Αλλά λέω, άλλα γράφω

Το είχα βρει το θέμα του μικρού αυτού edit, από το απόγευμα της Τρίτης. Ήταν κάτι που με βάζει σε ευχάριστες σκέψεις τελευταία και θα το αναδείκνυα από το πάσο της σελίδας αυτής. Και ξαφνικά με το «γαλακτωμένο φως στα μηλίγγια» σε χτυπάει σφοδρά η επικαιρότητα στο στήθος σαν κούκλα δοκιμής στο crash test. Κάθε πρωτομηνιά έχω κάτι συνήθειες που δε τις παραβαίνω, σαν ποδοσφαιριστής από τη Χιλή λίγο πριν το ντέρμπι. Πάνε και αυτές φέτος. Όλα τα κλισέ μιας τραγωδίας χωρίς όρια σε πάνε και σε φέρνουν σε μια τραμουντάνα σκύλευσης , βουβής θλίψης και αναθέματος με προορισμούς που το timimg και η «κακιά η ώρα» θα συγκεντρώσουν τα βέλη . Δεν ξέρω τι άλλο θα ξημερώσει πια αλλά το επόμενο προεκλογικό διάστημα θα χρειαστεί γερό στομάχι και ασπίδες του Κάπτεν Αμέρικα για να αντέξεις τη τοξικότητα και τα γαμψά νύχια . Τουλάχιστον αφήστε μας έστω και για λίγες  ώρες να θρηνήσουμε με την ανησυχία μας. Πολλά ζητάω, ε;