ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΟΥΛΙΑΤΟΥ
Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει, αλλά δεν υπάρχει πλέον ελευθερία λόγου.
Τέλος, φινί, καπούτ.
Σε μια εποχή που έχει ως προμετωπίδα της την αυτοέκφραση, αυτοπροσδιορισμό και αναγόρευση της “διαφορετικότητας” ως το ιερό δισκοπότηρο, η ελευθερία του λόγου δεν αισθάνεται και τόσο καλά.
Μη σου πω ότι για τους πιο υποψιασμένους, μας έχει αφήσει χρόνους ήδη.
Υπάρχει η πανταχού παρούσα οχλώδης συλλογικότητα “δικαίου” και ορθοπρέπειας, που σκοτώνει τα πάντα.
Λίγο να προβάλει το κεφαλάκι σου από τις στοιχισμένες και φιλτραρισμένες απόψεις, ζάπ, η ακτίνα του νέου καθωσπρεπισμού σε συλλαμβάνει.
Και έτσι και σε συλλάβει, μετατρέπεσαι αυτομάτως σε θήραμα.
Ηχούν τα τύμπανα, σαλπίζουν οι σάλπιγγες, δείχνουν τα δάχτυλα των τιμητών, τον παραβάτη της ημέρας.
Αυτόν που θα γίνει ο στόχος, που θα ακυρωθεί επαγγελματικά, θα δολοφονηθεί ως προσωπικότητα και θα παραδοθεί ως τρόπαιο παραδειγματισμού, άνευ ρουχισμού, στην κεντρική πλατεία.
Όσο μεγαλύτερη η συντριβή, τόσο μεγαλύτερη και η ικανοποίηση του πλήθους.
Όσο μεγαλύτερη η ακύρωση και η ταπείνωση, τόσο μεγαλύτερη η ηδονή για τους πολεμιστές στις ψηφιακές ντάπιες, αλλά και ο παραδειγματισμός για τους σιωπηλούς παρατηρητές.
Μα, καλά θα μου πεις…
Κοντεύουν 10 χρόνια τώρα που είμαστε σε αυτόν το δρόμο…
Τώρα θυμήθηκες να το επισημάνεις;
Αρχικά, όπως και σε πολλά άλλα, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι η πορεία εξέλιξης του ανθρώπου από θετική, θα μπορούσε να γίνει αρνητική και μάλιστα τόσο γρήγορα.
Αισθάνομαι ότι παραδώσαμε μονάχοι μας την κριτική μας σκέψη, τα φίλτρα και την ικανότητα επαγωγικής εξαγωγής συμπερασμάτων.
Και, ενώ δεν βλέπω το “πινάκιο φακής” που λάβαμε, επιβεβαιώνω καθημερινά την καφκική μας μεταμόρφωση σε έναν άμορφο και άβουλο χυλό.
Σε προηγούμενο σημείωμα σε καλούσα να ασπαστούμε όλοι μαζί την “Θρησκεία της Χαρτοπετσέτας” ως την μοναδική αλήθεια, αφού το έγραφε σε μια χαρτοπετσέτα.
Φτηνό, επιχείρημα, ε;
Οκ.
Είδαμε και τα αδιάσειστα που κυκλοφορούν.
Όταν δεν τολμάει κανείς να πει κάτι που ξεφεύγει από την ροή του βορβορώδους χειμάρρου, χωρίς να κληθεί να πληρώσει δυσανάλογο τίμημα.
Οι περιπτώσεις Ρουβά και “γριούλας” μπορεί να είναι οι πλέον πρόσφατες, αλλά είναι 2 από τις χιλιάδες που τρέχουν.
Και το χειρότερο είναι η επιλεκτική ερμηνεία των πραγμάτων προκειμένου να ολοκληρωθεί η εργαλειοποίησή τους.
Από την άλλη περιπτώσεις σαν τον ντράμερ δημοφιλούς συγκροτήματος, ή ωρυόμενο ηθοποιό, εμπίπτουν στην κατηγορία, “πάρε το μηδέν. Δεν σ’ ακούω καλά”
Πρόσφατα διάβασα μια παραβολή που κουμπώνει γάντι με το σημερινό σημείωμα και στην μεταφέρω.
Ένας γάιδαρος λέει στην τίγρη: – Το χορτάρι είναι μπλε.
Η τίγρη απαντά: – Όχι, το χορτάρι είναι πράσινο.
Η διαμάχη κλιμακώνεται και οι δύο αποφασίζουν να ζητήσουν την κρίση του λιονταριού, «του βασιλιά» της ζούγκλας.
Φτάνοντας στο μέρος που ξεκουραζόταν το λιοντάρι, ο γάιδαρος αρχίζει να κλαίει: – Υψηλότατε, το χορτάρι δεν είναι μπλε;
Το λιοντάρι απαντά: – Πράγματι, το χορτάρι είναι μπλε.
Ο γάιδαρος ορμάει και επιμένει: – Η τίγρη δεν συμφωνεί μαζί μου, με διαψεύδει και αυτό με ενοχλεί. Παρακαλώ τιμωρήστε την!
Το λιοντάρι τότε δηλώνει: – Η τίγρη θα τιμωρηθεί με 2 χρόνια σιωπή.
Ο γάιδαρος αρχίζει να χοροπηδά χαρούμενος και συνεχίζει τον δρόμο του χαρούμενος και επαναλαμβάνοντας: – Το χορτάρι είναι μπλε… το χορτάρι είναι μπλε…
Η τίγρη δέχεται την τιμωρία της, αλλά απαιτεί μια εξήγηση από το λιοντάρι: – Υψηλότατε, γιατί με τιμωρήσατε; Τελικά, το χορτάρι δεν είναι πράσινο;
Το λιοντάρι της απαντά: – Πράγματι, το χορτάρι είναι πράσινο.
Η τίγρη, έκπληκτη, το ρωτά: – Λοιπόν γιατί με τιμωρείτε;;;
Το λιοντάρι της εξηγεί: – Δεν έχει να κάνει με το αν το χορτάρι είναι μπλε ή πράσινο. Η τιμωρία σου προέρχεται από το γεγονός ότι δεν είναι δυνατόν ένα γενναίο και έξυπνο πλάσμα σαν εσένα να σπαταλάει τον χρόνο του μαλώνοντας με έναν τρελό και φανατικό που δεν ενδιαφέρεται για την αλήθεια ή την πραγματικότητα, αλλά μόνο για τη νίκη των πεποιθήσεών του και των ψευδαισθήσεών του.
Υπάρχουν άνθρωποι που όποια στοιχεία και να τους παρουσιαστούν, αδυνατούν να καταλάβουν. Και άλλοι, τυφλωμένοι από το εγώ τους, το μίσος και την αγανάκτησή τους, δεν θα θέλουν ποτέ παρά μόνο ένα πράγμα: να έχουν δίκιο ακόμα κι αν έχουν άδικο.
Πολύ εύκολα να τα λέει αυτά το λιοντάρι έχοντας αράξει στα …βασιλικά κυβικά του.
Εγώ, εσύ, ο άλλος, πόσο εύκολο είναι να σταθούμε απέναντι στην ανοησία, τη βλακεία και τον φανατισμό.
Όταν έχουμε ανάγκη την κοινωνική συναλλαγή για να δουλέψουμε και να ζήσουμε;
Όταν έχουμε ανάγκη την κοινωνική αποδοχή για να επιβιώσουμε σε μικρές, ή μεγαλύτερες κοινωνίες;
Και, όταν οι σφαίρες που θα δεχτούμε στις μάχες μας αυτές, είναι σίγουρο ότι θα έχουν και παράπλευρες απώλειες, στους φίλους και στην οικογένειά μας;
Με άλλα λόγια, με τι ώμους θα σηκώσουμε το ανισοβαρές τίμημα της αποκοτιάς μας να διατυπώσουμε διαφορετική άποψη;
Και κατά πόσο είσαι διατεθειμένος να γίνεις το πυρομαχικό της ημέρας σε έναν βαθιά διχαστικό πόλεμο που μια μειοψηφία φανατισμένων έχει κηρύξει κατά της λογικής;
Γιατί οι φανατισμένοι, πάντα μειοψηφία είναι. Η ιστορία μας το επιβεβαιώνει αυτό κάθε φορά.
Ανεξάρτητα από το πόσο κακό προκαλούν, σε πόσους ανθρώπους το και για πόσο καιρό το προκαλούν.
Το πρόβλημα είναι πάντα η δική μου ανοχή και η δική σου αδιαφορία.
Αυτό σκοτώνει την ελευθερία του λόγου, της έκφρασης. Την Ελευθερία.
Και μόνη ελπίδα, είναι η δική μου και η δική σου αποκοτιά, να πούμε τη γνώμη μας, no matter what.
Γιατί αν δεν μιλήσουμε, είναι σα να μπαίνουμε με τη βούλησή μας στο τρένο για το περιθώριο: ότι όνομα και να έχει αυτό.
Εγώ και συ είμαστε οι δυο μικροί κάστορες που, υπομονετικά συνθέτουν το φράγμα στον εκφασισμό της ζωής μας.
Κάθε φορά.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Νεολόγος” των Πατρών
