Αργά – αργά και με διαμαρτυρόμενα φρένα, το λεωφορείο του ΟΣΕ από το Κιάτο σταμάτησε στο φανάρι της Κανελλοπούλου.
Και εκεί σε βρήκε το Καρναβάλι.
Έξι μισοκατεστραμμένες φιγούρες, απομεινάρια άλλων καρναβαλιών, παραπεταμένες στη διασταύρωση.
Ένας κουτσός μπάστακας, μια φάτσα από ένα παλιό άρμα και μερικά ακόμα στοιχεία, έτσι, χωρίς νόημα.
Χωρίς καν την προσπάθεια να μπουν με κάποιο τρόπο, ώστε να αποτελούν μια κάποια «δήλωση». Να αποπειραθούν να πουν μια ιστορία, την ιστορία τους.
Ούτε καν ένα παράπονο δεν μπορούν να αφηγηθούν.
Χωρίς βάθρα, χωρίς φροντίδα, χωρίς λογική.
Έξι στοιχεία του Καρναβαλιού, που κάποιο φορτηγό άδειασε εκεί που το βόλευε να ρεμιζάρει.
«Στολίσαμε και εδώ! Πάμε παρακάτω» θα είπαν οι αγωγιάτες, αφού κάνανε ένα τσιγάρο να θαυμάσουν τον κόπο τους.
Το λεωφορείο ξεκίνησε με διπλογκαζιά, θρυμματίζοντας την θλιβερή εικόνα της σύναξης των στοιχείων, που στοιχειώνουν την είσοδο της πόλης στο μούχρωμα!
Φίλε μου, το ετήσιο παράπονο για το Καρναβάλι είναι και πάλι εδώ.
Και πως να μην είναι.
Θα επαναλάβω μια φορά ακόμα τον εαυτό μου και ας γίνομαι πιο γραφικός και από όσους λένε: «Αν έμενε ο Γιοβάνοβιτς…»
Εύλογα θα αναρωτηθείς αν περίμενα κάτι περισσότερο να δω ερχόμενος στην Πάτρα.
Αν περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό, ή περισσότερο συμβολικό.
Όχι, είναι αλήθεια ότι έχει χαμηλώσει τόσο πολύ ο πήχης των προσδοκιών μου, που δεν περιμένω τίποτα πλέον.
Στη καρδιά και το μυαλό μου αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια έχει χάσει το δικαίωμα να λέγεται Πατρινό Καρναβάλι.
Φέρε στο μυαλό σου τον έσχατο χρησμό της Πυθίας:
«Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην, ουδέ παγάν λαλέουσα. Απέσβετο και λάλον ύδωρ»
Κάπως έτσι έχει καταντήσει το πράγμα, στην δική μου αντίληψη.
Μην αρχίσεις να μου αντιτείνεις στοιχεία και αριθμούς.
Το μέγα πλήθος υπάρχει, γιατί εμφανίζεται πάντα όταν οι ανάγκες το καλούν.
Μέγα πλήθος υπήρχε και στις ρωμαϊκές αρένες, αλλά και στις λαοσυνάξεις των επαναστάσεων και των πλατειών.
Αυτό είναι κριτήριο του ΚΤΕΛ που θησαυρίζει, χωρίς να συμβάλει στο κόστος της γιορτής, όπως ξεδιάντροπα κάνει και η ΓΕΦΥΡΑ, εδώ και είκοσι χρόνια.
Αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτοί που κάνουν ταμείο στις πλάτες της πόλης.
Ούτε ο διεκπεραιωτικός και θεωρητικός χαρακτήρας των καρναβαλικών αρχών.
Δεν περιμέναμε άλλωστε τίποτα περισσότερο.
Και η κατρακύλα έχει ξεκινήσει ήδη από το 2010, για να μη σου πω και νωρίτερα.
Ξεκίνησε ταυτόχρονα με την κρίση, θα μου πεις.
Μπορεί!
Είναι πιθανό η πολύπλευρη και η πολυεπίπεδη κρίση να έφερε σε δεύτερη και τρίτη μοίρα, εκείνο που εμείς αξιολογούμε ψηλότερα.
Από τότε πάντως έχουμε διεκπεραιωτικό καρναβάλια, copy-paste.
Σαν κάποιος να διορθώνει απλά τις μέρες και τις ημερομηνίες στο πρόγραμμα κάθε χρονιάς, επαναλαμβάνοντας τα ίδια πράγματα, με τον ίδιο τρόπο.
Ώσπου ξαφνικά καταλαβαίνουμε ότι αυτό που κάνουμε δεν ξέρουμε, ούτε γιατί το κάνουμε, ούτε πως να το αλλάξουμε.
Μα, θα μου πεις, δεν βλέπεις τους ακμαίους χορούς και ατομικές δράσεις;
Πως παραγνωρίζεις τις Σφήγκες, τους Στρατηγούς, το Κομιτάτο, για να αναφερθώ σε μερικά μόνο;
Τίποτα δεν παραγνωρίζω!
Αλλά αυτά, φίλε μου, είναι η «νόμιμη άμυνα» του πατρινού καρναβαλιού, ως συστατικό της ταυτότητάς μας. Μιας ταυτότητας που βράζει και αναζητά τρόπο, χώρο και αφορμή για να ξεπεταχθεί.
Από την ώρα που το αυτοσχέδιο, το πηγαίο και η αυτοοργάνωση μπήκαν σε καλούπια και διατάξεις, από ανθρώπους που δεν τα καταλαβαίνουν, το Πατρινό Καρναβάλι, έγινε Καρναβάλι στην Πάτρα.
Ένα από τα πολλά που επισκέπτονται εκδρομείς των ΚΑΠΗ όλης της χώρας, σαν ενδιάμεση στάση στις επισκέψεις τους στις μονές, ή μια αφηνιασμένη μετεφηβική παλίρροια.
Που έρχεται για μερικές ώρες, ξαναμμένου πέρα δώθε, που καταλήγει σε ένα κατούρημα στις πυλωτές.
Από την άλλη, δεν σου κρύβω, ότι μου γεννά μια ελπίδα η επιλογή και η παρουσία του Σκούρα για την επόμενη μέρα.
Τον ευνοούν η γνώση και αποδεδειγμένη προσφορά, αλλά και η αδιαμεσολάβητη σχέση με 2-3 γενιές πατρινών, μικρών και μεγάλων.
Μακάρι ο Παύλος να καταφέρει όσα έχει πετύχει ο Τάκης Πετρόπουλος στον αθλητισμό και την κοινωνία, που και αυτός είχε την επαφή με το αντικείμενο, αλλά και την πόλη.
Μακάρι του χρόνου, μπαίνοντας στην πόλη να σε υποδέχεται και πάλι το Πατρινό Καρναβάλι.
Είναι το ευκολότερο, δύσκολο πράγμα!
Και, γι αυτό, το πιο ωραίο!
Μέχρι τότε σε χαιρετώ με την αγωνιώδη προτροπή του Διονύσου:
Ευοί ευάν.
