Η Virginia Woolf (1882-1941) ήταν μία από τις μεγαλύτερες λογοτεχνικές προσωπικότητες
του 19ου αιώνα, πρωτοπόρος με καινοτόμες αφηγηματικές τεχνικές. Εμβληματική εκπρόσωπος του μοντερνισμού, υπήρξε μυθιστοριογράφος, κριτικός και δοκιμιογράφος. Σπουδαία έργα της, όπως τα “Mrs Dalloway”, “Orlando”, “To the Lighthouse”, “A Room of One’s Own” κ.ά. άλλαξαν τη λογοτεχνική συνείδηση.
Τα Κύματα δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά το 1931. Από πολλούς κριτικούς θεωρείται ως το
αριστούργημά της.
«Ουσιαστικά, Τα Κύματα ως πνευματική και γλωσσική σύλληψη – δεν είναι ποιητικό μυθιστόρημα, αλλά ποίημα, ένα είδος συμφωνικού ποιήματος με θεματική δομή σε πεζό λόγο. Όση σαφήνεια του λείπει, τόσο σε ευαισθησία υπερέχει».
Louis Kronenberger, The New York Times
«Είναι αδύνατο να περιγράψεις τον πλούτο, την ιδιαιτερότητα και την
ποιητική διαύγεια αυτού του βιβλίου. ∆εν αναλύονται οι χαρακτήρες:
εισέρχεσαι μέσα τους, τους διαισθάνεσαι… ∆ανειζόμαστε για λίγο το
χάρισμα της επιφοίτησης κι ίσως έτσι, μπορούμε να διαβάσουμε τα μυστικά του ιδιωτικού μας σύμπαντος».
Gerald Bullett, The New Statesmen and Nation
[…]Τα μάτια μου είναι άγρια• τα χείλη μου σφιχτά. Το πουλί πετάει• το λουλούδι χορεύει• αλλά εγώ ακούω πάντα τον υπόκωφο ήχο των κυμάτων• και το αλυσοδεμένο τέρας ποδοπατάει στην παραλία. Ποδοπατάει, πάλι και πάλι.[…]
[…]Είμαστε καταδικασμένοι, όλοι μας. Γυναίκες περνούν με σακούλες με ψώνια. Άνθρωποι συνεχίζουν να περνάνε. Όμως δε θα με καταστρέψεις. Γι’ αυτήν τη στιγμή, αυτήν τη στιγμή μόνο, είμαστε μαζί. Σε πιέζω πάνω μου. Έλα πόνε, φάε με. Βύθισε τους κυνόδοντές σου στη σάρκα μου. Κάνε με κομμάτια. Σπαράζω, σπαράζω.[…]
[…]Τα δέντρα κυματίζουν, τα σύννεφα περνούν. Πλησιάζει η ώρα που όλοι αυτοί οι μονόλογοι θα μοιραστούν. ∆ε θα βγάζουμε πάντα ήχους σαν τον απόηχο μιας καμπάνας, καθώς η μια αίσθηση διαδέχεται την άλλη. Παιδιά, οι ζωές μας υπήρξαν καμπάνες που χτυπάνε• διαμαρτυρίες και κομπασμό• κραυγές απόγνωσης• χτυπήματα στον σβέρκο στους κήπους.[…]
