Ο Γιάννης Μπέζος ήταν καλεσμένος στο #84 Artpodcast της Γιώτας Τσιμπρικίδου.
Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε αρχικά για τον χώρο της υποκριτικής:”Ο χώρος ο δικός μας είναι πολύ δύσκολος, πολύ ανταγωνιστικός, πολύ γοητευτικός και πολύ πικρός ταυτόχρονα. Αλλά αν δεν τα είχε όλα αυτά, δεν θα κάναμε αυτήν τη δουλειά θα χωνόμασταν σε κανένα γραφείο και θα παίρναμε σύνταξη από εκεί. Όλο αυτό το ρίσκο, όλο αυτό το στοίχημα, δημιουργεί μία γοητεία και είναι η δουλειά η οποία ακολουθούμε”.
Και πρόσθεσε:”Σε αυτήν τη δουλειά την πόρτα την ανοίγεις μόνος σου, δεν θα στην ανοίξει κανείς και δεν έχει την όρεξη να σου ανοίξει την πόρτα. Κάνεις παιχνίδι μόνος σου εφόσον έχεις κάτι να δείξεις […] Όταν υποδύεσαι τον καλό ηθοποιό είναι κάτι που αιχμαλωτίζει, επηρεάζονται οι θεατές αλλά δεν έχει μέλλον. Σε καταλαβαίνουν οι θεατές -λίγο αργά στη χώρα μας- αλά η πτώση είναι με πάταγο”.
Η δουλειά του ηθοποιού δεν είναι εύκολη υπόθεση: “Ο Θύμιος Καρακατσάνης με πίστεψε και με πήρε σε δουλειά. Δεν μιλάμε για έναν εύκολο άνθρωπο, ήταν πολύ δύσκολος άνθρωπος αυτό όμως δεν σημαίνει τίποτα. Και η δυσκολία είναι μέσα στο παιχνίδι. Έχουμε μάθει να βάζουμε ηθικά πρόσημα στους ανθρώπους “ο καλός”, “ο κακό;”. Αυτά δεν υπάρχουν στην τέχνη, πρέπει να ενημερώσουμε στα νέα παιδιά ότι δεν υπάρχει τίποτα εύκολο. Καμιά φορά λένε “Η δουλειά είναι δύσκολη”, μα πρέπει να είναι δύσκολη, αν δεν είναι δύσκολη δεν έχει ενδιαφέρον. Η δουλειά μας είναι μία περιπέτεια προσωπική αρκετά δύσκολη”.
Ο Γιάννης Μπέζος μαθαίνει από τη νέα γενιά ηθοποιών: “Πάρα πολλοί άνθρωποι που γνώρισα στην καριέρα μου είχαν πάρα πολύ ενδιαφέρον, Γιάννης Φέρτης, ο Θύμιος Καρακατσάνης, η Αλίκη Γεωργούλη, ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, ο Σταμάτης Φασουλής, ο Αιμίλιος Χειλάκης, ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, η Δήμητρα Παπαδοπούλου, ο Σπύρος Παπαδόπουλος. Το ότι κάποιοι είναι και νεότεροι δεν σημαίνει κάτι. Προσπαθείς να πάρεις και από του νεότερους πράγματα που ίσως δεν τα έχεις φανταστεί γιατί οι νέοι έχουν άλλον κώδικα, άλλη ταχύτητα σκέψεις και πρέπει να παραδειγματιζόμαστε από αυτό. Όχι να τους λέμε ότι όλοι είναι καλοί και πανάξιοι, όχι, αυτό είναι λαϊκισμός. Μέσα στους νέους ανθρώπους υπάρχουν άνθρωποι που έχουνε πολύ ενδιαφέρον, πιο ενδιαφέρον από εμάς παλιότερα”.
Παλιότερα κυριαρχούσε μία στερεοτυπική άποψη για τους νεότερους από τους παλιότερους του είδους: “Αυτές είναι οι ελαφρότητες της δουλειάς μας, ποτέ δεν τις κατάλαβα. Τελικά το κατάλαβαν και αυτοί ότι όλα αυτά είναι ανοησίες. Όλα αυτά είναι αρχοντοχωριατισμός, ότι ζούμε σε μία χώρα και προσποιούμαστε ότι ζούμε σε μία άλλη. Ζούμε σε μία χώρα μεσογειακή, βαλκανική. Ενώ ζούμε σε αυτήν τη χώρα, θέλουμε να συμπεριφερόμαστε σαν να ζούμε στη Σκανδιναβία. Ψευτοπνευματικότες, ο ηθοποιός δεν παθαίνει τίποτα αν παίξει στο σινεμά, στην τηλεόραση, αν κάνει μια μεταγλώττιση. Αντίθετα, παθαίνει το μέσο εάν δεν είσαι εσύ καλός. Επειδή είμαστε πνευματικά ανήλικοι σε σχέση με τους άλλους Ευρωπαίους -συγκρινόμαστε με τους Γάλλους, τους Άγγλους, τους Ιταλούς ενώ δεν έχουμε καμία σχέση ακόμα- να είμαστε έτοιμοι να υπερασπίσουμε την άποψή μας”.
