GUADALUPE NETTEL
Eκδοσεις «ικαρος»
2666 γυναίκες αργότερα…
Στο μυθικό βιβλίο του Μπολάνιο οι γυναικοκτονίες δεν είναι απλά ένα θέμα προς συζήτηση και ενδοσκόπηση. Είναι μια πολτώδης, δύσοσμη πραγματικότητα που δεν ξεπερνιέται εύκολα και έχει εντυπωθεί για πάντα στο αναγνωστικό κοινό που αναμετρήθηκε με τον Λεβιάθαν του Χιλιανού συγγραφέα. Στο Μεξικό εκατοντάδες γυναίκες ζουν με το φόβο να παραλύει τα γόνατα και την αγωνία για το αν θα υπάρξει επόμενο ξημέρωμα. Υπάρχει όμως και ή άλλη όψη. Γυναίκες στο Μεξικό, στα Καβάσιλα, στο Ρέυκιαβικ, στο Λούτον, στην Γιούτα που βλέπουν τη μητρότητα σαν φίλο και ευεργέτη, σαν εχθρό και το τελευταίο κίντερ –έκπληξη στο κουτί της Πανδώρας, σαν την Bella Baxter όταν φτύνει τις τροφές στο “Poor Things”, σαν κάτι που εμείς, οι άνδρες, δεν θα καταλάβουμε ποτέ την ολοκληρότητά του. Ας δοκιμάσουμε κάτι, alltogether now, που φωνάζουν και στους διαγωνισμούς χορού. Σελίδα 1…
Ο κούκος ήταν το πρόσχημα
Αλίνα, Λάουρα, Ντόρις. Τρεις σύγχρονες γυναίκες βιώνουν διαφορετικά τη μητρότητα. Το βιολογικό ένστικτο, οι οικογενειακές προσδοκίες, τα επαγγελματικά όνειρα και οι κοινωνικές επιταγές τις οδηγούν σε ετερόκλητες αποφάσεις. Σύλληψη, έκτρωση, στείρωση, αποβολή, γέννα: το γυναικείο σώμα γίνεται πεδίο αντικρουόμενων δυνάμεων ανάμεσα στην ελεύθερη επιλογή και την επιβεβλημένη απόφαση.
Ένα όνομα, μια αποκάλυψη
Η Guadalupe Nettel (Γκουαδαλούπε Νέτελ) γεννήθηκε στο Μεξικό το 1973 και μεγάλωσε μεταξύ Μεξικού και Γαλλίας. Απέκτησε διδακτορικό στη Γλωσσολογία από το EHESS στο Παρίσι. Είναι συγγραφέας των βραβευμένων μυθιστορημάτων El huésped (2006), El cuerpo en que nací (2011) και Después del invierno (2014, Βραβείο Μυθιστορήματος Herralde). Έχει εκδώσει επίσης τρεις συλλογές διηγημάτων. Σήμερα ζει στην Πόλη του Μεξικού, όπου είναι διευθύντρια του περιοδικού Revista de la Universidad de México.
Με τα λόγια της μεταφράστριας
Η μεταφράστρια του βιβλίου Νάννα Παπνικολάου λέει «Είναι απλοϊκό να πεις ότι αυτό το βιβλίο πραγματεύεται την μητρότητα ή την οικογένεια. Πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτό. Πραγματεύεται το πένθος πριν από τον θάνατο, την ζωή που σε αιφνιδιάζει εκεί που πενθείς, την επιθυμία ν’ απαλλαγείς από μια προβληματική ζωή για να ζήσεις ελεύθερος, το να φορτώνεις το παιδί σου στους άλλους για να ζεις όπως θέλεις, και μάλιστα όχι μόνον στις κοινωνίες των ανθρώπων, την βία σε μια σχέση και πώς επηρεάζει τα θύματα ακόμα κι όταν ο θύτης έχει πεθάνει, τις γυναικοκτονίες, τις σχέσεις ανάμεσα στη μάνα και στην κόρη…»
Επιμύθιο
Οι διακλαδωμένες ιστορίες των γυναικών –ηρώων του βιβλίου είναι ένας μαίανδρος απόρριψης, παραδοχής, αγάπης και θυμού. Με γρήγορη εναλασσόμενη πρόζα σα μικρά θεατρικά ιντερμέδια η Νέτελ μιλά για το παρασιτισμό του γόνου και άλλα μητρικά «φαινόμενα», περνώντας «τόσο όσο» από τις γειτονιές του auto fiction καταλήγοντας σε ένα σπαρακτικό αλλά και πολύ αγαπησιάρικο βιβλίο αποφεύγοντας έξυπνα τις φεμινιστικές κραυγές. Η πραγματικότητα είναι τόσο έντονη που δε χρειάζεται φασαρίες. Αφήστε τα σπουργίτια να ξαποστάσουν.
Μιχ. Παπ.
