Του Γιώργου Κοντογιάννη
Πάνε είκοσι και πλέον χρόνια από τότε που ταξίδεψα πρώτη φορά οδικώς σε χώρες της Ευρώπης μέσω Ιταλίας. Από τη συνολική εμπειρία αυτού του ταξιδιού, έχω πάντα στο νου μου δυο σημαντικά στοιχεία, τα οποία με εντυπωσίασαν. Πρώτα ο σεβασμός που έχουν οι κάτοικοι αυτών των χωρών, σε ότι αποκαλείται νόμος, δημόσια συμπεριφορά και περιβάλλον. Και δεύτερο, η ουσιαστική αίσθηση τους πως ζουν σε μια μεγάλη ενιαία γεωγραφική ενότητα, μιας και η κουλτούρα, η οργάνωση του κράτους, η αρχιτεκτονική χώρου και τοπίου και οι καθημερινές συνήθειές τους είναι σχεδόν ίδιες. Τίποτε από αυτά τα δύο δεν θα έχει ποτέ η Ελλάδα. Για πολλούς, ευνόητους και χιλιοειπωμένους λόγους. Και είναι ασφαλώς κακεντρέχεια η άποψη που λέει πως «εδώ έρχονται για τουρισμό και το παίζουν ‘‘ξέμπαρκοι’’ ενώ στην πατρίδα τους είναι Παναγίες»! Όπως μας βλέπουν μας περνάνε και ότι τους «πουλάμε, αγοράζουν»… Ξέρουν πολλά περισσότερα για την ιστορία, την κουλτούρα, τις αρετές και τις αδυναμίες μας από όσο νομίζουμε ή από όσο γνωρίζουμε εμείς για εμάς τους ίδιους… Βέβαια και στις άλλες χώρες της Ευρώπης η πολιτική εσωτερικής κατανάλωσης, έχει συμφέροντα, δυσκολίες και σκαμπανεβάσματα και φυσικά εμπλέκεται με την ψήφο της Ευρωκάλπης. Άλλα η αντίληψη περί ζωής στην Ευρώπη επηρεάζει την εσωτερική πολιτική, περισσότερο σε κάθε χώρα από ότι επηρεάζει το αντίθετο στην Ελλάδα.
Η σχέση μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι άκρως ιδιόρρυθμη. Ζηλεύουμε πολλά από τη λειτουργία των κρατών τους και την ποιότητα ζωής των κατοίκων, άλλα δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε κάποτε και εμείς να αλλάξουμε. Νιώθουμε Ευρωπαίοι όταν θιγόμαστε από ενέργειες, λόγια και πολιτικές των νέων ισχυρών της Ανατολής, αλλά τους λέγαμε τοκογλύφους όταν μας δάνειζαν για να επιβιώσουμε απ’ το 2010 μέχρι το 2019! Αγωνιούμε για την ειρήνη, τις οικονομικές κρίσεις, την ενέργεια και τις συνθήκες καθημερινής διαβίωσης, άλλα αγανακτούμε και βρίζουμε την Ευρώπη όταν τα αντανακλαστικά της, θυμίζουν την αντίδραση μας παχιάς αγελάδας που βόσκει στο λιβάδι, όταν περνάει πιο πέρα ένα αυτοκίνητο! Γιατί τα ξεχωριστά συμφέροντα της κάθε χώρας αποδεικνύονται πάντα ισχυρότερα από τα αντίστοιχα όλης της ΕΕ.
Για να μην μπλέκουμε λοιπόν σε βαθυστόχαστους προβληματισμούς για το μέλλον της Ευρώπης κοιτάμε οι Έλληνες προς το εσωτερικό της χώρας και κάνουμε ότι ξέρουμε σε κάθε εκλογή. Αφού τα κόμματα μας έτσι και αλλιώς είναι το μέσο που μας συνδέει με την πολιτική της γηραιάς Ηπείρου, ακολουθούμε τις γνωστές πεπατημένες της κάθε προεκλογικής περιόδου. Συγκρίνουμε δηλαδή πολιτικούς αρχηγούς, εκφράζουμε την όποια δυσαρέσκεια μας για κάποια πολιτική της κυβέρνησης ή για τη συνολική της απόδοση όπως γίνεται σε κάθε Ευρωεκλογή και ακούμε όπως πάντα βαρύγδουπα λόγια για μια ιδανική Ελλάδα που ποτέ δεν γίνεται πραγματικότητα. Σε όλα αυτά προστίθεται η νέα τάση της αποχής που είναι ότι πιο άστοχο και επικίνδυνο για μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Και φυσικά η διαμόρφωση της κοινής γνώμης από την γνώστη τηλεοπτική διαταραχή! Η σιγουριά μάλιστα του ότι δεν αλλάζουμε διακυβέρνηση σ’ αυτή την κάλπη, ενισχύει την αδιαφορία που προς το παρόν είναι αισθητή γύρω μας. Κι όμως υπάρχει κάτι που πρώτη φορά διακυβεύεται σε κάλπες στην Ελλάδα. Η πορεία τριών πολιτικών αρχηγών στο μέλλον, ταυτόχρονα! Ο Μητσοτάκης πρέπει να μην πάρει κάτω από 32-34%, ώστε να μην αρχίσει η αμφισβήτηση της παντοδυναμίας του από την αντιπολίτευση και από το εσωτερικό της πάντα πρόθυμης γκρίνιας στη ΝΔ! Ο Κασσελάκης πρέπει να μην πάρει κάτω από το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές του 2023, γιατί την επόμενη μέρα θα αρχίσουν τα «όργανα» και ως γνωστόν σε αυτό το κόμμα τα όργανα παίζουν σοβαρό ρόλο… Ο Ανδρουλάκης πρέπει να βγει δεύτερος, γιατί αν έρθει τρίτος και δεν πάρει πάνω από το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ στην περσινή κάλπη, η καρέκλα του θα τρίζει… Τουτέστιν ποια Ευρώπη και ποια προοπτική της Ελλάδας στην Ευρώπη; Εδώ έχουμε την μάχη των Κρητικών για την πολιτική τους επιβίωση στο άμεσο μέλλον…
Η ανησυχία της χώρας μας για την τύχη της Ευρώπης στο αύριο και για την θέση μας σε αυτή, συνοψίζεται στο εξής ανέκδοτο: Αγανακτισμένος αγρότης Κρητικός με το γιο του που δεν παντρεύεται, του φωνάζει την ώρα που δουλεύουν στο χωράφι: «Ε ωρέ Μανωλιό! Ίντα θα κάμεις; Δεν θα παντρευτείς εσύ; Τριάντα χρόνων έφτασες»! Και ο γιός απαντάει: «θα παντρευτώ μωρέ πατέρα, αλλά θέλω να πάρω τον Σήφη»! Και ο γέρος του λέει αγανακτισμένος: «Ίντα πες μωρεεεεε! Αυτός ψηφίζει Νέα Δημοκρατία»!…
