Πριν τέσσερα χρόνια ο Κιάνου Ρίβς είχε εμφανιστεί στα Όσκαρ κρατώντας τη σύντροφό του από το χέρι και τότε προκάλεσε πανικό.Η φωτογραφία έκανε το γύρο του κόσμου και σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως. Ευθέως ή και όχι τόσο ευθέως, ανάλογα με το βαθμό «κομψότητας» του κάθε σχολιαστή και του κάθε ΜME.
Οι λόγοι είναι προφανείς και καλό θα είναι να τους πούμε με το όνομά τους: Η Αλεξάντρια Γκριν είναι μια γυναίκα που δεν θα περίμενε να δει κανείς στο πλευρό ενός από τους ωραιότερους σταρ του Χόλιγουντ. Και είναι και η διαφορά ηλικίας μεταξύ τους: Μια δεκαετία, όπως πολύ σωστά υπολόγισαν και σχολίασαν κάποιοι.
Μόνο που η δεκαετία αυτή που όντως τους χωρίζει, είναι ανάποδα απ’ ότι πίστεψαν οι περισσότεροι βλέποντας τη φωτογραφία. Και απ’ ό,τι τους βόλεψε στο σχολιασμό τους. Και το τι «θα περίμενε κανείς να δει δίπλα στο πλευρό ενός από τους ωραιότερους σταρ του Χόλιγουντ», είναι μάλλον μια προβολή των γούστων της κοινωνίας, για τα οποία ο Κιάνου Ριβς αδιαφορεί διαχρονικά, χωρίς όμως να αδιαφορεί για την ίδια την κοινωνία. Και μάλλον αυτό είναι που τον έχει κάνει τόσο αγαπητό στο κοινό, πιο πολύ από τις ταινίες του.
Τα γονίδια του «απέθαντου»
Ο Ριβς έκανε πάντα αυτό που ήθελε. Βαριά δυσλεξικός, προερχόμενος από μια -εξίσου βαριά- δυσλειτουργική οικογένεια (η μητέρα του έκανε πέντε γάμους και ο πατέρας του μπήκε φυλακή για διακίνηση ηρωίνης), πιθανότατα με σύνδρομο διάσπασης προσοχής αν όχι κάτι περισσότερο, υπήρξε εξαιρετικά δυσλειτουργικός και δυσπροσάρμοστος και ο ίδιος ως έφηβος.
Δεν μπορούσε να σταθεί σε κανένα σχολείο, ήταν θυμωμένος και αντιδραστικός. Και, όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις, βρήκε καταφύγιο στην σχεδόν εμμονική ενασχόλησή του με κάποιες δραστηριότητες: Χόκεϊ επί πάγου και υποκριτική εν προκειμένω.
Και μάλλον στο πρώτο ήταν καλύτερος, με προοπτική να κάνει τεράστια καριέρα, ιδιαίτερα στο Τορόντο του Καναδά όπου είχε εγκατασταθεί η οικογένειά του.
Εκείνος, όμως, μάλλον και πάλι αντιδραστικά, επέλεξε να γίνει ηθοποιός, παρατώντας σχολείο και χόκεϊ στα 17 του. Σαν ηθοποιός είναι πολύ μέτριος. Ούτε κλαίει, ούτε γελάει. Μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά. Θα μπορούσε να γράψει κανείς πραγματείες ολόκληρες για τον τρόπο που παίζει ο Ρόμπερτ ντε Νίρο, ας πούμε, αλλά για τον Ριβς θα αρκούσε μια λέξη: Άχρωμα.
Μόνο που αυτό δεν είχε ποτέ καμία σημασία, καθώς ο Ριβς δεν κατέκτησε τον κινηματογράφο με το υποκριτικό του ταλέντο, αλλά απλώς μπαίνοντας στην οθόνη. Η μείξη της εξωτικής του εμφάνισης (συνέπεια της πολυεθνικής του καταγωγής) και της εκπληκτικής του φωτογένειας είναι μοναδική.
Κατά μια έννοια καλύτερα που δεν παίζει. Αρκεί να μπαίνει στο πλάνο και να στέκεται ακίνητος, φορώντας το μακρύ δερμάτινο παλτό του Matrix. Η ταινία θα ήταν επιτυχία και ο ίδιος σταρ, ακόμα και αν δεν είχε πει σε αυτήν ούτε μισή λέξη. Λέγοντας πολλές λέξεις, μειώνει το εφέ.
Εξάλλου το να είσαι σταρ είναι από μόνο του ένα ταλέντο. Πόσο μάλλον αγαπητός σε όλους
Αναπολογητικός σαμουράι και η κληρονομιά
Το 2014 ανέλαβε να παίξει τον Τζον Γουίκ, έναν πρώην εκτελεστή της μαφίας, ο οποίος αναγκάζεται να επιστρέψει στην ενεργό δράση και θα είναι αδίστακτος όπως στο παρελθόν. Από το πουθενά προέκυψε franchise στην περίπτωση του «John Wick». Οι δημιουργοί αξιοποίησαν στο έπακρο την μπαλετική κινησιολογία του Ριβς στις σκηνές δράσης, ο κασκαντέρ Τσαντ Σταχέλσκι, που ανέλαβε την χορογραφία της δράσης μαζί με τον Ντέιβιντ Λιτς, βγήκε στο προσκήνιο, σκηνοθετώντας μόνος του τις συνέχειες, ενώ ετοιμάζεται ήδη ένα κινηματογραφικό spin-off με την Άνα ντε Άρμας («Ballerina», στο οποίο πρόσφατα ανακοινώθηκε και η συμμετοχή του Ριβς) καθώς και μια τηλεοπτική σειρά με τίτλο «The Continental» γύρω από το ξενοδοχείο που συχνάζουν οι μισθοφόροι. Καθόλου άσχημα για μια περιπέτεια που δεν γνώρισε υποδοχή μετά βαϊων και κλάδων όταν βγήκε στις αίθουσες το 2014, αλλά έκανε θραύση στη συνέχεια μέσω της αγοράς του VOD και του Blu-ray.
Φυσικά οι φαν περιμένουν το μεγάλο φινάλε των περιπετειών του ήρωα, που θα ολοκληρωθεί σε δύο κεφάλαια. Το πρώτο, με τον εύγλωττο τίτλο «John Wick: Chapter 4», πρόκειται να βγει στις 23 Μαρτίου. Μην περιμένετε πάντως happy ending για τον ήρωα. Σε συνέντευξή του ο Τσαντ Σταχέλσκι δήλωσε τα εξής: « ειλικρινά, πώς περιμένετε να τελειώσω την ιστορία; Με τον ήρωα να φεύγει ικανοποιημένος προς το ηλιοβασίλεμα; Ή να βρίσκει την αληθινή αγάπη σε ένα άλλο πρόσωπο; Έχει σκοτώσει περισσότερους από 300 ανθρώπους και είναι όλα εντάξει; Όχι, ο τύπος αυτός είναι γαμ*****ς για το υπόλοιπο της ζωής του».
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
