Υπάρχει ένας μύθος γύρω από την Πασχαλινή διατροφή. Πιστεύουμε ότι χορταίνουμε από το πολύ κρέας, σηκωνόμαστε από το τραπέζι με το ίδιο βάρος που ένιωθε ο κακός ο λύκος όταν κατάπιε την κοκκινοσκουφίτσα και όλως περιέργως το κρέας έχει μείνει τουλάχιστον κατά 40% ανέπαφο!
Είναι δε τέτοια η απόγνωση της μέσης Ελληνίδας νοικοκυράς για το φαί που έμεινε, που πας επίσκεψη την Τρίτη του Πάσχα σε ένα σπίτι και δεν προλαβαίνεις να καθίσεις σε καρέκλα και σε ρωτάνε :’’ Θα πιεις ένα ουζάκι; Ένα κρασάκι;; ‘’ Και φυσικά μονολογείς μέσα σου: ‘’ Ωχ , τους έχει μείνει αρνί’’! Άσε εκείνη η μαγειρίτσα που τη ζεσταίνουν και την ξανάζεσταίνουν από την κατάψυξη καμία βδομάδα μετά το Πάσχα!
Όσο για τα κόκκινα αυγά, πόσα να φας πια; Την Τρίτη του Πάσχα αντικρίζεις την πιατέλα με καμία εικοσαριά αυγά και δεν ξέρεις τι να τα κάνεις! Και εδώ έρχεται το αποκορύφωμα της κουτοπονηριάς : ‘’ Μετά το Πάσχα δεν τρώω τίποτε για βράδυ. Ένα αυγουλάκι και ύπνο’’! Δεν τολμάς να πεις ότι έχουν μείνει τόσα αυγά που δεν ξέρεις τι να τα κάνεις και το ρίχνεις τάχα στην μετά Πάσχα δίαιτα… Για να μην πω για τα κουλούρια που δεν έχει τελειωμό το βούτηγμα τους σε καφέδες, τσάγια και γάλατα τουλάχιστον για καμία δεκαριά μέρες και η πιατέλα δεν αδειάζει με τίποτε… Μέχρι και συνταγές τύπου : ‘’ Τι να κάνετε τα κουλούρια που έμειναν’’, έχουν βγει!
Το χόρτασμα λοιπόν έρχεται από τα πολλά διαφορετικά εδέσματα και όχι μόνο από το κρέας που το στερηθήκαμε στη νηστεία! Το να φας δυο τρεις μερίδες κρέας ψητό με σαλάτα δεν είναι διατροφικό έγκλημα. Αλλού είναι το κακό. Ότι μαζί με το κρέας θέλεις και τζατζίκι και ψωμί και πατάτες και τυρόπιττα και γραβιέρα ή φέτα και ασφαλώς πριν, λίγο κοκορέτσι ή ότι άλλο έχει η σούβλα. Γι’ αυτό σκάμε στο φαί, τις μέρες του Πάσχα. Από τα παρελκόμενα γύρω από το κρέας και όχι από το ίδιο το κρέας. Αφήστε που κάνουμε και την ανοησία ενδιάμεσα στο γεύμα και μετά το αλκοόλ , κρασί ή μπύρα να προσθέσουμε και το αναψυκτικό για χώνεψη! Στο γεμάτο αέρα στομάχι μαζί με την ποσότητα του φαγητού, μπαίνει και το ανθρακικό και τότε γινόμαστε κινούμενες βόμβες σε δύο πόδια….
Η καταναλωτική μανία της διατροφικής αφθονίας, μπήκε στη ζωή του Έλληνα στη δεκαετία του ’90, μαζί με την εξάπλωση της μαζικής προμηθευτικής αλυσίδας. Όταν ο χασάπης της γειτονιάς και ο μπακάλης άρχισαν να αντικαθίστανται από τις υπεραγορές τροφίμων και προϊόντων, γίναμε όλοι πιο απαιτητικοί και πιο ευάλωτοι σε όλες τις πολυποίκιλες προτάσεις διατροφής από όλη τη χώρα και τον κόσμο, που ήρθαν να γεμίσουν το τραπέζι και την όρεξη μας. Κι οι γονείς και οι παππούδες μας έκαναν πλούσια Πασχαλινά τραπέζια και δεν έπαθαν τίποτε χωρίς τυροκαυτερή, μουστάρδα Ντιζόν και κόκα κόλα zero.
Ούτε είχαν τούρτα παγωτό κούκις ή μαραγκούγια για να χωνέψουν μετά το φαί την Κυριακή του Πάσχα! Όσο για το κοκορέτσι ή το κοντοσούβλι όπου τα έβλεπες να υπάρχουν στην ίδια φωτιά παράλληλα με το αρνί , ήταν από χέρια ειδικών στο να το φτιάχνουν και όχι όπως σήμερα που παίρνεις έτοιμο χωρίς να ξέρεις ή να ψάχνεις την προέλευση του και κάνεις και το μάγκα ότι έχεις ωραίο μεζέ πριν βγει το αρνί! Όλα αυτά που ρίχνουμε μέσα μας με αφορμή το πασχαλινό τραπέζι, θα μπορούσαν να είναι λιγότερα, ποιοτικότερα και υγιεινότερα για τη διατροφή μας και να χορταίνουμε εξίσου χωρίς υπερβολές ριψοκινδυνεύοντας την υγεία μας. Όμως εμείς νιώθουμε πιο ‘’χορτάτοι’’ όχι γιατί τα φάγαμε, αλλά γιατί μπορέσαμε να τα έχουμε… Μιλώντας βεβαία για όσους μπορούν να τα έχουν.
Σε ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού στην Ελλάδα τις γιορτινές μέρες ξεκινάει αυτό το περίεργο αίσθημα του ‘’ ότι φάμε και ότι πιούμε’’ ή του ‘’ φάτε να πάμε χορτάτοι’’! Δεν ξέρω πως θα είναι η διατροφική αλυσίδα του Πάσχα μετά από τριάντα χρόνια και δεν με νοιάζει ,γιατί το πιθανότερο είναι ότι δεν θα τη ζήσω, αλλά βλέπω κάτι ειδήσεις για μελλοντική πρωτεΐνη από άλλο ‘’είδους’’ τροφές, ακούω για ‘’ το κίνημα βίγκαν’’ , διαβάζω για 3d τρόφιμα από εκτυπωτές του μέλλοντος και τροφές σε παστίλιες και ομολογώ ότι σιγά – σιγά άρχισα να προσχωρώ στο ‘’ότι φάμε και ότι πιούμε’’… Και του χρόνου, ρε παιδιάααα…
