Μερικές μέρες πριν, στις 8 Δεκεμβρίου, ξεκίνησαν στο θέατρο Αμαλία της Θεσσαλονίκης παραστάσεις με το έργο του Αμερικάνου συγγραφέα Stephen Belber, “Η Συνάντηση” σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη, που κρατά και τον βασικό ρόλο.Με άλλα λόγια, μια συνάντηση που σηματοδοτεί μια επιστροφή!
Ευτυχώς που έχει καταργηθεί το αρχαίο σύστημα άσκησης του επαγγέλματος με άδεια εργασίας, μια και οι αγαπημένοι του συνάδελφοι, φρόντισαν να τον διαγράψουν με συνοπτικές διαδικασίες από το σωματείο τους.
Γιατί σε άλλες εποχές, ούτε να δουλέψει δεν θα μπορούσε ο Γιώργος Κιμούλης, άνευ αδείας!
Δεν ξέρω αν είναι σκόπιμο να ξαναγυρίσουμε σε συζητήσεις περί απόδοσης ενοχής, γιατί κάποιος είπε, κάποιος άκουσε, κάτι συζητήθηκε, κάπου.
Είναι η εποχή μας τέτοια, που εύκολα μπορεί κάποιος να βρεθεί ξαφνικά, μοναχός του στο ξέφωτο και να αναρωτιέται: Τι έγινε βρε παιδιά;
Γιατί μπορεί να μην είναι και ο ευκολότερος άνθρωπος της Ελλάδας, ίσως και των Βαλκανίων, αλλά αυτό (προς το παρόν, δεν αποτελεί αδίκημα).
Τον πήρε η μπάλα της εποχής, τον έβαλαν στο μάτι όσοι χρόνια φθονούσαν την επιτυχία και το ταλέντο του, στοχοποιήθηκε η άρνησή του να υποταγεί σε μέγα πολιτιστικό στρατόπεδο; Τι να σου πω…
Κάποιο από όλα αυτά, ή όλα μαζί.
Αυτό που δεν τόλμησε κανείς να αμφισβητήσει είναι το τεράστιο ταλέντο του πάνω στη σκηνή, αλλά και κάτω από αυτήν.
Ακόμα και εκείνοι που στην συνέχεια έβαζαν ένα «αλλά», πριν είχαν αναγνωρίσει το σπάνιο ταλέντο του Κιμούλη.
Ακόμα και στα χρόνια της Πάτρας, που σαν καλλιτεχνικός διευθυντής, είχε και τις αναμενόμενες τριβές, κανείς δεν διανοήθηκε να πει: Έλα μωρέ τώρα, Τι να μας πει και ο Κιμούλης!
Μετά από αυτόν τον πρόλογο, προφανώς κατάλαβες ότι έχω σαφή θέση, άποψη και γνώμη για τον Κιμούλη και την όλη υπόθεση. Θες την κρατάς, θες την πετάς.
Προς το παρόν, ας πάμε παρακάτω και ας μιλήσουμε για την παράσταση αυτή, που σηματοδοτεί την επιστροφή του.
Ποια είναι η υπόθεση της «Συνάντησης»;
Ένας ηλικιωμένος πρώην διάσημος χορογράφος, ο οποίος έχει αποσυρθεί πλέον από την ενεργό δράση και τώρα ζει εντελώς μοναχικά, δέχεται στο χώρο του, την επίσκεψη ενός ζευγαριού που του ζητά μία συνέντευξη για το πώς λειτουργούσε ο καλλιτεχνικός χώρος στη δική του εποχή
Καθώς όμως εξελίσσεται η “συνέντευξη” αυτή, ο μοναχικός χορογράφος αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπος μ’ ένα μεγάλο θαμμένο μυστικό του παρελθόντος του.
Η πρεμιέρα του έργου έγινε στη Νέα Υόρκη το 2004 με τους Frank Langella, Ray Liotta και Jane Adams, ενώ το 2014 o Stephen Belber σκηνοθέτησε το έργο για τον κινηματογράφο με τους Patrick Stewart, Carka Gugino και Matthew Lillard.
Όπως αναφέρεται στο σχετικό δελτίο τύπου: H “Συνάντηση” είναι έργο που αποδεικνύει πως κανενός το παρελθόν δεν μπορεί διαγραφεί, υπενθυμίζοντας τη φράση του Σαίξπηρ στην Τρικυμία: “Το παρελθόν είναι πρόλογος”. Η παράσταση μετά τη Θεσσαλονίκη θα παρουσιαστεί στην Αθήνα τον Φεβρουάριο στο θέατρο Βικτώρια.
Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Κιμούλης, Άννα Μονογιού , Στάθης Παναγιωτίδης
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Γιώργος Κιμούλης
Σκηνικά – Κουστούμια : Σοφία Νικολαΐδη
Μουσική: Διονύσης Τσάκνης
Φωτισμοί: Θύμιος Γουδέλης
Το έργο ξεκινά από την Θεσσαλονίκη, όπου θα παίζεται μέχρι τις αρχές του ’23 και μετά θα κατέβει στην Αθήνα.
Και, λογικά, κάποια στιγμή θα έρθει και στην Πάτρα. Ή τουλάχιστον, αυτό ελπίζω.
Γιατί χρειαζόμαστε το ταλέντο του Κιμούλη στην σκηνή. Τον χρειαζόμαστε, ειδικά τώρα, στα ώριμα χρόνια του, που μέλλει να ερμηνεύσει τους λεγόμενους μεγάλους ρόλους.
Ασφαλώς και δεν χρειαζόμαστε κακοποιητικές συμπεριφορές. Ούτε λεκτικές επιθέσεις, ούτε λανθάνουσα βία.
Αλλά και δεν πρόκειται να είμαι στον όχλο εκείνο που άκριτα και μισανθρωπικά λέει Νάτος, νάτος! βγάλτου το μάτι.
Και επειδή περιμένω την επόμενη ερώτηση σου, έχω έτοιμη απάντηση.
Όχι, δεν πρόκειται να άλλαζα γνώμη, στην περίπτωση που ο Κιμούλης αποδεικνύονταν ότι κάτι είχε κάνει.
Γιατί η ενδεχόμενη ενοχή, θα επέφερε ποινή από τον φυσικό του δικαστή και το πλαίσιο του νομικού μας συστήματος. Και όχι από εσένα και μένα.
Γιατί τον Κιμούλη δεν τον ήθελα για παρέα, ή συνεταιρισμό.
Να δω τις δουλειές του στο θέατρο, το σινεμά και την τηλεόραση.
Να δω την πάλη του με ρόλους αναφοράς και να φύγω «περισσότερος» άνθρωπος.
Μα τον ρόλο του σαν πρότυπο; Δεν τον λογαριάζεις αυτόν; Δεν υπολογίζεις τις επιπτώσεις που έχουν συμπεριφορές προβεβλημένων ατόμων, σε νεώτερα και περισσότερο εύπλαστα.
Εδώ, έχω να σου δώσω έναν πόντο. Όχι επειδή πιστεύω στην ειδωλοποίηση των θνητών, αλλά επειδή, για να μην πιστεύω, χρειάστηκε να αποκτήσω κριτική σκέψη, εμπειρίες και δυνατότητα διαχωρισμού των πραγμάτων.
Κυρίως όμως, επειδή από μικρός κατάλαβα ότι από κάθε άνθρωπο/ζώο/πράγμα γυρεύεις εκείνα που μπορεί να σου δώσει και όχι εκείνα που φαντάζεσαι.
Alors, encore une fois, M. Kimoulis
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
