Από την πρώτη στιγμή της είδησης του θανάτου του πρώην βασιλιά Κωνσταντίνου πάρα πολλοί άνθρωποι που παρακολουθούν σοβαρά την επικαιρότητα και την πολιτική, ασφαλώς είπαν μέσα τους ή δυνατά προς τα έξω το εξής: ‘’Μωρέ ακόμη και αυτό στις μέρες του Μητσοτάκη έτυχε’’! Και φυσικά αυτή είναι η επιεικέστερη έκφραση των ‘’πικάντικων’’ σχετικών αποριών, που αναπόφευκτα αποτέλεσαν αφορμή συνειρμών και συζητήσεων σ’ όλη τη χώρα. Από εκεί και πέρα τρείς κατηγορίες Ελλήνων άρχισαν να ασχολούνται με την εξέλιξη “θάνατος και κηδεία του πρώην Βασιλιά”: Η κυβέρνηση για τους λεπτούς χειρισμούς που έπρεπε να κάνει, τα κανάλια για το τζάμπα λαμπερό θέαμα που είχαν να δείξουν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης για το πως θα το συνδέσουν ως γεγονός με οποιασδήποτε μορφής φθορά της κυβέρνησης. Οι υπόλοιποι που κατέκλυσαν το προαύλιο της Μητρόπολης Αθηνών και τους γύρω δρόμους είτε από περιέργεια , είτε από ‘’ιστορικό’’ πάθος, κάνοντας ίσως και κάποια χιλιόμετρα, μπορεί να φαίνονταν λαοθάλασσα στις κάμερες, αλλά δεν ήταν. Εξακριβωμένο και σίγουρο. Ακόμη και ο ευφυής Αντώνης Σαμαράς πηγαίνοντας να προσκυνήσει τη σορό του πρώην Βασιλιά στο παρεκκλήσι δίπλα στη Μητρόπολη, δεν τους έριξε ούτε ματιά , παρότι τον επευφημούσαν…
Η κυβέρνηση μέτρησε ‘’κουκιά ’’ με την πεποίθηση ότι όποια απόφαση και αν έπαιρνε για το πιθανό περιεχόμενο απόδοσης τιμών στον πρώην μονάρχη, σίγουρα θα της την έλεγαν, προσπαθώντας να της χρεώσουν ‘’ τεράστιο ‘’ λάθος… Είναι προφανές ότι η κεντρώα πηγή ψηφοφόρων είναι δεκαπλάσια της λαϊκής φιλοβασιλικής δεξιάς και οι συνταγματικές διευκολύνσεις, βοήθησαν τον Μητσοτάκη να πάρει τις σωστές αποστάσεις από το γεγονός χωρίς να το υποβαθμίσει. Αυτό αποδεικνύεται άλλωστε από το ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ είχαν κολλήσει στο λεξιλόγιο της κριτικής που θα έκαναν εάν ήταν διαφορετική η απόφαση της κυβέρνησης. Μάλλον σαστισμένοι και οι δύο γιατί δεν μπορούν να καρπωθούν άμεσα το αντιβασιλικό ακροατήριο, καθαρά και αυταπόδεικτα. Κι όποια συζήτηση επιχειρήθηκε να γίνει ή έγινε προσπάθεια να επιμηκυνθεί πέραν της κηδείας, μάλλον είναι άνευ ουσίας αφού η κοινή γνώμη αλλού είναι στραμμένη και τα υπόλοιπα κόμματα είναι προφανές ότι αλλού έχουν το νου τους…
Όμως τελικά εγγυητές του σεβασμού της ιστορίας και του δημοκρατικού πολιτεύματος πέραν όλων των υπολοίπων πρωταγωνιστών, ήταν και η ίδια η οικογένεια του Κωνσταντίνου, όπως φάνηκε. Η σεμνότητα και η διακριτικότητα όλων τους , ήταν αυτή που επέβαλε τη λήξη κάθε περιττής κουβέντας. Αν μη τι άλλο έδειξαν πως είναι άνθρωποι με ρεαλισμό, συναίσθημα και κουλτούρα ολοκληρωμένης αντίληψης των πραγμάτων. Επέβαλαν με τη στάση τους έναν ιδιότυπο σεβασμό στο προσωπικό τους γεγονός, ευχαριστώντας με εξαιρετική ευγένεια τους πάντες και αγνοώντας ακόμη και τις πιο φανατικές φωνές, τις οποίες δεν επικρότησαν ούτε με ένα νεύμα. Ήταν τόσο ξεκάθαρη η όλη συμπεριφορά τους, που δεν σήκωνε κουβέντα αμφισβήτησης του ρόλου των προθέσεων και την παρουσίας τους. Προς το παρόν τουλάχιστον και υποθέτω και για πάντα. Μάλιστα οι νεώτερες γενιές της οικογένειας έδειχναν να απορούν έξω από τη Μητρόπολη για τους πέντε – δέκα θερμόαιμους που φώναζαν ακατάληπτα συνθήματα. Θα μου πει κάποιος τι λες τώρα; Θα μπορούσε η οικογένεια του τέως βασιλιά να κάνει αλλιώς; Είναι κακό και πέραν οποιασδήποτε πολιτικής θέσης, να σκεφθεί κανείς κάτι τέτοιο. Άλλωστε η όλη πολιτεία της οικογένειας του Κωνσταντίνου στην Ελλάδα εδώ και χρόνια είναι στο ίδιο μήκος κόμματος και στην ίδια αντίληψη. Δεν το λέω για να τους πούμε μπράβο. Το λέω για να σταματήσουμε να αλληθωρίζουμε κάποτε σ’ αυτή τη χώρα με πρόσχημα την ιστορία και την πολιτική, ο καθένας για δικό του όφελος…
Οι προκλήσεις για τη Ελλάδα είναι μπροστά. Και μάλλον φαίνεται ότι η γενιά μας έχει να ζήσει πολλές τέτοιες. Η ιστορία γράφεται και μαθαίνεται όσο προχωράει η ζωή και η πολιτική βοηθάει τη ζωή να προχωράει. Αφού λοιπόν το ζήσαμε και αυτό, ας πάμε παρακάτω όπως απαιτεί και η ζωή και η πολιτική και η ιστορία. Και αυτές τις απαιτήσεις δεν τις προκαλούν ούτε τα νούμερα των δημοσκοπήσεων, ούτε τα κανάλια, ούτε ο μπάρμπας απ’ την Κορώνη…
