Η Έμιλι Ντίκινσον ήταν Αμερικανίδα ποιήτρια. Γεννήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου του 1830 και πέθανε σαν σήμερα το 1886.
Αν και πολύ λίγα ποιήματά της δημοσιεύθηκαν πριν από το θάνατό της, το όνομά της συγκαταλέγεται στο πάνθεον των μεγάλων Αμερικανών ποιητών.
Το μεγαλύτερο μέρος της ποίησής της γράφτηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, ωστόσο η ίδια θεωρείται πρόδρομος του Μοντερνισμού.
Ο τρόπος γραφής της, για τον οποίο ο κριτικός Thomas Bailey Aldrich έγραψε, «… επηρεάστηκε βαθιά από τον μυστικισμό του William Blake, και πολύ έντονα από την πένα του Ralph Waldo Emerson», δεν είναι σύμφωνος με τους ποιητικούς ή γραμματικούς κανόνες της περιόδου. Με την έλευση της μοντερνιστικής ποίησης, η Έμιλι Ντίκινσον άλλαξε το ποιητικό σύμπαν, εξελίσσοντας ένα τολμηρό στιλ και χαράσσοντας τη δική της πορεία στην αμερικανική ποίηση.
Το 1855 έφερε αρκετές ανακατατάξεις στη ζωή της Ντίκινσον. Ταξίδεψε να επισκεφτεί τον πατέρα της, ο οποίος ήταν μέλος του Κογκρέσου στην Ουάσιγκτον και από εκεί πήγε στη Φιλαδέλφεια, για να μιλήσει με έναν Πάστορα σχετικά με τις σκέψεις της για τη ζωή και τη θρησκεία.
Την ίδια χρονιά, ο πατέρας της μετακόμισε με την οικογένεια στο πατρικό του σπίτι, το «Homestead» όπου η Έμιλι θα ζούσε για το υπόλοιπο της ζωής της. Την επόμενη χρονιά, ο αδελφός της Ώστιν, παντρεύτηκε τη φίλη της Έμιλι, Σούζαν Χάντινγκτον, με την οποία η ποιήτρια είχε μια βαθιά και ειλικρινή σχέση.
Καθώς η υγεία της μητέρας της, άρχισε να καταρρέει, η Έμιλι περνούσε όλο και περισσότερο χρόνο στο σπίτι της οικογένειας. Ο πατέρας της, γνωρίζοντας την αγάπη της για την κηπουρική, της έφτιαξε ένα θερμοκήπιο στο “The Homestead” και όταν η ίδια δεν ασχολούνταν με τα λουλούδια, έμενε στο δωμάτιό της όπου έγραφε ποίηση και γράμματα.
Σε αυτή την απομόνωση, το 1858, υπήρξε η πιο παραγωγική περίοδος της Έμιλι Ντίκινσον, ξαναγράφοντας (και βελτιώνοντας) ποιήματα που είχε ήδη γράψει, και ξεκινώντας πολλά νέα. Έως το 1865 έγραψε και έκρυψε στα συρτάρια της εκατοντάδες ποιήματα, περίοδος που συμπίπτει βέβαια με το σημαντικότερο γεγονός της αμερικανικής ιστορίας του 19ου αιώνα, τον εμφύλιο πόλεμο Βορρά και Νότου.
Προς το τέλος της ζωής της, η Ντίκινσον άρχισε να γράφει όλο και λιγότερη ποίηση. Επικεντρώθηκε στη φροντίδα της μητέρας της και του νοικοκυριού και παρά τις προσπάθειες επιφανών ανθρώπων να δημοσιεύσει το έργο της, αρνούνταν πεισματικά. Κάποια από τα ποιήματά της ωστόσο, δημοσιεύθηκαν ανώνυμα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Η υγεία της άρχισε να φθίνει μετά το θάνατο του ανιψιού της και δεν βελτιώθηκε ποτέ. Η Έμιλι Ντίκινσον πέθανε στις 15 Μαΐου 1886. Είχε ζητήσει, μετά το θάνατό της, από τη μικρότερη αδελφή της Λαβίνια, να καταστρέψει όλες τις επιστολές της. Με αυτό τον τρόπο, η Λαβίνια ανακάλυψε χίλια επτακόσια ποιήματα της Έμιλι, και τα δημοσίευσε με τη βοήθεια του παλιού φίλου της ποιήτριας, Thomas Wentworth Higginson.
Το γράμμα της στην οικουμένη
Η ποίησή της, δραματική, αμφίσημη και ειρωνική, αν και θα μπορούσε να ταιριάξει στο κλίμα που καλλιέργησε ο μοντερνισμός, παρασιωπήθηκε ωστόσο από τον Πάουντ και τον Έλιοτ, τους κορυφαίους αγγλόφωνους εκφραστές του. (Στο περιοδικό του Έλιοτ The Criterion δημοσιεύτηκαν, το 1925, σοβαρές επιφυλάξεις για το έργο της.) Νωρίτερα, η Amy Lowell (1874-1925) την είχε θεωρήσει πρόδρομο της νεώτερης ποίησης και υπόδειγμα για το κίνημα του εικονισμού. Ο Allen Tate (1899-1979), στο ιστορικό δοκίμιό του για την Ντίκινσον (1932), την προβάλλει ως βασικό πρότυπο για τις αρχές της Νέας Κριτικής. Ο Archibald MacvLeish (1892-1982) βρίσκει τη φωνή της άμεση και δραματική, «τυπικά νεωτερική».
Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει δεν είναι µόνο η ιδιαίτερη τεχνοτροπία της Ντίκινσον: η πυκνότητα του λόγου, η ελλειπτική σύνταξη, η επίµονη εστίαση της ποιήτριας στις λέξεις, που επιτυγχάνεται µε τα κεφαλαία και τις περίφημες «παύλες» της. Ούτε είναι µόνο το στοχαστικό βάθος, η πρωτοτυπία και η ελαφρά ειρωνεία της, αλλά, κυρίως, το αντισυµβατικό και τολµηρό βλέµµα της Ντίκινσον, η οποία δε δίστασε να αµφισβητήσει τις συντηρητικές κοινωνικές και θρησκευτικές αντιλήψεις της εποχής της, και –πολύ σηµαντικό– να αντισταθεί στις ισχύουσες ποιητικές επιταγές. Η Ντίκινσον χάραξε τον δικό της µοναχικό δρόµο, που, µε το πέρασµα του χρόνου, αποδείχθηκε ο πιο ρηξικέλευθος και ανθεκτικός.
