ΤΗΣ ΕΛΕΑΝΑΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΟΥ
Μετά από τα προηγούμενα χρόνια που λόγω covid και οι καλλιτέχνες είδατε να έρχονται στις δουλειές σας τα πάνω – κάτω, με τι συναισθήματα υποδέχεσαι τη φετινή σεζόν που σε βρίσκει και σε τηλεόραση και σε θέατρο;
Τα συναισθήματα είμαι πολλά και ποικίλουν. Αγωνία, χαρά, φόβος, ελπίδα, πίστη. Είμαι χαρούμενος που η φετινή σεζόν έχει έρθει με όμορφες δουλειές, αλλά η δουλειά μας στην Ελλάδα, έχει πάντα μεγάλη αβεβαιότητα, που δεν σου επιτρέπει να επαναπαυθείς στην όποια χαρά σου, η οποία, αφορά την δουλειά. Πρέπει πάντα να ζεις αυτό που έχεις τώρα αλλά και να είσαι σε επαγρύπνηση και δράση για τα επόμενα. Δεν είναι εύκολο. Το στοίχημα είναι να είσαι μέσα σε αυτό, όσο το δυνατόν πιο εντάξει με τον εαυτό σου, και αυτό δεν έχει να κάνει με τον αν έχεις κλείσει δουλειές ή όχι, αλλά με το ποσό καλά τα έχεις με σένα. Σίγουρα είμαι χαρούμενος πολύ που ο covid έχει αυτή την φθίνουσα πορεία, άσχετα από την δουλειά μου.
Η τηλεοπτική σου επιστροφή αφορά στο «Μαύρο Ρόδο», μια σειρά που ήδη έχει ξεχωρίσει. Θέλεις να μας μιλήσεις για το ρόλο σου και γι’ αυτή τη συνεργασία;
Η συνεργασία αυτή ξεκίνησε το καλοκαίρι όταν χτύπησε το τηλέφωνο από την casting director, Μιράντα Ρωσταντή, από την παραγωγή, με την οποία είχαμε γνωριστεί από τις «Άγριες Μέλισσες». Μου ζήτησε να είμαι στο «Μαύρο Ρόδο», σε αυτόν τον ρόλο του Αποστόλη– Ζαμάφτα και χάρηκα ιδιαίτερα. Από την αρχή ο ρόλος αυτός μου φάνηκε πολύ ιδιαίτερος και με πολύ ενδιαφέρον. Ύστερα διάβασα το λογοτεχνικό της Ελένης Καπλάνη, ακόμα δεν είχαμε πάρει τα σενάρια. Η ιστορία μου φάνηκε πως έχει πολύ ζουμί και ας μην υπήρχε όλο αυτό το κομμάτι της πόλης και των μπράβων της νύχτας, που έχει προστεθεί από την ομάδα σεναρίου. Δέχτηκα. Ο Ζαμάφτας είναι ένας άνθρωπος ακραία παραβατικός με το ύψιστο αμάρτημα, τον φόνο. Είναι πληρωμένος δολοφόνος. Ζει την κάθε μέρα του σαν να είναι η τελευταία. Δεν έχει αυταπάτες. Κάθε πρωί που ξυπνάει ξέρει πολύ καλά πως σήμερα μπορεί να έρθει να τον συναντήσει κι η δίκη του σφαίρα. Δεν είναι εύκολο να πλησιάσεις – καταλάβεις τέτοιους ανθρώπους-ρόλους. Κάποιος που κοιτάζει κατάματα τον άλλον και με μια κίνηση, του αφαιρεί την ζωή, έχει περάσει σε μια άλλη όχθη που δεν την έχουμε νιώσει ποτέ εμείς οι υπόλοιποι. Ούτε και έχουμε νιώσει οτιδήποτε που να είναι κοντά σε αυτό. Το μόνο μου όπλο, είναι η έρευνα και η φαντασία μου για να έρθω κοντά σε κάτι τέτοιο. Είναι ένας ρόλος που μέρα με την μέρα, επεισόδιο το επεισόδιο, τον πλησιάζω όλο και περισσότερο, αργά, ψηλαφιστά. Είναι ένας ρόλος που με ιντριγκάρει πολύ.
Η τηλεόραση έχει αρχίσει να επιστρέφει στην καλή, ελληνική μυθοπλασία, μετά από χρόνια που παρακολουθούσαμε μόνο ριάλιτι, εκπομπές μαγειρικής κτλ. Ως ηθοποιό πως το βλέπεις; Ποιο το σχόλιο σου;
Ως ηθοποιό καταρχάς αυτό με συμφέρει χαχα! Έπειτα, από θέμα γούστου και άποψης, νομίζω πως το βλέπω ως θετικό, αλλά και αυτό είναι κάτι προσωπικό, εντελώς υποκειμενικό.
Και από την τηλεόραση στο θέατρο και στον «Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου» στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου και μάλιστα σε τριπλή… πρόκληση. Στο ρόλο του. Θείου Άγγελου, του Αγαρινού και του Ιταλού στρατιώτη. Είναι αγχωτική ή αναζωογονητική αυτή η εναλλαγή επί σκηνής;
Ουαου! Με εκπλήσσει που ξέρετε όλους τους ρόλους μου στην παράσταση! Είναι και τα δυο. Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν κάποιες αλλαγές στα κουστούμια των ρόλων, που πρέπει να γίνουν μέρα σε λίγα δευτερόλεπτα. Υπάρχουν δυο άτομα που με γδύνουν και με ντύνουν μέσα σε μια ανάσα. Αν ένα κουμπί δεν κουμπώνει η καρδιά αρχίζει να χτυπά…. Και αφού καταφέρεις και μπεις στην σκηνή στην ώρα σου, έχεις τρία δευτερόλεπτα να βγάλεις με μια ανάσα όλο το άγχος από το τρέξιμο, και να παίξεις μια δραματική σκηνή ή να τραγουδήσεις. Είναι πολύ δύσκολη και απαιτητική παράσταση αλλά και πολύ όμορφη. Οι δυσκολίες αυτές η αλήθεια είναι πως με εξιτάρουν κι ας γκρινιάζω καμία φορά.
Η τέχνη πιστεύεις ότι μπορεί να αποτελέσει βάλσαμο για την ελληνική κοινωνία που τον τελευταίο καιρό, βλέπουμε σχεδόν συνεχώς, το άσχημο πρόσωπό της; (metoo, γυναικοκτονίες, παιδεραστία κ.ο.κ.)
Ναι, πιστεύω πως όποια μορφή τέχνης μόνο θεραπευτικά μπορεί να λειτουργήσει.
Υπάρχει κάτι άλλο, εκτός των παραπάνω, στα άμεσα σχέδιά σου;
Ναι! Τον Φεβρουάριο θα ανεβάσουμε στο Bios την «Εντα Γκάμπλερ» του Henrik Ibsen, με την ομάδα «Θέατρο του λόγου» που είχαμε κάνει την «Μήδεια» στο Μπάγκειον τα τελευταία χρόνια. Με ελάχιστες προσθαφαιρέσεις σε ηθοποιούς και σκηνοθέτη πάλι τον Δημήτρη Γεωργαλά. Οι πρόβες έχουν ήδη αρχίσει.
Με την Πάτρα πλέον διατηρείς σχέση και αν ναι, ποια είναι αυτή;
Ασφαλώς! Στην Πάτρα είναι η οικογένεια μου! Όχι οι γονείς μου γιατί τους έχω χάσει, αλλά έχω αδέρφια, ανήψια, θείους, ξαδέλφια, πολλούς καλούς φίλους, την αγαπημένη μου βαφτιστήρα και τους δρόμους και τις πλατείες που μεγάλωσα. Αγαπώ να περπατώ μόνος στα μέρη που μεγάλωσα, και να θυμάμαι, να νιώθω. Νιώθω δεμένος με τους δρόμους τις Πάτρας, τις πλατείες, τα παγκάκια. Όταν κλείνω ραντεβού για να δω κάποιον φίλο, συνήθως παίρνουμε κάτι στο χέρι και περπατάμε, και αν κουραστούμε καθόμαστε σε κάποιο παγκάκι κάποιας πλατείας. Όπως όταν καθόμασταν έφηβοι (σε όχι και τόσο ορθόδοξη στάση). Δύσκολα θα πάμε σε κάποιο μαγαζί να κάτσουμε σαν «άνθρωποι».
