Του Αλεσσάντρο Μπάρικκο, από τις Εκδόσεις «Πατάκη»
Γιατί τέτοιο «άδειασμα»;
Η σχέση μεταξύ βιβλιόφιλων και συγγραφέων είναι σαν ερωτικές σχέσεις . Αυτοί που αγαπάς, αυτοί που παθιάζεσαι, αυτοί που τους ξανασυναντάς μετά από χρόνια και η φλόγα τρεμοπαίζει, αυτοί που απεχθάνεσαι μετά το πρώτο άγγιγμα και τα παραδείγματα δεν έχουν τέλος. Υπάρχουν λοιπόν και κάποιοι συγγραφείς που για κάποιο λόγο δεν τους έχεις «πάρει με καλό μάτι». Με όλη την αγάπη για την ιταλική λογοτεχνία που κυρίως μου δημιούργησε ο αείμνηστος Ανταίος Χρυσοστομίδης ο φάκελος Μπαρρίκκο παρέμενε κλειστός στα χέρια μου και κυρίως ανείδωτος. Το «Μετάξι» δεν με είχε ενθουσιάσει και η μιντιακή προσπάθεια να περαστεί στο αναγνωστικό κοινό σα νέος Καλβίνο με απωθούσε . Τα βιβλία έβγαιναν αλλά το μουλάρωμα επέμενε. Το σωτήριο έτος 2023 έμελε να αποκατασταθεί η σχέση μας λόγω μιας Νύφης δίχως όνομα.
«Σε αυτό το σπίτι δεν επιτρέπεται να πεθάνεις νύχτα»
Στις αρχές του εικοστού αιώνα, σε µια εξοχική βίλα στον ιταλικό βορρά, φτάνει, από την Αργεντινή, η νεαρή µέλλουσα Νύφη. Η Οικογένεια την υποδέχεται, χωρίς να δώσει ιδιαίτερη σηµασία, ο Γιος δε βρίσκεται εκεί, είναι στην Αγγλία, απασχοληµένος µε υποθέσεις της ανθηρής υφαντουργικής επιχείρησης. Στέλνει όµως εντυπωσιακά δώρα, ξανά και ξανά. Και η Νύφη τον περιµένει, µέσα στο προστατευµένο περιβάλλον του σπιτιού και τις επιβεβληµένες ιεροτελεστίες του. Οι ατέλειωτες µέρες οργανώνονται γύρω από τα λουκούλλεια πρωινά, πανδαισίες γεύσεων και αισθήσεων, οι πρώτες νυχτερινές ώρες είναι ώρες αγωνίας, καθώς όλοι οι θάνατοι στην οικογένεια κατά τα τελευταία εκατόν δεκατρία χρόνια ήρθαν µε το σκοτάδι. Όλα δείχνουν να συγκλίνουν προς την αναµονή του Γιου, που εξακολουθεί να στέλνει δώρα και να παραµένει άφαντος…
Τώρα δηλαδή , τον ανακαλύπτω ξανά;
Ο Αλεσσάντρο Μπαρίκκο γεννήθηκε το 1958 στο Τορίνο. Έχει γράψει µυθιστορήµατα, θεατρικά έργα και δοκίµια. ο Castelli di rabbia, 1991 (Όνειρα από γυαλί, Εκδόσεις Πατάκη, 2001, νέα έκδοση µε τίτλο Kάστρα της οργής, 2021), το πρώτο του µυθιστόρηµα, τιµήθηκε µε το βραβείο Campiello στην Ιταλία και το Prix Medicis etranger στη Γαλλία. Το Oceano mare, 1993 (Ωκεανός, Εκδόσεις Πατάκη, 1999), πήρε το βραβείο Viareggio και το Palazzo al Bosco στην Ιταλία. Ακολούθησε το Μετάξι, 1996 (Εκδόσεις Πατάκη, 1997), που µεταφράστηκε σε περισσότερες από σαράντα γλώσσες, ενώ το 2004 εξέδωσε και µια σύγχρονη εκδοχή της Ιλιάδας (Οµήρου Ιλιάδα, Εκδόσεις Πατάκη, 2006, νέα έκδοση 2020). Τα περισσότερα μυθιστορήματά του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Πατάκη»
Επιμύθιο
Μια αναστάσιμη ωδή στην αξία της υπομονής και του αγοροξυπνήματος της ερωτικής αφύπνισης. Με μια αφήγηση που θα τη χαρακτηρίζαμε “meta” o συγγραφέας αφηγείται μέσα από μια πινακοθήκη ηρώων «χωρίς πρόσωπα» έναν κομψό αγώνα σκάκι που τα πιόνια κάνουν πρωτοφανείς κινήσεις και ο ίδιος ο παίκτης έχει διαλέξει και τα δύο στρατόπεδα. Στο ένα η ιστορία , βισκοντική , ζυγισμένη ανάμεσα σε πρωτοπρόσωπη και τριτοπρόσψπη αφήγηση και στην άλλη πλευρά ο Μπαρρίκο σε μια μαεστρική auto fiction παρέμβαση , δεν σε μετατοπίζει αλλά σε βάζει μέσα στη λάβα του κρατήρα της ιστορίας. Μια σπουδαία προσωπική ιστορία υποκατάστασης και ένα βιβλίο που σε βγάζει από τη θέση ασφάλειας και σου επιτρέπει να λοξοδρομήσεις.
