Η ιστορία που εξελίχθηκε γύρω από την περιβόητη ξαφνική απόφαση της επιτροπής των λοιμοξιωλόγων στις 12 το βράδυ της προηγούμενης Παρασκευής και αφορούσε την εξαίρεση του ανοίγματος του λιανεμπορίου για Θεσσαλονίκη , Κοζάνη και Αχαΐα έχει ‘’πολύ ψωμί’’, που λέμε. Μπορεί να έχουν γίνει ήδη τα δημοσιογραφικά και πολιτικά σχόλια , αλλά πιστεύω ότι έχει αξία να την ψάξουμε λίγο παραπάνω. Πρώτα απ’ όλα είναι απίστευτο πως μια διαδικασία στην οποία στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της αντιμετώπισης της πανδημίας από την αρχή της μέχρι σήμερα, γίνεται σιγά σιγά διάτρητη και κουραστική. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους : πρώτον γιατί οι επιστήμονες ενδιαφέρονται πλέον να εκθέτουν τις προσωπικές τους απόψεις στις οθόνες των καναλιών παρά να βασανίζουν το μυαλό τους διορατικά και συλλογικά στις συνεδριάσεις των επιτροπών. Και δεύτερον γιατί οι πολιτικοί αφήνοντας αυτή τη διαδικασία εν λευκώ στους γιατρούς για ευνόητους λόγους ‘’ ξεχνούν’’ ότι στις εκλογές θα δώσουν λόγο στο λαό οι ίδιοι και όχι οι γιατροί….
Έτσι οι μεν πολιτικοί λένε όλη τη βδομάδα στον κόσμο κατευναστικά λόγια ώστε να τονώνουν το ηθικό της υπομονής , οι δε γιατροί λένε ότι θυμούνται ώστε να είναι επιστημονικά μέσα σε κάθε σενάριο ή εξέλιξη γύρω από την πανδημία. Και μάλιστα με τρόπο που να δικαιολογεί τη δική τους προσέγγιση σε κάθε ζήτημα που προκύπτει. Εδώ όμως συμβαίνει ένα γεγονός που δεν χωράει παραπάνω συζήτηση. Οι πολιτικοί είναι ασυγχώρητοι όταν αφήνουν στην τύχη του ότι προκύπτει σχετικό με τους δείκτες της πανδημίας με το πρόσχημα του σεβασμού στους ειδικούς και οι επιστήμονες είναι ασυγχώρητοι όταν ισχυρίζονται πως τελευταία στιγμή λαμβάνουν υπ’ όψη τους στοιχεία που γνωρίζουν από καιρό, μετατρέποντας την προϋπόθεση σε πρόληψη….
Η χρυσή τομή ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο είναι ευθύνη της κυβέρνησης και των αρμόδιων υπουργών. Ο μεν πρωθυπουργός ασφαλώς δεν γίνεται να παρακολουθεί την κάθε λεπτομέρεια και γι αυτό υπάρχουν οι πολιτικοί υπεύθυνοι των αρμόδιων υπουργείων. Όταν όμως μια πανδημία που απειλεί να ανατρέψει πια τη ζωή, την υγεία ,την οικονομία, την πολιτική και την καθημερινότητα σ’ όλο τον πλανήτη, φέρεται σαν κινούμενη άμμος, τότε χρειάζεται ισχυρός συνδετικός κρίκος συντονισμού και έλεγχου των πάντων γύρω από αυτή. Ασφαλώς είναι αναγκαία πολιτική στρατηγική να ‘’διαβάζεις‘’ τις κυλιόμενες δημοσκοπήσεις ώστε να προσαρμόζεται η τακτική του πρωθυπουργού π.χ. προς το κέντρο και την κεντροαριστερά με την επίσκεψη του στην πρώην ΠΥΡΚΑΛ που θα γίνει πάρκο Ανδρέα Λεντάκη και προς ειδικές κοινωνικές ομάδες όπως οι ζωόφιλοι με την επίσκεψη του στο καταφύγιο αδέσποτων ζώων. Άμα όλο αυτό όμως κινδυνεύει να στο χαλάσει οτιδήποτε διαμορφώνει την κοινή γνώμη από το πια ασήμαντο ως το πιο σοβαρό, πάει να πει πως κάτι κάπου δεν πάει καλά…
Αυτό λοιπόν που δεν πάει καλά είναι ότι μαζεύτηκε πολύς κόσμος να λέει πολλά πράγματα για πολλά θέματα μαζί, έτσι ώστε η παραγωγή της καθημερινής ατζέντας του δημοσίου λόγου να γίνεται πλέον ανεξέλεγκτα, ακατάσχετα και ανερμάτιστα. Και όσο η συζήτηση δεν πάει παρακάτω η φθορά απειλεί τα καλύτερα κυβερνητικά σχέδια γιατί το επόμενο βήμα των μαζικών χιλιάδων εμβολιασμών που θα αλλάξει την καθημερινότητα και την εξέλιξη της πανδημίας αργεί απελπιστικά και επικίνδυνα… Εγώ στη θέση των ανθρώπων του Μαξίμου θα ασχολιόμουν όλη μέρα με τις φαρμακευτικές εταιρείες αντί με τις εταιρείες δημοσκοπήσεων…
του Γιώργου Κοντογιάννη
