ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΟΥΛΙΑΤΟΥ
Γιατί δηλαδή, τι έχουν όλες οι άλλες δοξασίες;
Γιατί εκείνες τις ακολουθείς τυφλά και δίνεις νυχθημερόν αγώνες για πάρτη τους;
Σε παρασύρουν με τα γλυκά τους λόγια και τις υπέροχες απευθύνσεις σε μνήμες και συναισθήματα και πριχού καλ- καλά το καταλάβεις είσαι χειροπόδαρα δεμένος στο καραβάνι τους.
Σκλάβος, αλλά και γενίτσαρος μαζί.
Εδώ τουλάχιστον έχουμε κάτι χειροπιαστό. Κάτι που μπορούμε να δούμε, να μυρίσουμε, να πιάσουμε. Κάτι που δεν υπερβαίνει τις αισθήσεις μας και μπορεί να ταξινομηθεί και να του δώσουμε ότι νόημα, συμβολισμό, ή μαγική ιδιότητα γουστάρουμε.
Μπορεί να γίνει αφίσα, πόστερ, στέλσιλ για τους τοίχους, μπλουζάκι. Τα πάντα όλα.
Και έχει και ένα κύρος σαν όνομα: Τον βλέπεις αυτόν; Έχε το νου σου, είναι Χαρτοπετσετάς!
Τι, όχι;
Κάτσε και σκέψου λίγο τι δοξασίες, ανακρίβειες, ή μπούρδες ακολουθούμε.
Δες πόσο έντονα έχουμε την ανάγκη να πετάξουμε την παπάρα μας για κάθε θέμα, αφού είναι σίγουρο ότι θα βρεθούν δεκάδες να την ακολουθήσουν και να την θεοποιήσουν.
Αλλά και δεκάδες να την πολεμήσουν λυσσαλέα.
Και έμαθες πια ότι μόνο αν σε πολεμάνε αξίζεις κάτι.
Όλα όσα διάβασες είναι μια μικρή εισαγωγή για να σου πω το εξής.
Νομίζω ότι όλο αυτό που ζούμε με το που ήρθε τούμπα ο 20ς αιώνας και μπήκαμε στον 21ο έχει να κάνει με το εξής από πράγμα.
Οι άνθρωποι δεν μπορούν πλέον να κατανοήσουν την επιστήμη. Ούτε καν να την αντιληφθούν.
Έχει προχωρήσει με τόσο μεγάλη ταχύτητα που πλέον είναι αδύνατον να καταλάβουμε τις λειτουργίες και τα απότοκά της.
Παλιά σου έλεγαν: Να η ατμομηχανή. Έβλεπες το νερό, έβλεπες τη φωτιά καταλάβαινες ότι παράγεται ατμός, που κάπου έπρεπε να πάει, οπότε είχαμε κίνηση.
Να η λάμπα: Έβλεπες τα καλώδια, καταλάβαινες ότι αν περάσει ρεύμα από το συρματάκι, αυτό θα πυρακτωθεί, οπότε είχαμε φως.
Ακόμα και τα πιο σύνθετα πράγματα, όπως να πάει ο άνθρωπος στο φεγγάρι, έβλεπες ανθρώπους να γράφους εξισώσεις και υπολογισμούς στον πίνακα. Υπολογιστές – δωμάτια και κάνουν γκρου – γκρου και στο τέλος έβγαινε μια τροχιά, ή κάποιος υπολογισμός.
Κάποια στιγμή αυτό άλλαξε. Τα πάντα έγιναν τόσο σύνθετα και πολυλειτουργικά, που πραγματικά ξεφεύγουν από την αντιληπτική μας ικανότητα.
Είναι που απομακρυνθήκαμε και από τις γνώσεις βάσης των θετικών επιστημών, στο κυνήγι μιας εξειδίκευσης, στην εξειδίκευση, ώ εξειδίκευση.
Άσε που έχουν μικρύνει τα πράγματα στο μέγεθος της … μη ύπαρξης.
Άρα έχουμε με πράγματα που δεν βλέπουμε, που δεν καταλαβαίνουμε, που δεν ξέρουμε πως λειτουργούν. Και έρχεται κάποιος και μας λέει: Έχω ταξιδέψει χώρες και χώρες… Ετούτο εδώ το πραγματάκι δεν έλειπε από πουθενά. Θα κάνει αυτό, εκείνο και το άλλο.
Και το κάνει.
Και λέει ο ένας: Και που ξέρω εγώ ότι το κάνει; Ή ότι κάνει μόνο αυτό και όχι και εκείνο και το άλλο και το παράλλο.
Ή ότι ενεργοποιείται με τον ψεκασμό, γιατί σίγουρα μας ψεκάζουν…
Και που ξέρω ότι δεν μας μπολιάζουν για να γίνουμε μπαταρίες σαν το Μάτριξ;
Πάρτο από μπροστά μου!
Αφού δεν το βλέπω, δεν το καταλαβαίνω, τότε είναι του διαόλου πράμα.
Α, τώρα σου αρέσει η Χαρτοπετσέτα. Που την βλέπουμε, την πιάνουμε, την καταλαβαίνουμε. Είναι του χεριού μας, βρε παιδί μου!
Νομίζω ότι ζούμε σε μια φάση ασύγχρονη.
Προχωρήσαμε περισσότερο απ όσο μπορούμε να καταλάβουμε, άρα και να διαχειριστούμε.
Και ασφαλώς μιλώ για το συλλογικό κοινωνικό συνειδητό και ασυνείδητο και όχι για τις μεμονωμένες περιπτώσεις που έχουν τα εφόδια, ή της ευρύτητα πνεύματος για να κατανοήσουν.
Γιατί πολλές φορές δεν μπορείς να δεις την ουσία και την έκταση ενός γεγονότος.
Μπορείς όμως να δεις τις επιπτώσεις και τα σημάδια του και να αφήσεις το μυαλό σου να συμπληρώσει τα κενά.
Ένας τέτοιος επιστήμονας, διανοητής και ελεύθερο πνεύμα, ο Θεοδόσης Τάσιος, πήγε ένα βήμα παραπέρα. Απέδωσε την υστέρηση ρυθμού και τα βάσανα που συνεπάγεται στην απομόνωση και την ιδιωτεία.
«Πάμπολλα απ’ τα βάσανά μας οφείλονται στην απομόνωση του καθενός μας – μια κατάσταση εξόχως αφύσικη, αλλά συνηθέστατη. Παρ’ όλον ότι η ίδια η Αυτοσυνειδησία του καθενός μας δομείται απ’ τις σχέσεις με τους Άλλους και με το Περιβάλλον, κάμποσοι από μάς συρρικνωνόμαστε στο πετσί μας» μας διδάσκει ο Θεοδόσης Τάσιος.
Κατάλαβες δηλαδή. Εγώ χρησιμοποίησα πάνω από 600 λέξεις για να περιγράψω κάτι και αυτός με 45, έκανε διάγνωση, περιγραφή και θεραπεία.
Έτσι είναι τα πράγματα, όμως. Υπάρχουν μυαλά που μπορούν να διατυπώσουν με τον καλύτερο τρόπο όσα οι άλλοι, απλώς διαισθανόμαστε.
Ας τα ακούσουμε. Ή ακόμα καλύτερα ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε μόνοι μας.
Μπορεί να είναι κουραστικό και να αφήνει αναπάντητα ερωτήματα.
Μπορεί να πρέπει να περπατάμε με αβέβαια βήματα και άλματα πίστης.
Αλλά η ανθρώπινη ιστορία, με αυτόν τον τρόπο γράφτηκε. Με άλματα πίστης, με δοκιμές και αποτυχίες, με μεγάλες προσπάθειες και μικρές νίκες.
Θα μου πεις: αυτά είναι κουραστικά πράγματα.
Να κάτι τέτοια ακούει και στρέφεται στην αγαπημένη Χαρτοπετσέτα.
Που δεν θα σε προδώσει ποτέ.
Αλλά και αν σε προδώσει, δεν πειράζει!
Υπάρχει πάντα και το Ιερό Ξεσκονόπανο!
