Του Διονύση Ζακυνθινού
Τούτη την ώρα, που γράφονται αυτές οι λέξεις, χιλιάδες γιατροί και νοσηλευτές δίνουν τη μεγαλύτερη μάχη τους, ευρισκόμενοι στην πρώτη γραμμή, κατά του κορωνοϊού.
Υπό αντίξοες συνθήκες, με τη σωματική δύναμη και την ψυχική αντοχή να είναι στο «κόκκινο», έχουν φτάσει πλέον στα ανθρώπινα όρια τους, αν δεν τα έχουν ξεπεράσει.
Αξίζουν τον ειλικρινή σεβασμό μας και την ηθική μας συμπαράσταση στον δύσκολο αγώνα που δίνουν, δεν χωρά συζήτηση ως προς αυτό.
Όπως εξυπακούεται και εννοείται ότι χρειάζονται κάτι πολύ παραπάνω από ένα χειροκρότημα και ένα πρόσκαιρο μπόνους στον μισθό τους. Δεν πρόκειται για μια απλή διαπίστωση αλλά για ένα γεγονός που προκύπτει, εκτός των άλλων, και από τις εκ μέρους τους κινήσεις διεκδικητικού χαρακτήρα για την ικανοποίηση οικονομικών και θεσμικών αιτημάτων.
Πάντως, καθώς ορισμένοι γιατροί, με θεμιτές φιλοδοξίες, που επιζητούν μια καλύτερη καριέρα, έχοντας αντιληφθεί ότι δεν θα την πετύχουν στα στενά όρια του κρατικού μηχανισμού, βλέπουν την πανδημία ως μια μεγάλη ευκαιρία να αναδειχθούν.
Ακούγεται, ίσως, κυνικό, αλλά ισχύει. Επιβεβαιώνει δε, και σε υγειονομικό επίπεδο, το γνωστό σχήμα λόγου ότι «η κρίση γεννά ευκαιρίες». Γιατί να μην τις κυνηγήσουν, λοιπόν, όσοι γιατροί προσβλέπουν σε ένα καλύτερο επαγγελματικό μέλλον;
Η συνήθης οδός που επιλέγουν αυτές τις μέρες μέλη της ευρύτερης ιατρικής κοινότητας, που δεν κατέχουν κάποια θεσμοθετημένη συνδικαλιστική θέση, είναι μια πομπώδης και σε δραματικούς τόνους ανάρτηση τους στα social media, η οποία εμπεριέχει και προτροπές για την αυστηρή τήρηση των μέτρων.
Ρίχνουν το δόλωμα και περιμένουν μήπως τα συστημικά μέσα ενημέρωσης τσιμπήσουν. Αν είναι τυχεροί, αυτό θα συμβεί και θα βγουν σε κάποιο τηλεοπτικό «παράθυρο», με τον δημοσιογράφο να κάνει βέβαια αναφορά στη δραματική έκκληση τους, που ήταν και το «πάτημα» για την πρόσκληση τους.
Με την προϋπόθεση ότι είναι επικοινωνιακοί και «γράφουν» στον φακό, στη συνέχεια το ένα «παράθυρο» θα έρθει μετά από το άλλο, συμβάλλοντας έτσι στην επίτευξη μιας πανελλήνιας προβολής που συνάδει με τη σταδιακή απόκτηση μιας ισχυρής αναγνωρισιμότητας. Κι αυτή, πιθανότατα, θα φέρει με τη σειρά της δελεαστικές για τους ίδιους προτάσεις συνεργασίας από τον ιδιωτικό τομέα Υγείας.
Είναι περίπου η διαδρομή που ακολούθησε ο Χαράλαμπος Γώγος και που τον οδήγησε στην «αγκαλιά» του Metropolitan. Είναι ο δρόμος που ο Πατρινός καθηγητής Λοιμωξιολογίας έδειξε στους συναδέλφους του, τουλάχιστον σε όσους δεν αρκούνται σε μια πενιχρά αμειβόμενη θέση σε ένα δημόσιο νοσοκομείο.
Κάποτε η πανδημία θα περάσει, θα αποτελέσει παρελθόν, όπως συνέβη και με τις άλλες επιδημίες από τις οποίες δοκιμάστηκε η ανθρωπότητα.
Όμως, κάνοντας στο μέλλον μια αναδρομή στο πέρασμα της, θα έχουμε να λέμε και για τους επιστήμονες που έχτισαν καριέρες στα χρόνια του κορωνοϊού.
