Ήρθε λοιπόν το ξεκίνημα των πολυαναμενόμενων σειρών.
Μετά την θριαμβευτική ολοκλήρωση του Better call Saul, ήρθε το βαρύ πυροβολικό.
Ήρθαν οι μεγάλες επενδύσεις, τα χοντρά στοιχήματα και οι συναρπαστικές παραγωγές.
Μιλώ φυσικά για την prequel σειρά του Game of Thrones, το House of Dragon, αλλά και για το παρακλάδι της LOTR saga, το Rings of Power.
Είναι να τρελαίνεται κανείς με τα επίπεδα ποιότητας και τελειότητας που έχουν κατακτήσει αυτές οι μηχανές παραγωγής πλούτου.
Ποτέ στο παρελθόν δεν έχει χτιστεί τέτοια αναμονή όσο γι αυτές τις δυο σειρές. Και δεν είναι τυχαίο ότι έρχονται αμέσως μετά τον θρίαμβο του «απογόνου» του Breaking Bad.
Η σειρές είναι το νέο όπιο των λαών, μου έλεγε πρόσφατα φίλος. Ενώ εσύ παρακολουθείς πως πετάει ο δράκος και πως το τρίβουν το δαχτυλίδι, τα ξένα κέντρα, που επιβουλεύονται το μέλλον μας, τρώνε τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας.
Ξεχνιέσαι με τις περιπέτειες στην οθόνη σου και δεν διεκδικείς τα δίκια σου.
Δεν θέλησα να εμπλακώ σε ιδιαίτερη συζήτηση, απλά πήρα το τόπι από το πάτωμα και του το κύλησα, αργά μπροστά του.
Είναι γνωστό ότι κανένα παιδί, σκύλος, ή γάτα, δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια μπάλα που τρέχει.
Άλλος μου λέει: μα τι βρίσκεις σε όλα αυτά τα εξωφρενικά παραμύθια; Μπας και με τον τρόπο αυτό, ζεις μια ζωή, δι’ αντιπροσώπου; Μια ζωή που ποτέ δεν θα μπορέσεις να ζήσεις, καθηλωμένος σε μια μίζερη δουλειά, μια μίζερη σχέση, μια μίζερη ζωή;
Άλλη μπάλα δεν είχα να του δώσω, οπότε πήρα μια σελίδα Α4, την έκοψα στα 8 και του έδωσα ένα χαρτάκι να μου γράψει όσα συναρπαστικά έκανε τα τελευταία χρόνια.
Και έρχεται και ένας που με προβλημάτισε: το ξέρεις, μου λέει, ότι όλες αυτές οι σειρές περνάνε υποσυνείδητα μηνύματα και προτροπή σε αντικοινωνικές συμπεριφορές.
Αυτό είναι κάτι που το έχω σκεφτεί και εγώ είναι η αλήθεια.
Γιατί, πράγματι, έχω διαπιστώσει τελευταία να τραβάνε το ενδιαφέρον μου κάποιες περίεργες χημικές ενώσεις, ενώ αναρωτιέμαι συχνά μήπως πρέπει να ξεκινήσω μαθήματα ξιφομαχίας…
Στα σοβαρά τώρα…
Αυτά που περιμένουμε, αυτά που είδαμε και εκείνα που θα δούμε στα επόμενα χρόνια, δεν είναι τίποτε άλλο από τις δικές μας ανάγκες και τις δικές μας επιθυμίες τα δικά μας κενά.
Σε ένα κόσμο ωμού ρεαλισμού και μιας in your face πραγματικότητας, η ανάγκη για απόδραση και διάλλειμα, γίνεται τεράστια.
Τις προ-προηγούμενες δεκαετίες, ζούσαμε με τον απόηχο των γεγονότων. Κάποιος πραματευτής πέρναγε μερικές φορές το χρόνο και σου έλεγε κάνα νέο. Αργότερα έρχονταν καμιά εφημερίδα και πιο μετά το ραδιόφωνο.
Υπήρχε γενικά χρόνος ανάμεσα στα γεγονότα και τον αντίκτυπο σε σένα. Χρόνος που ενεργούσε σαν φίλτρο, σαν κρησάρα, σαν αποσυμπιεστής.
Τώρα η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Δεκάδες ασήμαντα πράγματα φαντάζουν πελώρια, θεριά ανήμερα, ενώ είναι γατάκια σπιτικά.
Παρατήρησε για μερικά λεπτά το περιβάλλον γύρω σου.
Είναι γεμάτο από εκατοντάδες ερεθίσματα, δεκάδες πληροφορίες.
Πολλές υστερικές πηγές, που απαιτούν απεγνωσμένα την προσοχή σου και όσο και αν τις αγνοείς, εκείνες επιμένουν.
Έχουμε λοιπόν την ανάγκη να μπούμε σε μια επινοημένη πραγματικότητα, μια άλλη, ελεγχόμενη από εμάς συνθήκη.
Θα μου πεις, γιατί δεν διαβάζεις ένα βιβλίο; Ή να ακούσεις έναν δίσκο; (έστω μια Spotify λίστα)
Αρχικά, το προσπαθώ. Η μουσική δεν μου λείπει ποτέ. Κάθε μουσική, όποια μουσική.
(Βέβαια και η υπερ-ευκολία της μουσικής, αποτελεί και αυτή ένα άλλου είδους πρόβλημα.)
Θέλει όμως μεγάλη πειθαρχία και αυτό-έλεγχο για να μπορείς να αποκλείεις όλους τους αντιπερισπασμούς και να αφήνεις την συνθήκη να λειτουργήσει επάνω σου.
Και αυτό, ομολογώ, δεν το πετυχαίνω πάντα.
Αν και ανήκω σε μια γενιά που δεν έχει απολέσει την ικανότητα συγκέντρωσης, εν τούτοις, οι ανάγκες του βίου μου υπαγορεύουν να έχω ανοικτές κεραίες, πολύ περισσότερο απ ότι θα ήθελα.
Και ξέρεις: όταν κάτι είναι ανοιχτό, μπαίνουν καλούδια, μπαίνουν και σκουπίδια.
Οι σειρές όμως απαιτούν πλήρη αφοσίωση. Εικόνα, ήχος, πλοκή, κρυμμένα νοήματα και «κάτω κείμενα», απαιτούν την απόλυτη προσοχή σου.
Σου επιτρέπουν για μια σκάρτη ώρα να αφεθείς σε μια άλλα πραγματικότητα.
Ψεύτικη; Ναι
Κερδοσκοπική;
Ασφαλώς.
Με προεκτάσεις και πιθανά κρυφά κίνητρα;
Το πιθανότερο.
Σε κάθε περίπτωση, είναι η δική μου καταφυγή.
Το δικό μου διάλλειμα και απόδραση σε μια επινοημένη πραγματικότητα.
Και στην τελική, αν δεν συμφωνείς: Dracarys!
