Του Γιώργου Κοντογιάννη
Με την απίθανη υπόθεση Λιγνάδη η οποία είναι μάλλον προς το παρόν η κατάληξη ή έστω η εξέλιξη της ιστορίας που ξεκίνησε με τις αποκαλύψεις της Σοφίας Μπεκατώρου
επιβεβαιώνεται τελικά ένας κανόνας που τείνει να γίνει σοβαρό δεδομένο στην πολιτική της χώρας. Όταν κυβερνάει η κεντροδεξιά και εν προκειμένου η ΝΔ, θα συμβούν όλα τα πιο απρόβλεπτα γεγονότα και ταυτόχρονα θα γίνεται λυσσαλέα προσπάθεια να ταυτιστούν με αυτά, είτε υπάρχει είτε όχι πολιτική σχέση, η κυβέρνηση της και ο εκάστοτε πρωθυπουργός της. Από εποχής Κων/νου Μητσοτάκη, αργότερα Κώστα Καραμανλή, Αντώνη Σαμαρά και τώρα Κυριάκου Μητσοτάκη λες και κάποια αόρατη δύναμη επεμβαίνει στην καθημερινή ζωή του τόπου και κατ επέκταση στον πολιτικό βίο και <<γυρνάει την Ελλάδα ανάποδα>>. Ενώ όταν μας κυβερνάνε κυβερνήσεις κεντροαριστερής ή αριστερής καταβολής, σχεδόν όλα κυλάνε ήρεμα και ομαλά πλην ελάχιστων εξαιρέσεων τις οποίες δεν φάνηκε να τις πληρώνουν πολύ σοβαρά ούτε το ΠΑΣΟΚ παλιότερα, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ πρόσφατα. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Είναι σύμπτωση; Είναι γκαντεμιά; Τι στα κομμάτια γίνεται και κανένας κεντροδεξιός πρωθυπουργός δεν μπορεί να κυβερνήσει χωρίς να πηγαίνει η ψυχή του στα τάρταρα κάθε φορά;
Η απάντηση δεν είναι μία και δεν είναι απλή. Κατ αρχήν η Ελληνική κεντροδεξιά έχει στοχοποιήθει και έχει ενοχοποιηθεί τόσο από την λεκτική και ιδεολογική προπαγάνδα των αρχών της δεκαετίας του ’80 που έφτασε στο σημείο η ίδια όταν κυβερνάει, να ψάχνει με διάτρητο τρόπο αριστερό άλλοθι στην πολιτική της! Αυτό πρέπει να συμβαίνει στη μοναδική κοινοβουλευτική δημοκρατία του κόσμου. Ύστερα ερχόμαστε στα περίφημα αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης. Η κυρίως αστική ιδεολογία έχει χαμηλά αυτά τα ποσοστά και συμπεριφέρεται σε κάθε πολιτική ή κατ επέκταση πολιτική κρίση ,με αφέλεια και ενίοτε με ανοησία. Τρανό παράδειγμα τις τελευταίες μέρες η κα. Λίνα Μενδώνη. Έδωσε μια συνέντευξη τύπου για να αναλάβει άμεσα ή έμμεσα τις οποίες πολιτικές ευθύνες της αναλογούν για την επιλογή Λιγνάδη και τα έκανε χειρότερα. Εμφανίστηκε περίπου σαν επαρχιώτισσα σπιτονοικοκυρά που έφυγε ο νοικάρης και της άφησε απλήρωτη ΔΕΗ και ΟΤΕ .Και το χειρότερο. Βοηθήθηκε λέει σε αυτό, από έμπειρη κατά τα άλλα βετεράνο Αθηναία δημοσιογράφο. Κάτι δηλαδή σαν το περίφημο «σας παρακαλώ μιλάτε μου στον πληθυντικό είμαι κόρη ναύαρχου»! Η απόσταση όλων αυτών από την κοινώς λεγόμενη πολιτική λάτρα είναι όση η γη από τη σελήνη. Από την άλλη η Ελληνική κεντροδεξιά όταν έρχεται στην εξουσία νιώθει εύκολα για ένα περίεργο τρόπο και αμέσως, τη λιγότερη αγάπη και υποστήριξη από τον ίδιο τον εαυτό της. Τα όσα <<σέρνουν>> αυτές τις μέρες αρκετοί Νεοδημοκράτες στην κυβέρνηση τους για την Μενδώνη και γενικά για τις επιλογές του Κυριάκου είναι πλέον χείριστα από όσα λένε οι Συριζαίοι. Στην αντίθετη περίπτωση εάν καταμαρτυρούσες σε κυβέρνηση της Κεντροαριστεράς αντίστοιχες ευθύνες ήσουν παλιοδεξιός παλιότερα και ακροδεξιός πρόσφατα! Μεταξύ οπαδών του ίδιου κόμματος υπήρχε ομερτά Σικελικού τύπου. Ποια μπορεί λοιπόν να είναι τα ατού της σημερινής κυβέρνησης της κεντροδεξιάς έναντι μιας εμφανούς προσπάθειας βαθύτερης υπονόμευσης των πάντων που τη συνδέουν με την καθημερινότητα λίγο ή πολύ σήμερα; Ευχαριστημένες κοινωνικές ομάδες και επικοινωνία ευφυούς ουσίας με τον πολίτη. Αμ έπος αμ έργον, δηλαδή. Αλλιώς θα έχουμε πολιτική πορεία τύπου έμπα ψυχή έβγα ψυχή. Μια από τα ίδια δηλαδή. Και επιτέλους ας σχεδιάσουν αυτά τα πέντε έξι μυαλά που φαίνεται ότι έχει φωτεινά αυτή η κυβέρνηση και έκαναν τη διαφορά από την αρχή, τη νέα Ελληνική πραγματικότητα. Μια δημοκρατία εκ των προτέρων με διορατική προνοητικότητα και καλώς εννοημένη καχυποψία … Να κάνουμε δηλαδή μια χώρα με ισχυρότερες και ασφαλέστερες γενιές Ελλήνων απέναντι στην έννομη και την άνομη καθημερινή ζωή αυτής της χώρας με έξυπνα αντανακλαστικά γύρω από την αστική αντίληψη της πολίτικης. Αλλιώς να γίνουμε Βενεζουέλα ,να τελειώνουμε…
