Του Γιώργου Κοντογιάννη
Για τις γυναίκες ζούμε όλοι ρε παιδία. Γι’ αυτές δουλεύουμε γι αυτές ιδροκοπάμε» έλεγε ένα τραγούδι του Νίκου Γούναρη που γράφτηκε και τραγουδήθηκε το 1954. Σήμερα , εξήντα επτά χρόνια από τότε, οι στίχοι αυτοί μοιάζουν τραγική ειρωνεία και μάλλον τραγική ανοησία, καθότι δεν έχουμε φτάσει ακόμη στα μέσα του 2021 και έχουμε κιόλας τρείς δολοφονίες γυναικών από τους συζύγους τους, είτε σε κανονικό βίο είτε σε διάσταση. Ο θεσμός του γάμου έχει σαφώς περάσει πολύ σοβαρή κρίση στην Ελλάδα κυρίως από την πρώτη εποχή των μνημονίων μέχρι τις καραντίνες του κορωνοϊου, αλλά και οι σχέσεις ανδρών και γυναικών γενικότερα δεν περνάνε και τις καλύτερες μέρες τους όσο η ζωή εξελίσσεται και οι απαιτήσεις της αυξάνονται και σκληραίνουν πιο πολύ. Όλα στη ζωή βέβαια είναι γραμμένα αλλά τα πράγματα γίνονται σοβαρά και ανεπανόρθωτα όταν ξεπερνιούνται τα όρια και ανατρέπονται βίαια και ξαφνικά οι ισορροπίες.
Οι σημερινοί στόχοι των νέων ανθρώπινων που ερωτεύονται και θέλουν να κάνουν οικογένεια είναι δυστυχώς πιο μεγάλοι, πιο δύσκολοι και πιο απατηλοί από ότι είχαν πιο παλιά τα ζευγάρια. Μια σταθερή δουλειά και ένα σπίτι ήταν κάποτε αρκετά ως πρόκριμα εξέλιξης μιας σχέσης μέχρι το γάμο. Σήμερα που η ζωή περνάει από τις οθόνες και τα πληκτρολόγια τα πράγματα έχουν αλλάξει εντυπωσιακά. Το συναίσθημα υποτάσσεται σε εφήμερα πράγματα και η ισορροπία κατευθύνεται από τα θέλω και τα εγώ. Τα πρότυπα μιας σχέσης παρασύρονται σε συγκρούσεις από την ίδια την καθημερινή ζωή γιατί δεν μπορούν να την προλάβουν ή να την ελέγξουν όπως παλιά ή όπως θα ήθελαν σήμερα.
Δυστυχώς υπάρχουν ακόμη στην Ελληνική κοινωνία όλες οι πατροπαράδοτες μορφές χαρακτήρων ανδρών και γυναικών παρότι η χώρα άλλαξε σημαντικά ,αυξήθηκε η μόρφωση , διευρύνθηκε η κοινωνικότητα και απαλύνθηκαν οι ανισότητες. Ο χειριστικός και ο κτητικός ρόλος του Έλληνα και της Ελληνίδας στις σχέσεις τους υπάρχει ακόμη σε μεγάλο βαθμό και όχι μόνο στην επαρχία, άλλα και στα μεγάλα αστικά κέντρα που υποτίθεται ότι δεν έχουν το παρασκήνιο και την κοινωνική κριτική ενός χωριού ή μιας κωμόπολης. Από την άλλη οι άνθρωποι ‘’ χάλασαν’’ στην Ελλάδα την ‘’χρυσή’’ εποχή των δανεικών και αγύριστων, όταν το χρήμα και η υπερβολή ήταν το κύριο κριτήριο ενός ζευγαριού για να προχωρήσει σε γάμο. Επειδή όμως το χρήμα που κάλυπτε κάθε λογής αδυναμία και ελάττωμα δεν υπάρχει σήμερα, ξεγυμνώθηκαν ιδιοτροπίες και φανερώθηκαν απίστευτες αδυναμίες . Κι όπου υπάρχει ακόμη χρήμα και δύναμη κοινωνικής και οικονομικής επιφάνειας δεν φαίνεται ικανή να τιθασεύσει πάθη και κρυφές ανάγκες. Αυτά που συμβαίνουν γύρω μας τον τελευταίο καιρό που ο καθένας πάνω σε ένα καβγά ή δύο σκληρές κουβέντες φθάνει στο έγκλημα , δεν είναι φυσικά παρά η εξαίρεση στον κανόνα της ζωής μας, αλλά επειδή αυξάνονται ως γεγονότα καλό είναι να μας προβληματίζουν γενικότερα.
Το καλύτερο θα ήταν να έχουμε την ψυχραιμία και τη δύναμη να ξανασυστηθούμε μεταξύ μας, μετά από όσα περάσουμε μια δεκαετία τώρα έτσι ώστε να πετύχουμε δύο πράγματα : να κερδίσουμε χρόνο για να τα βρίσκουμε με τον εαυτό μας και δεύτερο να μην επιτρέπουμε στην ψυχή μας να νικήσει το μυαλό. Θα μου πείτε : ‘’ πάντα υπάρχουν όλα αυτά βρε αδερφέ’’. Και ακρότητες και φόνοι και εγκλήματα πάθους κλπ. Έτσι είναι η ζωή , μπορεί. Δεν ξέρω. Όπως επίσης υπάρχουν και η αδιαφορία και η συνενοχή. Απλά σήμερα σκέπτομαι φωναχτά και λέω μήπως πάμε παρά κάτω, σαν κοινωνία …
(εφ. Νεολόγος)
