Τα εθνικά θέματα ανέκαθεν αποτελούσαν προνομιακό πεδίο των συντηρητικής παράταξης εκμεταλλευόμενη την ενοχική στάση της Αριστεράς.
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΒΕΡΥΚΙΟΥ
Στην Ελλάδα συμβαίνει το εξής παράδοξο: Η Δεξιά και οι κυβερνήσεις αυτής, επιδίδονται σε πατριωτικές ιαχές, κιτς συλλαλητήρια με χλαμύδες και περικεφαλαίες, ενώ στην πράξη αναλογιζόμενες το πολιτικό κόστος επιδεικνύουν ατολμία ως προς την επίλυση εθνικών ζητημάτων ζωτικής σημασίας για την χώρα και την ευρύτερη περιοχή. Χαρακτηριστική περίπτωση, το ονοματολογικό της Βόρειας Μακεδονίας που εξ αιτίας της ατολμίας και των αδέξιων χειρισμών -κυρίως της ΝΔ- παρέμενε επί εικοσιπέντε και πλέον χρόνια στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, με αποτέλεσμα ολοένα και περισσότερο να κακοφορμίζει σε επικίνδυνο βαθμό με βασικότερη παρενέργεια η αυξανόμενη επεκτατικότητα της Τουρκίας στα Δυτικά Βαλκάνια.
Αναζητεί λύσεις και τολμάει!
Αντιθέτως η Αριστερά κάθε φορά που βρίσκεται σε θέση ευθύνης προτάσσει τα εθνικά θέματα, αναζητεί λύσεις και τολμάει! Παρά την λυσσώδη αντίδραση της Δεξιάς βάζει πλάτη για να ξεκολλήσει το κάρο της ιστορίας από το βάλτο που το είχαν οδηγήσει οι κυβερνήσεις της Δεξιάς.
• Το έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου την δεκαετία του ´80 όπου δια χειρός του συντάχθηκε η εθνική στρατηγική της χώρας και στην κρίση τον Μάρτιο του 87 παρέταξε σε θέση μάχης τον ελληνικό Στόλο με την ΝΔ να βγάζει άναρθρες αντιπολιτευτικές κραυγές.
• Το έκανε ο Αλέξης Τσίπρας με την Συμφωνία των Πρεσπών, επεκτείνοντας την ευθύνη της Ελλάδας για τον έλεγχο του εναέριου χώρου πολύ πέραν των εθνικών της συνόρων της, στην Β. Μακεδονία και το Κοσσυφοπέδιο. Το έκανε με τεράστιο πολιτικό κόστος.
Παρ´ όλα αυτά, δημοσκοπικά, η Δεξιά παράταξη εμφανίζεται να διατηρεί το προνομιακό πεδίο στα εθνικά θέματα! Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπερασπίζεται τα πεπραγμένα της δικής του κυβέρνησης ως να έχει πάθει αμνησία ή να διακατέχεται από ενοχές για όσα πέτυχε και σήμερα οικειοποιείται η κυβέρνηση.
Η ΝΔ κάνει την δουλειά της
Οι κομματικοί εντολοδόχοι της ΝΔ έχουν σε στενό μαρκάρισμα τον Αλέξη Τσίπρα και επιχειρούν διαρκώς να τον αποδομούν και να τον εμφανίζουν «εθνικά επικίνδυνο». Τελευταία τον περιέλαβαν γιατί τόλμησε να ασκήσει κριτική στον Κυριάκο Μητσοτάκη διότι, κατά την ουκρανική κρίση αντί να μετατρέψει την Ελλάδα σε «γέφυρα» μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας, εκείνος την μετέβαλε σε «προκεχωρημένο φυλάκιο» των ΗΠΑ.
Και από το ΣΥΡΙΖΑ τσιμουδιά. Ο Τσίπρας δεν είπε τίποτε άλλο, από εκείνο που με θρησκευτική ευλάβεια τηρούσαν όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Η Ελλάδα λόγω της γεωγραφικής θέσης αλλά και της κοινής θρησκείας που ενώνει τους δυο λαούς, είχε πάντα μια διαφορετική στάση από την υπόλοιπη Ευρώπη σε κάθε στιγμή που κορυφώνονταν οι εντάσεις της Δύσης με την ΕΣΣΔ και μετέπειτα με την Ρωσία. Πολλές φορές χρειάστηκε η Ελλάδα να παίξει διαμεσολαβητικό ρόλο στην ΕΕ για την ανεύρεση λύσεων προς το κοινό όφελος.
Με οδηγό το «τσιγαρόχαρτο» της Γιάλτας
Μέσα από αυτή την σχέση της αμοιβαίας εκτίμησης μεταξύ των δυο χωρών, ουδέποτε η Ρωσία και ειδικότερα ο Β. Πούτιν επεδίωξε να μετατρέψει την Ελλάδα σε «δορυφόρο» της. Η Μόσχα έχοντας οδηγό το «τσιγαρόχαρτο» της Γιάλτας επιδείκνυε πάντα έναν σεβασμό στις υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις που είχε η Ελλάδα απέναντι στη Δύση, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ! Ωστόσο επεδίωκε φιλικές σχέσεις με την Αθήνα και ένιωθε «υποχρεωμένη» κάθε φορά που η Ελλάδα «φρέναρε» την αντισοβιετική και εν συνέχεια αντιρωσική υστερία στα διαφορά Δυτικά φόρα. Εκείνο που ενοχλούσε την Ρωσία ήταν όταν εμφανίζονταν Έλληνες αξιωματούχοι (υπουργοί) που όχι απλώς ταυτίζονταν αλλά πρωτοστατούσαν στις δυτικές επιθέσεις εναντίον της. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση, η Ντόρα Μπακογιάννη στο Βουκουρέστι το 2008, που βγήκε πρώτη να πανηγυρίσει για την εγκατάσταση της νατοϊκής αντιπυραυλικής ασπίδας στην Ανατολική Ευρώπη.
Η λίστα με τους Έλληνες πολιτικούς, «φίλους» της Μόσχας δεν είναι μικρή. Από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Αντρέα Παπανδρέου και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, μέχρι τους νεότερους Κώστα Καραμανλή και Αλέξη Τσίπρα.
Αν με το ξέσπασμα της ουκρανικής κρίσης στο τιμόνι της χώρας ήταν κάποια από τις προαναφερόμενες πολιτικές προσωπικότητες πιθανότατα να μην αντιδρούσε εν θερμώ η Αθήνα. Ίσως λειτουργούσε περισσότερο η γεωστρατηγική σκέψη λαμβάνοντας υπόψιν περισσότερα γεωπολιτικά δεδομένα.
Την πρώτη περίοδο του πολέμου στην Ουκρανία ένας πτέραρχος ε.α., εκ των συνεργατών του Ανδρέα Παπανδρέου παρατηρούσε ότι: «Σε τόσο μεγάλα γεωπολιτικά γεγονότα ο Ανδρέας είχε πάντα οδηγό του την γεωστρατηγική σκακιέρα. Πριν αντιδράσει θα πρότασσε την παγκόσμια προοδευτική σκέψη. Καταρχάς, θα αναγνώριζε ότι η Δύση (Αμερικανοί και Άγγλοι) δεν σεβάστηκαν τον αντίπαλο, την ΕΣΣΔ όταν εκείνη κατέρρευσε. Για την ακρίβεια την κατέρρευσε η Δύση χωρίς ήττα σε πόλεμο, αλλά οικονομικά και ύπουλα. Εάν ήθελαν ειρήνη με προοπτική δεν θα ξεφτίλιζαν λαούς με ιστορία, πολιτισμό και πλούτο.
Ο Ανδρέας έλεγε ότι, μπορεί αρχικά να υπήρξαν ηγέτες καραγκιόζηδες που τους εξυπηρετούσαν και επήλθε εξευτελισμός των πάντων στις χώρες αυτές, όμως νομοτελειακά ήταν αναμενόμενη η ανάκαμψη.
Σήμερα, ο Ανδρέας θα προσπαθούσε να κινητοποιήσει τις προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης και του κόσμου όλου, για να κάνουν αυτό που δεν έγινε στις αρχές του ´90. Να συνάψουν ένα ολοκληρωμένο Σύμφωνο Ασφάλειας, για όλη την Ευρώπη από τον Ατλαντικό μέχρι το Βλαδιβοστόκ. Ένα Σύμφωνο από την Ε.Ε και την Ρωσία. Κι αυτό το σύστημα ασφάλειας να έχει τον Ευρωστρατό του και την πολεμική βιομηχανία του, για να τον εφοδιάζει. Το δε ΝΑΤΟ, να συνεργάζεται με τον Ευρωστρατό. Έτσι και μόνο έτσι πίστευε ο Ανδρέας ότι εξασφαλίζεται ενωμένη Ευρώπη με ασφάλεια και άμυνα.
Πρέπει να αναβιώσει το όραμα της Ευρώπης
Στην ραστώνη του θέρους σκεφτόμουν τις παραπάνω επισημάνσεις του πτεράρχου και κατέληγα στο πόσο δίκιο έχει. Για να γίνει ο ευρωπαϊκός στρατός πρέπει να αναβιώσει το όραμα της Ευρώπης, από τον Ατλαντικό και όχι μόνο μέχρι τα Ουράλια, όπως είχε πει ο Σαρλ Ντε Γκώλ το 1959, αλλά και μέχρι το Βλαδιβοστόκ, που είχε διακηρύξει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Πρέπει να βρει η Ευρωπαϊκή Ένωση μια νέα «Οστπολιτικ», του Βιλ Μπραντ. Γιατί και η Ρωσία αντιμετωπίζει τον εξ ανατολών κίνδυνο από την Κίνα λόγω υπερπληθυσμού. Έτσι θα μπορούσε να αποδυναμωθεί η Τουρκία και η Ισλαμική τρομοκρατία (ΙSΙS, TALIMPAN). Έτσι θα δημιουργηθεί ένας άλλος αμυντικός οργανισμός ο οποίος θα είναι σύμμαχος με τις χώρες του ΝΑΤΟ που θα μείνουν. Δεν μπορούν οι USA, Αγγλία να κοιτάζουν τα δικά τους συμφέροντα στον Ειρηνικό και η Ευρώπη να πετάει… χαρταετό.
Ψιλά γράμματα για το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας αλλά, δυστυχώς και ολόκληρης της Ευρώπης, καθώς μέσα στο τελευταίο επτάμηνο της ουκρανικής κρίσης η γηραιά ήπειρος εμφανίζει σημαντική υστέρηση γεωστρατηγικής σκέψης.
Τα «παπαγαλάκια» στα ραδιόφωνα
Ακούω τους «παπαγάλους» που τα πρωινά κατεβάζουν την κυβερνητική γραμμή στα ραδιόφωνα να σαρκάζουν την «γέφυρα» του Τσίπρα και να επιτίθενται με το γνωστό υφάκι στον «Κνίτη με τα… φιλοσοβιετικά σύνδρομα» και παρατηρώ ότι κανείς δεν βγαίνει να τους πει ότι εάν δεν υπήρχε ο «κνίτης» ο Τσιπρας δεν θα είχε διαμορφωθεί το σημερινό περιβάλλον που προκαλεί την λυσσώδη αντίδραση του Ερντογάν! Εάν δεν υπήρχε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, δεν θα είχαν στήσει τόσο γρήγορα οι αμερικανοί το «προκεχωρημένο φυλάκιο» τους στην Ελλάδα. Ο Τσίπρας δεν κρύφτηκε πίσω από την… φουστανέλα και πήρε το πολιτικό κόστος για να κλείσει το χρόνιο απόστημα στα βόρεια σύνορα. Ο Τσίπρας έδινε το «ok» και χωρίς να ανοίγει μύτη, ξεφύτρωνε η μια αμερικανική Βάση μετά την άλλη…
Οι κινήσεις του Τσίπρα έχουν «άρωμα Ανδρέα»
Επί ΣΥΡΙΖΑ τα αμερικανικά επιθετικά ελικόπτερα ήρθαν στον Βόλο, τα ντρόουν στην Λάρισα και ταυτόχρονα στήθηκε η βάση στην Αλεξανδρούπολη. Όμως την ίδια στιγμή ο Τσίπρας πήγαινε και στις Συνοδούς Κορυφής της ΕΕ και πάταγε φρένο στους σχεδιασμούς για περαιτέρω κυρώσεις στην Ρωσία όπως ζητούσαν οι δορυφόροι των ΗΠΑ λόγω της προσάρτησης της Κριμαίας. Σε αντίθεση με τον Μητσοτάκη, ο Τσίπρας δεν έριχνε λάδι στην φωτιά, δεν το έπαιζε πρωτοπαλίκαρο των αμερικανών, δεν ήταν υποτακτικός τους. Λειτουργικός και αποτελεσματικός ήταν, όχι δουλικός και δεδομένος γι αυτό ο σεβασμός και η αναγνώριση των αμερικανών στο πρόσωπο του παραμένει διαχρονική. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν ήρθε στην Αθήνα η Βικτώρια Νούλαντ (σταθμάρχης στην περιοχή) ζήτησε να δει και τον παλιό γνώριμο της, τον Αλ. Τσίπρα, αλλά εκείνος προφασιζόμενος περιοδεία στην περιφέρεια έστειλε να την συναντήσουν οι συνεργάτες του! Αντιθέτως ο Μητσοτάκης υποδέχτηκε την υφυπουργό Νούλαντ με τιμές πρωθυπουργού. Αυτή είναι η διαφορά των δυο ανδρών!
Οι κινήσεις του Τσίπρα στην εξωτερική πολιτική έχουν «άρωμα Ανδρέα», ίσως και αυτό να είναι ένα στοιχείο που διεγείρει τα αντανακλαστικά της Δεξιάς παράταξης.
Όπως την δεκαετία του ‘80 επιτίθονταν στον Αντρέα Παπανδρέου για τα ανοίγματά του στις χώρες των «Αδεσμεύτων» και του Αραβικού κόσμου, μέχρι και την διαφοροποίηση του από την υπόλοιπη Δύση για το πραξικόπημα Γιαρουζέλσκι στην Πολωνία, έτσι και τώρα επιτίθενται στον Τσίπρα ο οποίος εξακολουθεί να γυρίζει σαν την μύγα μέσα στα ρουθούνια τους.
Βεβαίως τους διευκολύνει και η παρατεταμένη χειμερία νάρκη των βετεράνων της κεντροαριστεράς, των παλιότερων στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της Ανανεωτικής που δεν μπαίνουν πια στην διαδικασία να θυμίζουν με γεγονότα και ονοματεπώνυμα ότι η δεξιά παράταξη αν και προτάσσει τον πατριωτισμό, όταν προκύπτουν σύνθετα εθνικά ζητήματα επιδεικνύουν ατολμία για την επίλυση τους. Μιλάνε και βγάζουν κορώνες μόνο εκ του ασφαλούς.
Μόνο ο Ανδρέας και ο Τσίπρας αποτόλμησαν να παίξουν μπάλα μόνοι τους στην διακεκαυμένη ζώνη των Εθνικών Θεμάτων.
Οι περισσότεροι εκ των πολιτικών ηγετών κάνουν επικοινωνιακή διαχείριση με όχημα τα εθνικά. Πατούν γκάζι και αυξάνουν τις «στροφές» για να συλλέξουν όσο το δυνατόν περισσότερα ψηφαλάκια. Για παράδειγμα το «γιόκ Μητσοτάκης» και οι φραστικές αψιμαχίες που ακολούθησαν, αποσκοπούσαν στην συσπείρωση των ψηφοφόρων των δυο μονομάχων. Πιθανότατα να ήταν αυτός ο λόγος για τον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας «τιτίβισε» πρόσφατα στο Twitter ότι: «Ο Ερντογάν να γνωρίζει, όταν απειλεί την εθνική μας κυριαρχία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, ότι απέναντί του δεν έχει έναν αδύναμο και απερχόμενο ΠΘ αλλά ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα είμαστε όλοι ενωμένοι».
Προφανώς να ήθελε ο Τσίπρας να τους πει «κόψτε την πλάκα και μην παίζετε με τις αγωνίες των λαών μας για τα ψηφαλάκια».
Η εθνική επιβίωση είναι υπόθεση των λαών και όχι μόνο των ηγετών τους.
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
Λεζάντες:
Ο1: Οι Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου και Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, διατηρούσαν ως πρωθυπουργοί καλές σχέσεις με τη Μόσχα
02: Στιγμιότυπο από την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, μεταξύ των τότε πρωθυπουργών Ελλάδας και Βόρειας Μακεδονίας, η οποία άλλαξε τις ισορροπίες στα Βαλκάνια
03: Το «γιόκ Μητσοτάκης» και οι φραστικές αψιμαχίες που ακολούθησαν, αποσκοπούσαν στην συσπείρωση των ψηφοφόρων των δυο μονομάχων
