Ξέρεις τι πράγμα είναι να σου γεμίζουν με ενοχή κάποιες από τις ελάχιστες απολαύσεις που παραμένουν σε τούτη τη ζωή!
Και δεν μιλάω για τις καθημερινές συνήθειες, ή τις γιορτινές εκτονώσεις , ή τις φιλικές στιγμές.
Μιλάω για εκείνα που περιμένεις κάμποσο καιρό και χτίζεις αναμονή σιγά-σιγά. Δεν έχουν μείνει και πολλά!
Καμιά σειρά, τίποτε Ολυμπιακούς, κανά μουντιάλ, καλή ώρα!
Που αντί για μπάλα, πίτσα και παραλία, έχουμε μουντιάλ με κουραμπιέδες και μελομακάρονα!
Και πάνω που έχεις αρχίσει να προσαρμόζεσαι στη συνθήκη, αρχίζει να γίνεται το φορτίο ενοχών, μεγάλο, πολύ μεγάλο!
Είχες βέβαια από την πρώτη στιγμή καταλάβει ότι πρόκειται για μια μαύρη, κατάμαυρη ιστορία.
Μαύρη η ανάθεση με λεφτά, όχι μόνο κάτω από το τραπέζι, αλλά και κάτω από τους κόκκους της άμμου που κάποτε θα πνίξει την αλαζονεία μας.
Μαύρο το χτίσιμο δεκάδων σταδίων, με μαύρη εργασία και μαύρες συνθήκες.
Γκρι, σχεδόν μαύρο, και το τοπίο με τα τηλεοπτικά δικαιώματα και τις μεταδόσεις, που πλέον είναι λίγο ελεύθερες και λίγο πληρωτικές.
Τέλος πάντων, κάτι τα δικά μας προβλήματα, κάτι η απάθεια των καιρών που τα ισοπεδώνει όλα, το «προσπεράσαμε»
Είναι σαν εκείνα τα παπούτσια που σου αρέσουν πολύ, αλλά που ξέρεις ότι με το που θα τα φορέσεις, το πόδι σου θα υποφέρει.
Βλέπεις μπορεί να είναι όμορφα και γυαλιστερά, αλλά έχουν κάτι εσωτερικές ραφές, που σε παιδεύουν.
Αλλά, έλα που σ’ αρέσουν κιόλας!
Κάπως έτσι λοιπόν, περπατάγαμε στο δρόμο για το Κατάρ.
Με χαρά και προσμονή, αλλά και τους κάλους να βαραίνουν τη συνείδηση μας.
Και τώρα, λίγες μέρες πριν, όλα αυτά έρχονται να μαζευτούν.
Και να πάρουν τη θέση τους στην ζυγαριά της συνείδησης.
Από τη μια μεριά θες να ζήσεις αυτή την παγκόσμια γιορτή της μπάλας. Να δεις ομάδες, παίκτες, να δεις την αγαπημένη σου ομάδα, ή να αλλαξοπιστήσεις…, να ετοιμασθείς για γραφικότητες και προσωπικές ιστορίες .
Και από την άλλη, έχεις τις φωνές για τα δικαιώματα και την εκμετάλλευση των εργατών.
Συν το γεγονός ότι κανένας κανονικός άνθρωπος δεν μπορεί να πάει να το ζήσει από κοντά.
Γιατί, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Αμερική, αλλά και στην Αφρική ακόμα, κουτσά στραβά, είχες τη δυνατότητα να πάς και να το ζήσεις. Εκεί όμως είναι πρακτικά αδύνατον.
Γιατί πόσοι μπορούν να δώσουν κάτι χιλιάρικα για να καταλήξουν να μείνουν σε ένα κοντέινερ, τύπου Αμυγδαλέζας!
Και σου μιλάω για τα βασικά πράγματα και όχι για τα χάι εντ «παρατράγουδα»!
Έτσι λοιπόν ερχόμαστε στις τύψεις που λέγαμε νωρίτερα…
Να θες να δεις τους Άγγλους, που αγαπάς, να μη το σηκώνουν, για άλλη μια φορά.
Να επαναλαμβάνεις την κουταμάρα για τη Γερμανία και τους 11 με 11…
Να λες, αχ που είναι η Ιταλία…
Να περιμένεις να δεις κάτω από ποια πέτρα κρύβεται η φετινή έκπληξη…
Και να μην μπορείς!
Βέβαια, στο τέλος όλοι ξέρουμε ότι θα το δεις!
Θα παραμυθιάσεις τον εαυτό σου με ότι τρόπο μπορείς και σου είναι κόμοδος.
Όπως ξέρεις ότι θα τα φας και τα 2 τελευταία κομμάτια πίτσας που υπάρχουν στο κουτί και ας ξέρεις ότι θα σου κάτσουν στο λαιμό.
Θα «πάω» κι ας μου βγει και σε κακό, που λέει και το τραγούδι!
Γιατί το φετινό μουντιάλ είναι σαν το φίλο μας που βρίσκεται σε λάθος φάση.
Που έχει μπλέξει σε ένα κουβάρι λάθος επιλογών.
Τα έχει κάνει σκατά με τις σχέσεις του, σκατά στη δουλειά, μπάχαλο στο σπίτι.
Σε παίρνουν τηλέφωνο και στον βρίζουν όλοι: οι προδομένες γκόμενες (‘σχώρα με για την έκφραση, είμαι παλιότερος από τις μόδες και ξέρω να χρησιμοποιώ τις λέξεις), οι τσαντισμένοι συνάδελφοι, τα μουτρωμένα αδέρφια του.
Έχεις δυο επιλογές: να αρπάξεις και συ μια πέτρα και να δυναμώσεις την Λιθοβολητές F.C. , ή να σταθείς κοντά του, έτοιμος να βοηθήσεις να περάσει η «φάση» μια ώρα αρχύτερα.
Πως θα γίνει αυτό; Υπάρχουν τρόποι να δείξεις την διαφωνία σου με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα.
Ψάξε και κρίνε τι σου πάει. Τι ταιριάζει στο χαρακτήρα σου.
Εγώ θα τη δω τη μπαλίτσα μου, θα στηρίξω Αγγλία, ξέροντας ότι θα κλάψω πάλι, μια και θα ανακαλύψει άλλον ένα τρόπο να χάσει, θα βλέπω την Βραζιλία να προελαύνει και, στα γενέθλιά μου, θα δω τον Μέσι να το σηκώνει.
Είναι αυτό ψήφος εμπιστοσύνης; Σε καμιά περίπτωση.
Εγώ αυτό που μπορώ να κάνω είναι να σου γράψω εδώ ότι το μουντιάλ που θα δούμε είναι βουτηγμένο στην αδικία, το μαύρο χρήμα, τον ιδρώτα και το αίμα.
Δεν φταίει όμως η μπάλα, ούτε οι παίκτες .
Και σίγουρα δεν φταίνε τα παιδιά σε όλη τη Γη που αφήνουν παράμερα τη μπάλα τους και κάθονται να δουν να ζωντανεύουν στις τηλεοράσεις τα ινδάλματα στις αφίσες τους.
*Δημοσιέυθηκε στη εφημερίδα Νεολόγος
