Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελληνική κοινή γνώµη συνταράσσεται από κάποια
αποκάλυψη περιστατικού σεξουαλικής παρενόχλησης, απόπειρας ή πράξης βιασµού. Κάθε φορά ασφαλώς το περιεχόµενο διαφέρει, άλλα τα κοινά στοιχεία παραµένουν ίδια.
Ο χρόνος και ο τρόπος δηµοσιότητας του περιστατικού, η υποκρισία µεγάλης µερίδας της κοινωνίας και η περίφηµη ευθιξία δηµοσίων προσώπων και µορφών εξουσίας. Το ‘’θαύµα’’ ως γνωστόν κρατάει λίγες µέρες και το τραύµα στο οποιοδήποτε θύµα µένει για πάντα.
Από την άλλη δεν είναι λίγες οι φορές που παρόµοια περιστατικά
αποδείχτηκαν πράξεις εκβιασµού, εκδίκησης η πιέσεων συνθέτοντας µια γενική επιφύλαξη πλέον ,για ότι παρόµοιο ακούγεται ή γράφεται.
Η επίσηµη πολιτεία θεωρητικά είναι οργανωµένη απέναντι σε κάθε τέτοιας µορφής εγκληµατική ενέργεια µέσω του νοµικού οπλοστασίου και πιστεύει σωστά ότι κάθε παράνοµη τέτοια πράξη οφείλει να καταγγέλλεται και να παραδίδεται στην δικαιοσύνη. Οι εµπλεκόµενοι όµως σε τέτοιες ιστορίες µέχρι σήµερα δεν έχουν βοηθήσει και πολύ την Ελληνική κοινωνία να αποκτήσει σαφή και καθαρή στάση ζωής καλυτερεύοντας τους κώδικες ηθικής και αξιών στις ανθρωπιστικές σχέσεις για δυο λόγους.
Πρώτον γιατί επτά στις δέκα τέτοιες υποθέσεις βλέπουν το φώς της δηµοσιότητας καθυστερηµένα είτε λόγο φόβου, είτε άλλων λόγων και δεύτερον στις µισές τουλάχιστον από αυτές υπάρχει κρυφό παρασκήνιο που δεν µαθαίνεται σχεδόν ποτέ.
Εκτός από αυτές που η κατάληξη είναι εµφανώς τραγική. Μετά αναλαµβάνουν το θέµα δύο παράγοντες : Η τηλεόραση και το διαδίκτυο και ασφαλώς η πολιτική .Αυτή η τελευταία, έδειξε ιλιγγιώδη ταχύτητα υποστήριξης των καταγγελιών της Ελληνίδας Ολυµπιονίκη Σοφίας Μπεκατώρου, για το γνωστό περιστατικό που κατήγγειλε ότι της συνέβη πριν 23 χρόνια, κυρίως για λόγους φόβου οποιοδήποτε πολιτικού κόστους και όχι σαφώς για λόγους ουσίας.
Μάλιστα έσπευσαν αβίαστα όλοι να εκµεταλλευτούν τη δηµοσιότητα αυτή µε λόγους προφανούς επικοινωνιακής ευαρέσκειας, µέχρι του επιπέδου της πολιτειακής ηγεσίας κυρίως επειδή πρόκειται για µια γυναίκα θύµα.
Και µετά τι; Θα αναπροσαρµόσουµε τη νοµοθεσία έτσι ώστε να αποτρέπεται η κάλυψη τέτοιων υποθέσεων και να ενθαρρύνονται τα θύµατα να τις αποκαλύπτουν αµέσως? Θα ενισχύουµε το περιεχόµενο της παιδείας έτσι ώστε να χτίζονται καλύτερες γενιές άλλων αξιών που θα λιγοστεύουν τέτοιους κινδύνους;
Για άλλη µια φορά ένα κοινωνικό ζήτηµα περνάει από τη σηµερινή Ελληνική πραγµατικότητα επιδερµικά, κοντόφθαλµα και υποκριτικά. Κρίµα θα είναι µε αφορµή πιθανό τυχαίο γεγονός ή όχι, µετά από πολύ καιρό να µάθουµε ακριβώς τι έγινε τότε και τι έγινε τώρα…
