυπο
Όλα αυτά τα θυμήθηκα τώρα, και καθώς είδα μία ανακοίνωση πολιτικών και αυτοδιοικητικών παραγόντων της Φθιώτιδας, που ζητούν να φιλοξενήσουν το Rally, έχω να επισημάνω, πως εκτός από σπουδαία προβολή της χώρας έχει και σπουδαίο οικονομικό αντίκτυπο. Μήνες πριν τον αγώνα έρχονται αποστολές των αυτοκινητοβιομηχανιών με οδηγούς και τεχνικούς που δοκιμάζουν τα αυτοκίνητα στις σκληροτράχηλες χωμάτινες ειδικές διαδρομές. Κάνουν διορθώσεις, παρεμβάσεις, διαβάζουν τους δρόμους, καθώς ο αγώνας κρίνεται πολλές φορές σε κλάσματα δευτερολέπτου. Είναι μεγάλη επιτυχία η επαναφορά του αγώνα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και βέβαια προφανώς καταγράφεται και στην παρουσία και ενέργειες του Τάκη Πουρναράκη, ως πρόεδρος νεοσυσταθείσας Οργανωτικής Επιτροπής Διοργανώσεων Μηχανοκίνητου Αθλητισμού.
(από εφημερίδα Νεολόγος των Πατρών)
