Η καταξιωμένη πατρινή χορογράφος μας «μυεί» στην παράσταση που θα δούμε, 28 και 29 Μαρτίου, στο «Απόλλων»
Συνέντευξη στην Ελεάνα Μαγδαληνού
eleana.magdalinou@gmail.com
Περιγράψτε μας λίγο το «The act of listening» που θα παρακολουθήσουμε στο «Απόλλων» στις 28 και 29 Μαρτίου
Το «The act of listening» είναι το «Άκουσμα σαν πράξη» σε σύλληψη Γιάννη Αντωνίου. Είναι μια παράσταση της ομάδας μου «SALTO FUTURO» και της ομάδας του κ. Αντωνίου «KUNST-STOFF productions» με την υποστήριξη του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, που επιδοτείται από το Υπουργείο Πολιτισμού. Ένα μεγάλο κομμάτι του «The act of listening» είναι επεδενδυμένο με ζωντανούς ήχους, τόσο από τον κ. Αντωνίου, όσο και και από όλους τους συμμετέχοντες. Ήχους διάφορους, όπως ήχους με το στόμα, με τα μικρόφωνα, ήχους πουλιών, ήχους πιο σκληρούς κτλ. Υπάρχει μία, θα έλεγα, πανδαισία ήχων, άλλων πιο τρυφερών και άλλων πιο δυναμικών. Οι πιο δυναμικοί ήχοι υποβάλλουν τον χορευτή, άρα και τον θεατή, σε μία πιο – στακάτη – δυναμική ροή, οι άλλοι ήχοι σε οδηγούν σε πιο γαλήνια ατμόσφαιρα. Στην παράσταση συμμετέχω και εγώ με ένα δικό μου σόλο.
Τατιάνα Λοβέρδου, Γιάννης Αντωνίου και μαζί σας η Jone San Martin. Πως προέκυψε αυτή η σύμπραξη;
Είχαμε κάνει μια πρώτη απόπειρα μ’ έναν αυτοσχεδιασμό στο θεατράκι της Μαρίνας, το περασμένο καλοκαίρι και είχαμε μαζί μας, έναν μουσικό που μας δημιουργούσε ήχους, τον Μικέλ. Υπάρχει έμπνευση για τον Γιάννη από εκεί, εξ ου και οι ήχοι των πουλιών. Είμαστε τρεις χορογράφοι, η σύλληψη είναι του Γιάννη Αντωνίου, έχει την γενική επιμέλεια και σκηνοθεσία, εγώ και αυτός έχουμε το μεγαλύτερο μέρος του κινητικού υλικού και η Jone που πέρασε τον λιγότερο χρόνο μαζί μας, προσέθεσε πολύ όμορφα στοιχεία από την δικιά της, γλυκιά προσωπικότητα και την κίνησή της που είναι κυριολεκτικά αέρινη. Η Jone San Martin είναι μια σπουδαία χορεύτρια – επί 20 χρόνια στενή συνεργάτης του William Forsyth – ένα μεγάλο όνομα, ίσως ένα από τα τρία-τέσσερα μεγαλύτερα ονόματα στα «σύνορα» του 20 με 21ου αιώνα. Η Jone είναι Ισπανίδα και δούλεψε σαν πρίνσιπαλ χορεύτρια, σαν αστέρι δηλαδή, σαν πρώτη χορεύτρια.
Και πως είναι για εσάς τους τρεις, η σύμπραξη με τους πέντε νεότερους χορευτές;
Ο κ. Αντωνίου, η Jone και εγώ, είμαστε οι πιο μεγάλοι σε ηλικία. Και εγώ, όπως ξέρετε, αλλά και η Jone και ο Γιάννης Αντωνίου διδάσκουν, οπότε μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει μια παράλληλη δράση εκπαίδευσης και χορευτικής τέχνης. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις αυτούς τους πέντε χορευτές να χορεύουν κάτω από την καθοδήγησή μας. Οπότε η ηλικιακή αυτή μίξη, εγώ και οι άλλοι χορογράφοι, που συνυπάρχουμε με τα νέα αυτά παιδιά, δίνει πιστεύω και ένα στίγμα της κοινωνίας. Και αυτός είναι ο στόχος. Δεν μπορεί και δεν θέλει να συγκριθεί ένας, πιο μεγάλης ηλικίας χορευτής, με τον νέο χορευτή. Αλλά η παρουσία του χορογράφου με τον χορευτή του, πάνω στη σκηνή, δίνει αυτόν τον πλουραλισμό της κοινωνίας. Κάπως έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον. Ο κ. Αντωνίου, το πρότεινε ότι ο χορογράφος μπαίνει μέσα στο έργο του. Και η Jone είναι μια χορεύτρια και χορογράφος, η οποία, στο εξωτερικό, συνεχίζει και κάνει διαρκώς πρότζεκτς. Ζει με αυτό, δεν κάνει κάτι άλλο. Ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο και διδάσκει. Είναι μια μεγάλη φυσιογνωμία. Οπότε η σκηνή είναι το σπίτι της, το στοιχείο της. Κινούμαστε και μαζί κάποια στιγμή στην παράσταση. Αυτή η γυναίκα και μόνο που την βλέπεις, γεμίζει τη σκηνή, μ’ ένα φως. Αλλά είναι μια πολύ γλυκιά παρουσία, δεν θέλει να επιβάλλεται.
Το «The act of listening» είναι μια αμιγώς σύγχρονη παράσταση;
Έχουμε πέντε εξαίρετους χορευτές – Εμμανουέλα Αλεξανδρινάκη, Ορφέα Χατζησπύρου, Νόνη Μπούφη, Ιωάννα Λουπέτη, Άκη Καλαμπόκη – που έχουν έντονα κλασική παιδεία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν και πολύ καλή σύγχρονη παιδεία. Οπότε η παράσταση έχει αμιγώς σύγχρονο χαρακτήρα, όμως στο τελευταίο μέρος, ο κ. Αντωνίου βάζει σ’αυτές τις πιο σύγχρονες χορογραφίες, τις χορεύτριες πουέντ και μία υπέροχη μουσική, ενός Αμερικάνου συνθέτη και μας πηγαίνει σε άλλες εποχές. Η παράσταση έχει αμιγώς σύγχρονο χαρακτήρα, με έντονο το νεοκλασικό στοιχείο, σ’ ένα κομμάτι της. Επίσης, κάποιες στιγμές συνυπάρχουμε στην στιγμή και οι οκτώ (χορογράφοι και χορευτές). Είναι μια έντονη παράσταση, δεν έχει πολύ μεγάλη διάρκεια, «αγγίζει» τα 50 λεπτά, αλλά έχει μια διαρκή ροή και η σκηνή δεν είναι ποτέ άδεια. Δουλέψαμε όλοι φουλ. Υπάρχουν μέσα δύο κείμενα. Το ένα είναι της Ιωάννας Λουπέτη, της μίας χορεύτριας, και το άλλο δικό μου. Μας το ζήτησε ο κ. Αντωνίου. Το δικό μου είναι προς το τέλος της παράστασης και αναφέρω, με το προσωπικό μου ύφος, την εμπειρία μου από τα τελευταία χρόνια που έχουν σχέση με την πανδημία – πώς ένιωσα, πώς έκανα απολογισμό, πώς βίωσα και την πανδημία και την επανεκκίνηση, και όλα αυτά πάντα σε σχέση με τον χορό.
Μετά το «The act of listening», τι υπάρχει στα άμεσα σχέδιά σας;
Το «The act of listening» θα περιοδεύσει το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ στην Αρχαία Ήλιδα και τον Σεπτέμβριο θα μας φιλοξενήσει το «Arc of dance Festival» της Φρόσως Τρούσα. Τον Μάιο θα έρθει στην Πάτρα ο εξαίρετος Γιάννης Μανταφούνης και θα χορογραφήσουμε μαζί και τον Γιάννη Αντωνίου, με την υποστήριξη της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας. Και δύο άλλες προτάσεις που όμως δεν έχω ακόμη απάντηση.
Είστε η πρώτη που μιλήσατε για χοροθέατρο εδώ στην Πάτρα και βλέπουμε τώρα ότι κάνει μια προσπάθεια και το ΔΗΠΕΘΕ μας. Το δικό σας σχόλιο;
Εγώ υπηρετώ το χοροθέατρο και πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει στην Πάτρα. Οπότε και ο κ. Θάνος, ώς καλλιτεχνικός διευθυντής που αγαπάει τον χορό, τον εισήγαγε στον ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Ελπίζω στο καλύτερο. Εγώ έχω τις δικές μου παραγωγές, αλλά επειδή είμαι και χρόνια συνεργάτης του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, θέλω και να παραμείνω συνεργάτης του.
