ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΠΑΡΤΙΝΟΥ
«Στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε»
Γ. Σεφέρης, Τελευταίος σταθμός
Η ειδησεογραφία των ημερών πυκνή σε σκοτεινά σημάδια.
Στο μακρινό Ιράν (αν υπάρχουν πια σήμερα μακρινές αποστάσεις) το θεοκρατικό καθεστώς που κυβερνά μια πανάρχαια χώρα με σπουδαίο πολιτισμό, δολοφονεί μια νεαρή γυναίκα επειδή δεν φορούσε σωστά τη μαντήλα της. Για την ακρίβεια, η γυναίκα ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από την θρησκευτική (!) αστυνομία του καθεστώτος. Υπάρχουν χώρες όπου η αστυνομία έχει τόσες πολλές εξειδικεύσεις, όσοι και οι κίνδυνοι που οι εξουσίες τους αισθάνονται ότι τις απειλούν.
Στη συνέχεια, στις δικαιολογημένες λαϊκές αντιδράσεις και μαζικές διαδηλώσεις, η κυβέρνηση αντέδρασε με αυξανόμενη βία. Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, υπολογίζονται σε αρκετές δεκάδες οι νεκροί. Ταυτόχρονα, η προπαγάνδα του καθεστώτος διαδίδει για ξένο δάκτυλο πίσω από τις κινητοποιήσεις και τη λαϊκή οργή.
Στην όχι πολύ μακρινή Ουκρανία ο πόλεμος συνεχίζεται. Η ουκρανική κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι ανακαταλαμβάνει περιοχές και εκτοπίζει τους εισβολείς, ο Πούτιν κηρύσσει μερική επιστράτευση και οργανώνει δημοψηφίσματα ανεξαρτητοποίησης στις ρωσόφιλες περιοχές. Ο τερματισμός του πολέμου δεν είναι ορατός, καθώς οι προσπάθειες διαπραγμάτευσης έχουν παγώσει. Το φάσμα της πυρηνικής απειλής πλανάται, έντεχνα τροφοδοτούμενο ή ως πραγματική πιθανότητα. Οι ευρωπαϊκοί λαοί αναλογίζονται με τρόμο ένα σκληρό, κρύο και πανάκριβο χειμώνα. Η Ε.Ε. κατάφερε να γίνει «σάντουιτς» ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ. Παραπαίει ανάμεσα στην εξασφάλιση επάρκειας ενεργειακών πόρων (αμφίβολο και αν μπορούν να βρεθούν σε λογικό κόστος) και στην αύξηση των κυρώσεων απέναντι στη Ρωσία. Το ευρώ υποτιμάται απέναντι στο δολάριο. Ο πληθωρισμός και η ύφεση αυξάνονται. Το ΝΑΤΟ όμως βρήκε λόγο ύπαρξης. Και μαζί του ενισχύονται οι πολεμικές βιομηχανίες ένθεν κακείθεν, που πάντα αγωνιούν μήπως και πέσουμε στην… πλήξη της ειρήνης.
Στη γειτονική Ιταλία βλέπουμε τα αποτελέσματα της κατάρρευσης της ευρωπαϊκής ιδέας, ως φυσικό αποτέλεσμα των πολιτικών που ακολουθούν τις τελευταίες δεκαετίες άφρονες και ανέμελες ηγεσίες, δραματικά κατώτερες των περιστάσεων. Επίσης ως αποτέλεσμα της αποτυχίας κυβερνήσεων τεχνοκρατών, που εκτοπίζουν την πολιτική για χάριν της οικονομίας των ισχυρών. Τα καμπανάκια που ηχούσαν εδώ και καιρό με την άνοδο της παντοειδούς άκρας δεξιάς, δεν ανησύχησαν κανέναν. Προσδεμένοι οι εκπρόσωποι των ελίτ στο άρμα του νεοφιλελευθερισμού και τυφλωμένοι από μια ανιστόρητη αλαζονεία, αδυνατούν να επανεξετάσουν την πορεία της Ευρώπης. Έτσι, οι πρόσφατες εθνικές εκλογές στην Ιταλία έφεραν στην κυβέρνηση (μέσα σε ρεκόρ αποχής) την πιο απροκάλυπτα ακροδεξιά συμμαχία. Τα παιδιά του Μουσολίνι πίσω από το «μοντέρνο» πρόσωπο της Μελόνι, μαζί με τους εθνικιστές-ρατσιστές του Σαλβίνι και τους δεξιούς τυχοδιώκτες του τσαρλατάνου Μπερλουσκόνι. Το αστείο είναι ότι πολλά από τα πετσοταϊσμένα ΜΜΕ χαρακτηρίζουν αυτή την ακροδεξιά κυβέρνηση σαν… κεντροδεξιά. Προλειαίνουν άραγε το έδαφος για μια παραπλήσια σύνθεση της επόμενης ελληνικής κυβέρνησης, έστω και με διαφορετικούς εσωτερικούς συσχετισμούς;
Παγκόσμια πρωτοτυπία για κοινοβουλευτική δημοκρατία!
Στη σημερινή Ελλάδα θρησκευτική αστυνομία δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως πανεπιστημιακή. Παγκόσμια πρωτοτυπία για κοινοβουλευτική δημοκρατία! Η οποία λειτουργεί ως πηγή προκλήσεων, όπως και ο σταθμός του μετρό στην πλατεία Εξαρχείων, προκειμένου να στρέψουν την προσοχή της κοινής γνώμης μακριά από την ακρίβεια, την ενεργειακή ανασφάλεια, το σκάνδαλο των υποκλοπών, τα δις των απευθείας αναθέσεων κτλ. Και επειδή βέβαια η πανεπιστημιακή αστυνομία δεν επιτρέπεται να οπλοφορεί, ακολουθείται από διμοιρίες ΜΑΤ και άλλων δυνάμεων της τάξης, οι οποίες αναλαμβάνουν το ύψιστο καθήκον να την προστατεύουν. Έστω κι αν χρειαστεί να διαλύουν με τη βία συναυλίες «επικίνδυνων» καλλιτεχνών, όπως του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Μέσα σε αυτή την αναμπουμπούλα, η εξεταστική για τις υποκλοπές κλείνει άρον-άρον, χωρίς να εξεταστούν κρίσιμοι μάρτυρες που πρότεινε σύσσωμη η αντιπολίτευση και αφού αυτοί που εξετάστηκαν δήλωσαν ότι δεν μπορούν να πουν τίποτε, γιατί τους το απαγορεύει το απόρρητο για λόγους εθνικής ασφάλειας. Η Βουλή και τα όργανά της φαίνεται ότι, για τους κυβερνητικούς παράγοντες και βουλευτές, είναι θεσμός ύποπτος για την εθνική ασφάλεια. Μην ξεχνάμε εξάλλου ότι και στην περίπτωσή μας υπήρξε επίκληση ξένων δακτύλων, είτε με διαρροές είτε με νύξεις.
Ξέρω ότι αν ισχυριστώ ότι τα παραπάνω γεγονότα τα συνδέει μια μαύρη κλωστή, θα προκαλέσω τον καγχασμό ή τη μήνι κάποιων, ακόμα και καλοπροαίρετων. Δεν είμαι οπαδός καμιάς θεωρίας συνωμοσίας. Αντίθετα, τις θεωρώ είτε τροφή για ανόητους είτε κατασκευές εκ του πονηρού. Όμως στην παγκοσμιοποιημένη εποχή μας, η κίνηση της Ιστορίας δεν έχει στεγανά ούτε εξαιρεί κάποιους λόγω ιστορικού πεπρωμένου.
Τελειώνω αυτό το κείμενο, όπως το ξεκίνησα. Με κάποιους ακόμα στίχους από τον «Τελευταίο σταθμό» του Γιώργου Σεφέρη:
«Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν
σαν έρθει ο θέρος
προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ’ άλλο χωράφι.
Σαν έρθει ο θέρος
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοι μπερδεύονται μες στ’ αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν.
Αλλά τα ξόρκια τ’ αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;»
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Νεολόγος” των Πατρών
