Συνέντευξη στην ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΠΑΛΑΦΟΥΤΗ
Είναι αναμφίβολα μια από τις πιο δυναμικές και δραστήριες γυναίκες της τοπικής κοινωνίας. Η Τασία Μανωλοπούλου είναι μια γυναίκα με σειρά ετών κοινωνικής προσφοράς, σε συλλόγους και φορείς. Μια γυναίκα που ότι κάνει το κάνει με πάθος και ανιδιοτέλεια. Πάνω από όλα όμως είναι μια μητέρα τεσσάρων παιδιών. Έχοντας μια άλλη σχέση με την πολιτική λόγω του έγγαμου βίου της με τον Νίκο Νικολόπουλο, η Τασία Μανωλοπούλου είναι μια προσωπικότητα ιδιαίτερη, που πάντα έχει ενδιαφέρονται πράγματα να πει. Η αναδρομή σε όλα αυτά τα χρόνια της κοινωνικής της διαδρομής θα μπορούσε να είναι από μόνη της ένα βιβλίο. Πλέον εδώ και λίγους μήνες ως Πρόεδρος του Ογκολογικού ξενώνα «Ελπίδα» καταγράφει τα προβλήματα και τα δεδομένα, με διάθεση να βοηθήσει με τις γνώσεις της και να προσφέρει, έχοντας συνοδοιπόρους το Δ.Σ αλλά και την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας.Με ιδέες, όρεξη και ασταμάτητη προσπάθεια η Τασία Μανωλοπούλου δηλώνει παρούσα και έτοιμη για το επόμενο βήμα.
Τι είναι αυτό που σας έχει οδηγήσει στη τόσο έντονη και δυναμική σας παρουσία, στον Ογκολογικό Ξενώνα αλλά και στο σύλλογο Πολυτέκνων;
Σίγουρα δεν είναι ένας ο λόγος, είναι πολλοί και όχι απαραίτητα συμβατοί. Είναι ο χαρακτήρας, είναι τα βιώματα, είναι οι ανάγκες μας, είναι τα θέλω μας. Ο Ογκολογικός Ξενώνας είναι ένα σπουδαίο έργο. Δεν φτάνει μια συνέντευξη για να το ξεδιπλώσουμε. Επιθυμώ πραγματικά να σας ξεναγήσω και να σας παρουσιάσω αυτήν την δομή. Φιλοξενεί ασθενείς που προέρχονται από περιοχές εκτός Πατρών (δωρεάν διαμονή και σίτιση) και τους συνοδούς τους. Και δεν είναι μόνο η εξοικονόμηση χρημάτων αλλά και η ψυχολογική υποστήριξη και η συναναστροφή με ασθενείς που βρίσκονται σε παρόμοιες καταστάσεις. Προσφέρει πολλά και μπορεί ακόμα περισσότερα. Και βέβαια προς αυτήν την κατεύθυνση εργαζόμαστε τόσο το Δ.Σ όσο και οι εργαζόμενοι με την αμέριστη στήριξη της Περιφέρειας φυσικά. Οι Πολύτεκνοι είναι η «οικογένεια» μου. Ζω εκ των έσω τις ανάγκες και διεκδικώ. Τα χρόνια του μνημονίου όχι με μεγάλη επιτυχία,δυστυχώς. Είναι και το Προξενείο των Φιλιππίνων, είναι και ο ΜΙΤΟΣ, ο σύλλογος γονέων και φίλων ατόμων με αυτισμό, είναι και η Ένωση Γυναικών Πάτρας, είναι και η Καλλιπάτειρα, είναι πολλά. Όσα μπορώ και προλαβαίνω, πάντα με την ίδια αγάπη. Θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου ως Κοινωνικό και όχι ως Πολιτικό ον (στον βαθμό που αυτά διαχωρίζονται).
Πώς καταφέρνετε να διατηρείτε την ισορροπία μεταξύ προσωπικής ζωής και της έντονης καθημερινής σας κοινωνικής παρουσίας;
Πάντα βάζω την οικογένεια μου και την δουλειά μου σε προτεραιότητα. Δεν ξέρω πως προλαβαίνω, αλλά για μένα δια βίου μάθηση και κοινωνική προσφορά «χωράνε». Έκανα τρία μεταπτυχιακά σε μεγάλη ηλικία και έπεται συνέχεια. Έχω πολλά πράγματα στο νου μου. Θα δούμε….
Έχετε μια ιδιαίτερη σχέση με τα παιδιά, άτομα ΑμεΑ αλλά και παιδιά που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού. Τι πιστεύετε ότι μπορεί να προσφέρει η κοινωνία για να μπορέσουν αυτά τα παιδιά να εναρμονιστούν και να έχουν θέση κι εκείνα στην αγορά εργασίας με ίσα δικαιώματα;
Η κοινωνία μπορεί να προσφέρει πολλά και το κράτος ακόμα περισσότερα. Το ζήτημα είναι να έχουμε όλοι την θέληση και ανοιχτά αφτιά για να μπορέσουμε να αφουγκραστούμε και να κατανοήσουμε. Η λέξη ενσυναίσθηση είναι πολύ της μόδας τελευταία αλλά δεν ξέρω πόσοι την νιώθουν βαθιά και πόσοι απλώς την εκφέρουν. Τα άτομα αυτά – τις περισσότερες φορές μη αυτό εκπροσωπούμενα -χρειάζονται υποδειγματικές παροχές στην υγεία, στην παιδεία, στην δια βίου εκπαίδευση και κυρίως αποδοχή, μια μεγάλη αγκαλιά από όλους.
Γυναίκα, σύζυγος, μητέρα, πολιτικός. Έχει ενδυναμωθεί ο ρόλος των γυναικών; Ποια βήματα πρέπει να γίνουν προς αυτή την κατεύθυνση;
Η γυναίκα έχει πολλούς και πολύπλοκους ρόλους. Και έχει αποδείξει ότι μπορεί και είναι αποτελεσματική ακόμα και σε ανώτερα και ανώτατα επίπεδα της επιστήμης, της επιχειρηματικότητας, της πολιτικής κ.α. Ευκαιρίες χρειάζεται για να μπορεί να δείξει τις ικανότητες και την αξία της. Σε αυτό έχουμε λίγο δρόμο ακόμα.
Γνωρίζουμε για το σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα στη χώρα. Τι κίνητρα πρέπει να δοθούν για να πειστεί κάποιος να κάνει οικογένεια;
Όλες οι κυβερνήσεις στο παρελθόν ανεξαρτήτως κομμάτων και χρωμάτων ακολουθούσαν μια στρατηγική για την οικογένεια, την πολυτεκνία και φυσικά κατ‘ επέκταση για το δημογραφικό. Υπήρχε πάντοτε, με τα υπέρ και τα κατά φυσικά, μια εθνική πολιτική. Έδιναν κίνητρα για την δημιουργία οικογένειας και επιβράβευαν τις πολύτεκνες οικογένειες με παροχές προκειμένου να μεγαλώσουν με αξιοπρέπεια και με όσο το δυνατόν πιο ίσες ευκαιρίες τα περισσότερα από τα τέσσερα παιδιά τους. Αυτά σχεδόν ισοπεδώθηκαν υπό και από την «σκιά» των μνημονίων. Και έτσι φτάσαμε σήμερα να μιλάμε για απώλεια άνω των 500.000 πληθυσμού τα τελευταία χρόνια, κάτι που εμείς τονίζαμε με κάθε ευκαιρία με αποτέλεσμα να μας χαρακτηρίζουν σχεδόν γραφικούς. Σήμερα όλοι τρέχουν και δεν προλαβαίνουν…. Εννοείται ότι πρέπει να δημιουργηθεί μια γενική δημογραφική πολιτική για την απόκτηση του 1 ου, 2 ου και 3 ου παιδιού και μια ειδική δημογραφική πολιτική για τους πολύτεκνους, διότι η απόκτηση του 4 ου παιδιού είναι απαραίτητη καθώς το 3 ο και το 4 ο παιδί αντικαθιστούν τα παιδιά ενός άτεκνου ζευγαριού. Επομένως, θα πρέπει το νέο Υπουργείο να προχωρήσει σε νόμο-πλαίσιο για την οικογένεια, περιλαμβάνοντας την γενική δημογραφική πολιτική και εθνικό σχέδιο στήριξης για την πολύτεκνη οικογένεια για την ειδική δημογραφική πολιτική.
Εσείς σα μητέρα έχετε όνειρα και προσδοκίες για τα παιδιά σας;
Όπως κάθε γονιός επιθυμώ πρώτα και πάνω από όλα να έχουν υγεία. Για τα παιδιά μου θέλω και προσπαθώ το καλύτερο. Κι όταν αυτό που πιστεύω εγώ ως καλό συμβαδίζει με αυτό που πιστεύουν τα παιδιά μου ως καλό τότε δεν μπορώ παρά να νιώθω ευλογημένη κι ευτυχισμένη. Αλλά και πάλι δηλώνω περήφανη μητέρα τεσσάρων παιδιών και το εννοώ. Τα όνειρα τους και δικά μου.
Υπάρχει το ενδεχόμενο να σας δούμε τα επόμενα χρόνια στην κεντρική πολιτική σκηνή; Ποιες θα ήταν οι προϋποθέσεις;
Σήμερα που με ρωτάτε όχι. Αλλά δεν μου αρέσει η λέξη «ποτέ» γιατί συχνά πυκνά ακυρώνεται. Οι προϋποθέσεις εξαρτώνται από τον χρόνο και τα δεδομένα, οπότε επειδή δεν είναι κάτι που πρόκειται να συμβεί τώρα, επιφυλάσσομαι για τις προϋποθέσεις του «τότε» (αν αυτό κάποτε υπάρξει).
Πώς θα περιγράφατε τη ζωή στο πλευρό ενός δυναμικού και δραστήριου συζύγου, του Νίκου Νικολόπουλου;
Μετά από σχεδόν 30(!) χρόνια κοινής πορείας τι θέλετε να πρωτοπώ; μάλλον βιβλίο θα χρειαζόταν και όχι τρεις γραμμές απάντηση. Πρόκειται για έναν έξυπνο, δυναμικό, εργατικό και αεικίνητο άνθρωπο. Είναι πολύ ευαίσθητος κι αυθόρμητος κι αυτά εγώ προσωπικά δεν το καταχωρώ στα προτερήματα του. Δεν είναι πάντα εύκολη η συμβίωση με έναν άνθρωπο που ζει και αναπνέει με την πολιτική ακόμα κι όταν δεν είναι στο προσκήνιο. Κυλάει όμως στο αίμα του και αν δεν το αποδεχόμουν θα ήμουν δυστυχής. Αυτό δεν σημαίνει ότι στο σπίτι δεν είναι πατέρας και σύζυγος. Με δυο λόγια η κοινή ζωή μας μόνο μονότονη δεν μπορεί να θεωρηθεί. Μαζί ζήσαμε πολλά που έκαναν το δέσιμο ισχυρό και αδιατάρακτο. Χαρές και λύπες. Φως και σκοτάδι. Και μόνο ό Θεός ξέρει τα επόμενα … εν αναμονή.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νεολόγος*
