Του Γιάννη Γεωργόπουλου
Υπάρχουν στιγμές που το αίσθημα της δικαίωσης συνοδεύεται από μία πικρή γεύση. Χρόνοι κατά τους οποίους οι λίγοι εναπομείναντες ρομαντικοί και «θεωρητικοί», λάτρεις της πολιτικής σκέψης, κοιτάζονται στον καθρέφτη και αναφωνούν «μακάρι να μην είχα δικαιωθεί».
Μια τέτοια «καμπύλη» στο χωροχρόνο είναι και αυτή, όπου το αίσθημα δικαίωσης ανταμώνει με ότι αποτελεί τα τελευταία εικοσιτετράωρα αναπόσπαστο κομμάτι της επικαιρότητας. Μιλάω για υπόθεση έμφυλης βίας με πρωταγωνιστή τον ευρωβουλευτή – εκλεγμένο με τα χρώματα του ΣΥΡΙΖΑ – γνωστό star Αλέξη Γεωργούλη. Τον αναφέρω «ως εκλεγμένο με τα χρώματα του ΣΥΡΙΖΑ», γιατί η περίπτωσή του είναι μία από τις δεκάδες που τα τελευταία χρόνια αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο κομματικών επιλογών κάθε απόχρωσης ως προς τη στελέχωση των ψηφοδελτίων τους.
Απότοκο αποφάσεων που λαμβάνονται με γνώμονα και μοναδικό κριτήριο το «γνωστός να είναι και όχι γνώστης. Αναγνωρισιμότητα να έχει και μυαλό ας μην έχει». Όσο οι επιτελάρχες κομμάτων και κομματιδίων διέπονται από αυτή τη λογική, τόσο σίγουρο και μαθηματικά βέβαιο είναι, πως θα ξυπνάνε μια ωραία πρωία και θα έρχονται αντιμέτωποι με τις επιλογές τους.
Θα βρίσκονται «φάτσα κάρτα» με πρόσωπα που έχουν μπει στην πολιτική και καταλαμβάνουν βουλευτικούς και όχι μόνο θώκους, έχοντας μυαλό βάθους ενός χιλιοστού και μετέωρη αναγνωρισιμότητα δέκα χιλιομέτρων.
Το μόνο σίγουρο είναι, πως ο κ. Γεωργούλης και κάθε κ. Γεωργούλης, δεν είναι αυτοφυείς, ποώδεις και αναρριχόμενοι. Είναι γέννημα θρέμμα ενός συστήματος που ανάμεσα στο μυαλό και τη γνώση επιλέγει φελλούς οι οποίοι επιπλέουν και ως ετερόφωτα όντα μπαίνουν από την Media-κή κλειδαρότρυπα στα μονοπάτια της εξουσίας.
Επί της ουσίας αυτούς θέλουν, αυτούς έχουν, ας τους φάνε στα μούτρα. Το ερώτημα που μπαίνει είναι τι φταίει ο δύσμοιρος άνθρωπος της διπλανής πόρτας να τους τρώει στη «μάπα». Ερώτημα που ακυρώνεται εν μέρει γιατί ο ίδιος λαός που σήμερα αμήχανα παρακολουθεί τα έργα και τις ημέρες του Αλέξη, της Εύας, του Πάτση και πολλών άλλων, είναι αυτός που τους επιλέγει.
Το χειρότερο όλων ωστόσο είναι, πως όσο η πολιτική γίνεται ριάλιτι τόσο θα αυξάνονται οι «εκπρόσωποι» του… έθνους που θα είναι ταυτισμένοι με το απόλυτο κενό, την πολιτική φτήνια, την υποκουλτούρα και τον λειτουργικό αναλφαβητισμό.
Υ.Γ. Οι φελλοί όντως επιπλέουν ενδεχομένως και επί χρόνια. Έρχεται όμως η στιγμή που σαπίζουν και τότε εκπέμπουν απαίσια μυρωδιά. Οι χοίροι όντως ενίοτε φοράνε γραβάτα και κοστούμι. Έρχεται όμως η στιγμή που όταν τα βγάζουν αναδύεται απίστευτη μπόχα. Τέτοιους δυστυχώς το πολιτικό στερέωμα έχει πολλούς και στην Αχαΐα.
Υ.Γ. 2 Προς αποφυγή παρεξηγήσεων η κακοποιητική συμπεριφορά του κ. Γεωργούλη – από την στιγμή που θα αποδειχθεί και επισήμως – δεν οφείλεται απλά και μόνο στην έλλειψη πολιτικού μυαλού. Οφείλεται σε άλλα θέματα που πρέπει επειγόντως να τα ψάξει.
