Μόλις είδα τη στολή του καρναβαλικού γκρουπ «Τhe Blind show» κάτι σκίρτησε, σαν κρακ τενοντίτιδας, μέσα μου. Μια στολή μαύρη σαν μετείκασμα του Μποτερό, άκρα γαμψά με Λόβκραφτ μνήμες και πελώρια μάτια σφαίρες στο κεφάλι βγαλμένα από ονειροφαντασίες του Ρομέρο και σουρεάλ Μεξικάνικης φιέστας με καθοδηγητή τον Ταραντίνο ή τον Ντα Βίντσι. Ένα παγανιστικό θέαμα με spooky λεπτομέρειες που σε έβγαζε από τη ασφάλεια του κεφιού και μεταπηδούσε στον αγνό θαυμασμό. Φέτος είδα και πάλι μετά από χρόνια γκρίνιας και ατέρμονης μιζέριας, ωραίες και ευφάνταστες στολές και μια παρέλαση χωρίς αρρυθμίες και σοβαρά λάθη. Αλλά αυτά τα μάτια που δεν σχεδιάστηκαν για να πάρουν βραβεία-a propos, πήραν -, ούτε για να σκορπίσουν σοκ και δέος είναι το υλικό που φτιάχνονται τα όνειρα. Για τη γοητεία των εφιαλτών ας μη μιλήσουμε τώρα και το βαρύνουμε απότομα. Toυ χρόνου ενημερώστε με παρακαλώ για τη νέα σας ιδέα.
Μιχ. Παπ.
