ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑ
katerinatsoukala4@gmail.com
Η Ματίνα Κυριάκου (μητέρα του Αλέξανδρου Δαρδώνη), είναι μια μαμά που έχασε το παιδί της από καρκίνο, ένας σπάνιος άνθρωπος, η οποία μέσα από τον πόνο της, πήρε δύναμη για να συνεχίσει το έργο του γιου της, να σκορπά αισιοδοξία, να δίνει δύναμη στους γονείς και τα παιδιά των ογκολογικών κλινικών.
Ο Αλέξανδρος από την ηλικία των 6 ετών ξεκίνησε να πολεμάει με το σάρκωμα Ewing, ένα είδος νεοπλασματικής ασθένειας. Χημειοθεραπείες, χειρουργεία, ακτινοβολίες, παρενέργειες, ο μικρός γιατρεύτηκε, για 5 χρόνια ήταν υγιέστατος, ώσπου στα 12, ο καρκίνος επέστρεψε, ακόμα πιο επιθετικός. Και μπορεί ο Αλέξανδρος να κλονίστηκε για λίγο, όμως και πάλι στάθηκε δυνατός, το πάλεψε, συνέχισε να δίνει τις μάχες του. Ο μικρός μαχητής κατά τη διάρκεια του δικού του αγώνα, έφτιαχνε με τα χεράκια του μετάλλια ανδρείας (κονκάρδες), ξέχναγε τον πόνο του και τις μοίραζε στα παιδιά μέσα στα νοσοκομεία για να τους δώσει δύναμη, θέλοντας μ’ ένα ήλιο φωτεινό κι ένα αλογάκι να τους εμπνεύσει στέλνοντας το μήνυμα του πως «Ο Ήλιος Θα ξαναβγεί».
Το χαμόγελό του μπορεί να έσβησε, όμως η Μαμά Ματίνα μετά το θάνατο του συνεχίζει το έργο του, έγραψε και κυκλοφόρησε ένα βιβλίο, ημερολόγιο, από τις δύσκολες μέρες του μικρού μαχητή από τις πωλήσεις του οποίου χρηματοδοτεί δράσεις για τις ογκολογικές κλινικές και τα παιδιά που φιλοξενούν, συνολικά έχει προμηθεύσει με 16 απεικονιστές φλεβών (10 με τη βοήθεια του Όλοι Μαζί Μπορούμε του ΣΚΑΙ) τις παιδοογκολογικές κλινικές νοσοκομείων της χώρας, για να μην πονάνε τα παιδιά, όταν οι νοσηλευτές ψάχνουν να βρουν τις φλεβίτσες τους στα παιδικά χεράκια, κάνοντας την αιμοληψία να μην μοιάζει πια με εφιάλτη.
Η Μαμά Ματίνα μας ανοίγει την καρδιά της και μας μιλάει για τον μαχητή της, για τις δύσκολες στιγμές, για τις σκέψεις της, για την πίστη, τις συμβουλές που δίνει στους γονείς, αλλά και σε εκείνους που κοιτούν περίεργα, αλλά για το έργο του Αλέξανδρου της που θα συνεχίσει να πραγματώνει…
Ας ανοίξουμε όλοι μας λίγο τα μάτια μας και ας δούμε τα πράγματα από μια άλλη σκοπιά…ας αγκαλιάσουμε αυτή τη μαμά που συνεχίζει να δίνει την ελπίδα… που πολλές φορές μπορεί να χάνεται…
Τι είναι ο καρκίνος Μαμά Ματίνα; Υπάρχουν άραγε λέξεις που να μπορούν να περιγράψουν τον πόνο μιας μάνας που της ανακοινώνουν πως το παιδί της έχει καρκίνο;
Τι είναι καρκίνος; Ο χειρότερος εφιάλτης που μπορεί να ζήσει ένας γονιός. Ξαφνικά νοιώθεις ανίκανος να προστατεύσεις το παιδί σου, ξαφνικά ότι πιο πολύτιμο έχεις στον κόσμο όλο, θέλει να στο πάρει ένας αόρατος εχθρός. Ανοίγει η γη και σε καταπίνει! Δεν πονάς…δεν είναι πόνος! Είναι το απόλυτο κενό, δεν νοιώθεις ξαφνικά τίποτα. Η πρώτη μου κουβέντα όταν μου το ανακοίνωσαν ήταν : ΄Πείτε μου πώς θα τον σώσουμε΄.
Ποιο το πρώτο στάδιο, οι πρώτες σκέψεις, τα πρώτα συναισθήματα; Θυμός, φόβος, άρνηση, αποδοχή τι σημαίνουν οι λέξεις αυτές για σένα;
Κύκλος όλα αυτά τα συναισθήματα, δεν έχω ιδέα πόσες φορές. Σίγουρα έμεινα πολύ καιρό στον θυμό! Άρνηση μόνο λίγα λεπτά γιατί δεν έχεις επιλογή να μην το αποδεχθείς γιατί δεν συμβαίνει σε σένα και το παιδί σου σε χρειάζεται. Φόβος? ναι φοβάσαι. Φοβάσαι έξω από τους αξονικούς έξω από τους μαγνητικούς, φοβάσαι όταν ανεβάζει πυρετό που δεν πέφτει φοβάσαι όταν δεν ακούς καθαρά την ανάσα του. Ο φόβος γίνεται η σκιά σου!
Ο «Μέγας» Αλέξανδρος, όπως αναφέρεις στο βιβλίο, ο δυνατός σου Αλέξανδρος δημιούργησε τα δικά του παράσημα ανδρείας (κονκάρδες) για να δώσει δύναμη στους φίλους του μέσα στις μονάδες του ογκολογικού. Βαριά Κληρονομιά για τη μαμά.. Μίλησε μας για το μεγάλο έργο του Αλέξανδρου και τη συνέχειά του…
Ο Αλέξανδρος μου ενώ νοσούσε, ενώ πονούσε απίστευτα είχε το σθένος να θέλει να βοηθήσει τα άλλα παιδιά που αγωνίζονταν. Δημιούργησε μετά από παρότρυνση του μπαμπά του και της ψυχολόγου του στην Αγγλία όπου βρισκόμασταν, μια καρφίτσα, μια κονκάρδα, την οποία ονόμασε μετάλλιο τιμής και ανδρείας. Ζωγράφισε έναν χαρούμενο ήλιο κι ένα αλογάκι κι έγραψε ολόγυρα : «Να θυμάσαι θα ξαναβγεί ο ήλιος. Αλέξανδρος». Τον πηγαίναμε δωμάτιο, δωμάτιο και την καρφίτσωνε ο ίδιος στα άλλα παιδιά και εκείνα έπαιρναν δύναμη. Πάμε να βοηθήσω κι άλλο παιδί μαμά, έλεγε και ξανάλεγε.
Χάθηκε ποτέ η πίστη σου; Ανάβεις κεράκι, μιλάς στους πολλούς Αγίους, όπως λες;
Ήταν το στήριγμα μου, κάθε βράδυ που ξύπναγαν οι δαίμονες μου, ήταν εκεί για να τους διώχνουν. Τους είχα ανάγκη. Τους θύμωσα πολύ να ξέρεις. Γιατί κανείς τους δεν στάθηκε ικανός να τον σώσει. Μόνο την Παναγία έχω τώρα, ξέρεις γιατί? Γιατί έχασε κι εκείνη τον γιόκα της και με καταλαβαίνει. Σ΄ Εκείνη τα λέω όλα…
Ο Αλέξανδρος είναι ο Φύλακας Άγγελος σου; Τον νιώθεις κοντά σου;
Ο γιός μου είναι δίπλα μου σε κάθε μου στιγμή. Μου αφήνει σημάδια. Είναι εδώ για να με προσέχει, δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά από το σπίτι τους Κατερίνα μου, είναι εκεί καθισμένα στο πάτωμα, στον διάδρομο και παίζουν με τα παιχνίδια τους.
Πόσο σημαντικό είναι η δεμένη οικογένεια σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση;
Είναι πολύ σημαντικό να μείνει δεμένη η οικογένεια όταν βιώνει μια τέτοια κατάσταση γιατί δεν μπορεί να τα καταφέρει κανείς μόνος του. Εμείς είμασταν μια γροθιά.
Που θέλεις να πεις ένα ευχαριστώ και που να ζητήσεις μια συγγνώμη;
Θέλω να πω ένα ευχαριστώ στον γιο μου που με επέλεξε για μανούλα του και να του πω κι ένα συγνώμη που δεν κατάφερα να τον σώσω.
Ποια η συμβουλή σου στους γονείς ενός θαλάμου στην ογκολογική κλινική και ποια σε αυτούς που κοιτούν αδιάκριτα ένα γυμνό κεφαλάκι;
Στους γονείς του ογκολογικού θα πω δύναμη ενώ στα αδιάκριτα βλέμματα θα πω: σεβασμό να δείχνουν σεβασμό.
Είναι πολύτιμη η σιωπή ή οι λέξεις τελικά έχουν κάποια δύναμη; Τι είναι αυτό που βοηθάει μια μάνα που χάνει το παιδί της;
Είναι στιγμές που η σιωπή είναι πολύτιμη. Είναι φορές που θέλεις απλά να έχεις κάποιον δίπλα σου να σε ακούσει και όχι να σου μιλήσει. Απλά να είναι εκεί. Έχεις δικαίωμα να το βγάλεις από μέσα σου όλο αυτό και επειδή οποιαδήποτε “λάθος’’ λέξη δεν θα βοηθήσει, ναι η σιωπή είναι πολύτιμη. Από την άλλη μεριά, οι σωστές λέξεις έχουν τεράστια δύναμη όταν μπουν στην σωστή σειρά: ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ,ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ,ΚΛΑΨΕ, ΔΥΝΑΜΗ, ΣΗΚΩ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ!
Το εισιτήριο τελικά είναι να χαμογελάσεις πριν μπεις μέσα σε ένα δωμάτιο ή σε έναν παιδότοπο ενός ογκολογικού;
Ναι εκεί μπαίνεις μόνο αν χαμογελάσεις. Αυτό χρειάζονται οι άνθρωποι που αγωνίζονται μέσα σ ένα νοσοκομείο, είτε είναι παιδιά, είτε είναι ενήλικες. Το χαμόγελο σου δεν έχεις ιδέα πόση δύναμη τους δίνει. Όταν φύγεις, κλάψε, βγάλτο από μέσα σου, αλλά θυμήσου να ξαναπάς, γιατί εκείνοι θα είναι εκεί και θα περιμένουν να ξαναδούν το χαμόγελο σου.
Ποιος ο λόγος που έγραψες τις σκέψεις σου σε ένα βιβλίο; Αν ήταν στο χέρι σου τι θα έκανες;
Έγραψα τις σκέψεις μου σ ένα βιβλίο αρχικά για να τις έχει η κόρη μου φυλαχτό όταν θα φύγω. Ήταν μόνο 7 ετών, όταν έχασε τον αδελφούλη της. Ήθελα να είμαι ο φύλακας της μνήμης του για εκείνη. Έπειτα όμως βλέποντας πόση δύναμη δίνουν τα κείμενα μου στις άλλες μαμάδες αποφάσισα να το εκδώσω. Δεν θα μπορούσε όμως να μην έχει ιερό σκοπό, η πώληση του οπότε αποφάσισα να αγοράζω με μέρος των εσοδών από την πώληση του, μηχανήματα εύρεσης φλέβων τα οποία δωρίζω σε όλα τα παιδιατρικά νοσοκομεία της χώρας.
Η κληρονομιά μου βαριά, αλλά δεν σκοπεύω να την αποποιηθώ. Κάθε χρόνο τιμώντας την μνήμη του, την ημέρα που ‘έφυγε’ πηγαίνω και καρφιτσώνω τα παράσημα του στα παιδιά, που αγωνίζονται σε όλα τα ογκολογικά της χώρας: Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Κρήτη και μαζί με αυτό τους δίνω δώρα που συγκεντρώνω με την βοήθεια ανθρώπων από όλη την Ελλάδα που είναι εθελοντές μου, στην ομάδα του Αλέξανδρου στο fb Αλέξανδρος θα ξαναβγεί ο ήλιος. Παράλληλα κάθε χρόνο πραγματοποιώ τον κήπο των ευχών του Αλέξανδρου τον ήλιο του Αλέξανδρου και το τουρνουά μπάσκετ Αλέξανδρος, όλα για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Αλέξανδρε… Θα ξαναβγεί άραγε ο ήλιος;
Ελπίζω κι εύχομαι να έρθει μια μέρα που κανένα παιδί, κανένας άνθρωπος δεν θα νοσεί πια από καρκίνο.
Τότε ναι …θα έχει ξαναβγεί ο ήλιος.
Με αγάπη,
Μαμά Ματίνα.
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Νεολόγος» Πατρών)
