Του Διονύση Ζακυνθινού
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος ή ειδικός αναλυτής για να αντιληφθεί ότι από τα αλλεπάλληλα lockdown πλήττεται καίρια η οικονομία. Πρέπει να έχεις βγάλει την ΑΣΟΕΕ για να καταλάβεις το προφανές, που άλλωστε βιώνεις καθημερινά;
Όμως, η οικονομία δεν είναι μια γενική και αόριστη έννοια που αποτυπώνεται, απλώς, σε αριθμούς. Πίσω από τα νούμερα, που αντικατοπτρίζουν εσχάτως τις οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας, βρίσκονται άνθρωποι που έχουν χάσει τις δουλειές τους, που έχουν υποχρεωθεί να κλείσουν τα μαγαζιά τους με αβέβαιη την επαναλειτουργία τους. Η στήριξη τους από το κράτος είναι μονόδρομος, ωστόσο κι αυτή έχει πεπερασμένα όρια.
Για μια χώρα που δεν έχει καν κάποια σοβαρή παραγωγική βάση, οι προεκτάσεις της τρέχουσας ύφεσης θα αποδειχθούν μεσοπρόθεσμα επονείδιστες. Μοναδικό αποκούμπι μας είναι ο τουρισμός, η προσδοκία να πάρει φέτος μπρος, μήπως τουλάχιστον αποφύγουμε τα πολύ χειρότερα.
Από κει και πέρα, είναι μια ψευδαίσθηση στην τρέχουσα δυσμενή συγκυρία να τα περιμένουμε όλα από τον (πληττόμενο) κρατικό προϋπολογισμό.
Αναγκαία η επισήμανση, καθώς αυξάνονται και πληθύνονται σε τοπικό επίπεδο πάσης φύσεως αιτήματα (είτε βάσιμα είτε μαξιμαλιστικού χαρακτήρα) που συνοδεύονται από την απαίτηση για την κρατική χρηματοδότηση τους.
Ακόμη και τις μελέτες για την ανάπλαση της έκτασης του Ριγανόκαμπου (εφόσον παραχωρηθεί στην πόλη) η Δημοτική Αρχή ζητά να τις πληρώσει το κράτος. Τι να σου πρωτοκάνει, όμως, κι αυτό και πού να πρωτοδώσει;
Αναμφίβολα υπάρχουν πολύ σοβαρές ελλείψεις και ανάγκες, ιδίως στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, που πρέπει να καλυφθούν.
Ταυτόχρονα, όπως προαναφέραμε, προέχει να στηριχθούν οι θιγόμενοι κλάδοι της οικονομίας και οι εργαζόμενοι σ’ αυτούς. Όχι για να σωθούν από την οικονομική καταστροφή, αλλά για να επιβιώσουν.
Λεφτά για όλα δεν υπάρχουν, ενώ κι αυτά που έχουμε δεν είναι ανεξάντλητα. Οι εποχές που ο Χολαργός έκοβε (πληθωριστικό) χρήμα με ουρά και τα πεντοχίλιαρα είχαν γίνει… πετσετάκια, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Όπως έχουν τελειώσει και τα δανεικά, που δεν είναι και αγύριστα. Οι περισσότεροι πλέον το έχουμε καταλάβει κι αυτό, μετά από το γερό μάθημα που πήραμε βυθιζόμενοι σε μια πολύχρονη κρίση, η οποία μάς πήγε πολλά χρόνια πίσω.
Τι μπορούμε πλέον να περιμένουμε; Να περάσει η πανδημία και να επιστρέψουμε στην περιλάλητη κανονικότητα, για να κτίσουμε μέσα από τα ερείπια, με επιμονή και υπομονή, μια νέα οικονομία, μια νέα Ελλάδα. Ούριος άνεμος στα πανιά μας θα είναι και η σημαντική οικονομική συνδρομή του ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης. Θα πάρουμε 32 δισεκατομμύρια. Δεν τα λες και λίγα. Στο χέρι μας είναι να τα αξιοποιήσουμε σωστά και να μην τα κατασπαταλήσουμε, όπως κάναμε στο παρελθόν με τα πακέτα στήριξης.
Αλλά ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας ότι, για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή…
