Μιλούν στο «Ν» για τη, μεταξύ τους, συνεργασία και για την εμπιστοσύνη που τους έδειξε ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης
ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΜΠΑΛΑΦΟΥΤΗ
Αντώνης και Θοδωρής Ξηντάρης, γιοί του Έλληνα ρεμπέτη Γιώργου Ξηντάρη, πρωταγωνιστούν στην παράσταση «ΜΙΝΟΡΕ» που έρχεται στην Πάτρα 9 και 10 Απριλίου. Δυο εκπληκτικοί καλλιτέχνες, με πολύ ταλέντο καταφέρνουν μέσα από την παράσταση να μας ταξιδέψουν σε μια άλλη εποχή…
Θα σας κέρδιζε το ρεμπέτικο αν δεν υπήρχε το ερέθισμα από τον πατέρα σας;
Θ.Ξ: Αργά η γρήγορα, θα ανακαλύπταμε το ρεμπέτικο, αν και προσωπικά, ακούω πολλά είδη μουσικής, όπως κλασική και τζαζ. Αλλά το είδος που μου αρέσει να παίζω, είναι το ρεμπέτικο.
Α.Ξ: Όπως και να ‘χει θα μας κέρδιζε και χωρίς τον πατέρα μας μιας και είναι από τα ωραιότερα ήδη μουσικής. Έχει φοβερές συνθέσεις και καταπληκτικούς στίχους που πολλές φορές είναι ποίηση.
Θεωρήσατε ποτέ οτι «πρέπει» να ακολουθήσετε την οικογενειακή παράδοση;
Θ.Ξ: Δεν υπήρχε ποτέ το «πρέπει» σε αυτόν τον τομέα, τουλάχιστον έτσι όπως το εννοείτε! Το «πρέπει» όπως το εννοώ, υπήρχε με την έννοια του «Πρέπει να μάθω αυτό το είδος μουσικής», χωρίς ίχνος καταναγκασμού, παρά μόνο θέλησης!
Α.Ξ: Δεν νιώσαμε ποτέ ότι μας το επέβαλλε κάποιος να ασχοληθούμε με το ρεμπέτικο, βγήκε τελείως φυσικά. Μας άρεσε όλο αυτό το παρεΐστικο κλίμα που δημιουργούνταν στο μαγαζί μας στη Σκόπελο, την Ανατολή, που με το που ξεκινούσαν τα τραγούδια θέλαμε να συμμετέχουμε κι εμείς εξ αρχής.
Πως είναι να συνεργάζεσαι με τον αδερφό σου;
Θ.Ξ: ΚΟΛΑΣΗ ΕΠΙ ΓΗΣ. Πέρα απ’ την πλάκα, έχουμε μάθει να συνεργαζόμαστε άψογα με τον αδερφό μου σε σημείο να χρειάζεται ένα νεύμα για να καταλάβει τι θέλω να κάνω! Υπάρχουν βέβαια και οι διαφωνίες μεταξύ μας, αλλά αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι.
Α.Ξ: Πλέον με τον αδερφό μου μιλάμε με τα μάτια. Είναι τόσο βαθύ το δέσιμό μας στο παίξιμο που κάποιες φορές σκεφτόμαστε τα ίδια πράγματα χωρίς να τα έχουμε ξαναπαίξει ποτέ. Βέβαια υπάρχουν τριβές λόγω οικογένειας και σαν μεγαλύτερος παρασύρομαι και δεν του φέρομαι σαν έναν συνάδελφο, πολύ καλό μουσικό αλλά πιο πολύ προστατευτικά, αλλά τις ξεπερνάμε γρήγορα και συνεχίζουμε τη συνεργασία μας.
Πως σας βλέπουμε επί σκηνής στη θεατρική παράσταση «ΜΙΝΟΡΕ»;
Θ.Ξ: Αναλόγως σε ποια θέση κάθεστε! Αστειεύομαι προφανώς. Στην παράσταση έχουμε αναλάβει την μουσική εκπαίδευση των ηθοποιών, όπως επίσης είμαστε και οι μουσικοί επί σκηνής. Εγώ προσωπικά παίζω και δύο μικρούς ρόλους έκπληξη!
Α.Ξ: Ο τρόπος αξιοποίησής μας στο “Μινόρε” από τον σκηνοθέτη κ. Τάκη Τζαμαργιά ήταν νομίζω καταπληκτικός. Αναδεικνύεται η μουσική μας συνεισφορά στην παράσταση χωρίς να καλύπτει τον θεατρικό λόγο. Μπαίνουμε σε κομβικά σημεία της παράστασης για να βγει ένα ισορροπημένο αποτέλεσμα.
Τι σας έκανε να πείτε το «ναι» στο «ΜΙΝΟΡΕ»;
Θ.Ξ: Πρώτον, η προσωπική μου θέληση για κάτι διαφορετικό! Δεύτερον, «έπρεπε» να τιμήσουμε την προσωπική επιλογή του Ιεροκλή Μιχαηλίδη να συμμετέχουμε εμείς ώς μουσικοί, στο Μινόρε. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω και μέσω της εφημερίδας σας τον Ιεροκλή για την επιλογή του. Και τρίτον, Μινόρε χωρίς Ξηντάρη δεν πάει!
Α.Ξ: Ξεκάθαρα ο αδερφός μου. Εγώ ήμουν λίγο πιο επιφυλακτικός γι΄ αυτό το βήμα, σκεπτόμενος ότι δεν έχουμε καμία ιδέα και σχέση με το θέατρο και την υποκριτική. Και βέβαια και η ασφάλεια που μας έκανε να νιώθουμε από την πρώτη στιγμή ο Ιεροκλής και τον ευχαριστούμε πολύ για την εμπιστοσύνη και την ενέργεια που μας έδωσε.
Υπάρχει κάποια συνεργασία που ξεχωρίζετε;
Θ.Ξ: Δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμία γιατί από όλες, είχα να «κλέψω» και κάτι! Είτε από «φτασμένους» είτε από συνεργάτες λιγότερης αναγνωρισιμότητας. Και όπως έλεγε ο Πικάσο, «Ο κακός καλλιτέχνης αντιγράφει, ο καλός κλέβει».
Α.Ξ: Απ’ τις μεγαλύτερες και πιο σημαντικές μου συνεργασίες είναι με τον αείμνηστο Μπάμπη Γκολέ το 2009 μαζί με τον πατέρα μου. Μεγάλο σχολείο. Φοβερός τραγουδιστής και φοβερός παίχτης με ένα αστείρευτο ρεπερτόριο. Μεγάλη η τιμή μου που παίξαμε μαζί.
Διαφέρει ο κόσμος στα νυχτερινά μαγαζιά από τον κόσμο στο θέατρο;
Θ.Ξ: Αναλόγως. Μεγάλο ρόλο παίζει το μέρος που βρίσκεσαι, αλλά τον μεγαλύτερο παίζει η παιδεία που έχει κάποιος. Υπήρχαν στιγμές όπου στο θέατρο οι θεατές σχολίαζαν την κάθε ατάκα και αντίστοιχα στα μαγαζιά να φωνάζουν, να μας έχουν πλάτη και να μην χειροκροτάνε.
Α.Ξ: Εννοείται. Ο κόσμος στο θέατρο έρχεται να παρακολουθήσει μια παράσταση, ενώ στο μαγαζί έρχεται να γλεντήσει και να ξεφαντώσει. Η προσήλωση του κοινού στο θέατρο είναι δεδομένη, ενώ στα μαγαζιά πρέπει να μπεις στην ιδιοσυγκρασία και στην καρδιά του κόσμου κάθε βράδυ κι αυτό είναι πολύ δύσκολο. Εμένα προσωπικά μ’ αρέσει πολύ αυτή η αλληλεπίδραση που υπάρχει με το κοινό στα μαγαζιά, αλλά στο θέατρο είσαι πιο άνετος να παρουσιάσεις τον εαυτό σου σ’ ένα κοινό που θα το δεχτεί.
Η νεολαία στρέφεται στο ρεμπέτικο τραγούδι. Αυτό σας χαροποιεί;
Θ.Ξ: Θέλα να πιστεύω ότι συγκαταλέγομαι στην νεολαία (από θέμα ηλικίας τουλάχιστον) αλλά ναι. Με χαροποιεί γιατί, μαθαίνει ο κόσμος από μικρή ηλικία την εθιστική ομορφιά που κρύβει το ρεμπέτικο. Και μιλάω εκ πείρας. Τέλος να σας ευχαριστήσω για την συνέντευξη αυτή και για τις τόσο καίριες ερωτήσεις! Καλή συνέχεια!
Α.Ξ: Η ενασχόληση με την μουσική από όλο και περισσότερους νέους με χαροποιεί. Όπως είχε πει ο πατέρας μου σε μια συνέντευξη, “η μουσική σε κάνει καλύτερο άνθρωπο”. Το ρεμπέτικο είναι ένα είδος μουσικής που είναι πολύ αληθινό και μιλάει απευθείας στην καρδιά του κόσμου. Είναι και θα είναι διαχρονικό. Έχει γίνει πια παράδοση και όλο και περισσότεροι νέοι το ανακαλύπτουν και το εξερευνούν σε βάθος.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Νεολόγος” των Πατρών
