Αναστασία Μπεζεριάνου: «Νομίζεις ότι πας να βοηθήσεις, αλλά συνειδητοποιείς ότι βοηθάς τον εαυτό σου»
Καθηγήτρια Αγγλικών, ιδιοκτήτρια κέντρου ξένων γλωσσών, εθελόντρια και πρόεδρος ποδοσφαιρικής ομάδας στα Καμίνια που ταυτόχρονα με όλα αυτά κάνει και το μεταπτυχιακό της. Ο λόγος για την Αναστασία Μπεζεριάνου, η οποία μπορεί να φαίνεται πως δεν έχει σχεδόν καθόλου ελεύθερο χρόνο, όμως δεν την απασχολεί αυτό γιατί έχει αφοσιωθεί στη μεγάλη αρετή της προσφοράς. Θα μπορούσε να πει κάποιος πως η Αναστασία είναι ένας άνθρωπος που λατρεύει να βρίσκεται δίπλα σε παιδιά και να τα στηρίζει όπως μπορεί καλύτερα.
Τι σε οδήγησε στην απόφασή σου να γίνεις καθηγήτρια αγγλικών;
Δεν ξέρω αν με οδήγησε κάτι σε αυτή την απόφαση, νομίζω το είχα μέσα μου από το γυμνάσιο, σαν να ήταν δεδομένο. Ήξερα ότι αυτό θα κάνω και δεν είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου.
Διατηρείς δικό σου φροντιστήριο από την ηλικία των 26 ετών. Πόσο εύκολο είναι αυτό σε μία τόσο νεαρή ηλικία;
Ήταν πολύ εύκολο, αν και λίγο αγχωτικό, γιατί ποτέ δεν το είδα σα δουλειά αλλά σαν χόμπι. Δε με ένοιαζε ποτέ ο ανταγωνισμός ή το κέρδος, αλλά αυτό που κάνω να το κάνω καλά και με αγάπη.
Αυτή τη στιγμή κάνεις το μεταπτυχιακό σου στο ΕΑΠ. Πάνω σε ποια ειδικότητα;
«Γλωσσική εκπαίδευση για πρόσφυγες και μετανάστες». Το έκανα γιατί δε μού αρέσει να μένω στάσιμη, μου αρέσει να εξελίσσομαι και να διευρύνω τους ορίζοντες μου. Το ιδανικό για μένα θα ήταν τώρα που έχω το πτυχίο μου να το εκμεταλλευτώ και τα καλοκαίρια που κλείνει το φροντιστήριο να ταξιδεύω σε άλλες χώρες και ασχολούμαι με την διαπολιτισμική εκπαίδευση.
Έχεις υπάρξει ήδη δύο φορές εθελόντρια στην Αφρική. Περιέγραψε μας την εμπειρία σου αυτή…
Ο εθελοντισμός στην Αφρική ήταν μια εμπειρία που δε θα ξεχάσω ποτέ και σίγουρα κάποια στιγμή θα ξανακάνω. Νομίζεις ότι πας να βοηθήσεις, αλλά ουσιαστικά συνειδητοποιείς ότι βοηθάς τον εαυτό σου να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και να μάθεις να εκτιμάς απλά πράγματα. Την πρώτη μέρα που βρέθηκα σε ένα σχολείο κοίταζα γύρω μου και ένοιωθα ότι έβλεπα εικόνες από κάποιο ντοκιμαντέρ. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πως ήμουν πραγματικά εκεί. Έβλεπες παιδιά με βρώμικα ρούχα, χωρίς παπούτσια, να περπατάνε πέντε χιλιόμετρα για να πάνε σχολείο, κ όμως με ένα μεγάλο χαμόγελο και μια αισιοδοξία στο πρόσωπο τους. Έβλεπες ανθρώπους να σου λένε ευχαριστώ όταν έλεγες ότι είσαι εθελοντής, και όλοι ήταν έτοιμοι να ανοίξουν το «σπίτι» τους και να σε καλοδεχτούν. Σε έβλεπαν στο δρόμο και σε χαιρετούσαν σα να ήσουν παλιός φίλος και τα παιδιά έτρεχαν κατά πάνω σου να σε αγκαλιάσουν και να σκαρφαλώσουν κυριολεκτικά πάνω σου!
Η Αφρική έχει μια μαγεία που σε τραβάει κοντά της, και αν πας μια φορά και ανακαλύψεις αυτή τη γοητεία που κρύβει στους ανθρώπους, στον αέρα, στις μυρωδιές και στην απλότητα, τότε είναι θέμα χρόνου για να ξαναβρεθείς εκεί.
Μαθαίνουμε πως στο φροντιστήριο έχετε υιοθετήσει ένα παιδάκι μέσω action aid, όλοι μαζί. Πώς δημιουργήθηκε αυτή ιδέα και πώς κατάφερες να την υλοποιήσεις;
Στο φροντιστήριο προσπαθώ με κάθε τρόπο να ευαισθητοποιώ τα παιδιά όσον αφορά το μεγαλείο του να προσφέρεις και να βοηθάς, γι’ αυτό έχω και παντού φωτογραφίες από τα δύο μου ταξίδια εκεί. Κάθε χρόνο βοηθάμε συγκεκριμένα το Linda’s Community School στη Ζάμπια, μέσα από μπαζάρ και διάφορα άλλα πρότζεκτ που κάνουμε κάθε χρόνο. Δε μας έφτανε όμως μόνο αυτό, και αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε ένα παιδάκι μέσω action-aid. Όλοι οι μαθητές βάζουν ένα πολύ μικρό ποσό κάθε μήνα, (0.50 ευρώ) και στέλνουμε μέσω web-banking το απαιτούμενο ποσό.
Το «παιδί μας» είναι η Safinatu από τη Σιέρα Λεόνε, και μάλιστα έχουμε λάβει και φωτογραφία της και δύο ζωγραφιές της. Είναι πολύ όμορφο, γιατί αναφερόμαστε στη Safinatu ως «το παιδί μας» και περιμένουμε πώς και πώς γράμμα με τα νέα της.
Ταυτόχρονα είσαι και πρόεδρος στην ομάδα ποδοσφαίρου στα Καμίνια. Πες μας λίγα λόγια γι’ αυτό.
Η πρόταση να μπω στο συμβούλιο της ομάδας μου έγινε πέρυσι με το σκεπτικό να ανανεωθεί η ομάδα και μέσα στα άτομα που προσέγγισαν ήμουν και εγώ. Μάλλον η παρουσία μου ήταν τόσο ανατρεπτική, που θέλοντας να δώσουν μια νέα νότα και προσέγγιση στην ομάδα είπαν να με κάνουν και πρόεδρο, αν και ακόμα δεν ξέρω τι είναι το οφσάιντ! Είναι όμως μια ωραία εμπειρία και περνάνε και ωραία και οι Κυριακές στο γήπεδο!
Θα ήθελες να προσφέρεις κάτι παραπάνω όσον αφορά το κομμάτι του εθελοντισμού; Και τι θα ήθελες να είναι αυτό;
Το όνειρό μου θα ήταν να μπορέσω να πάω για εθελοντισμό στην Αφρική με μαθητές μου από το φροντιστήριο. Θα ήταν υπέροχο να μπορούν να δουν τα παιδιά μου από κοντά όλα αυτά που τούς έχω διηγηθεί και να γίνει και για αυτά ένα μοναδικό μάθημα ζωής.
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια από τώρα;
Σε 10 χρόνια από τώρα θα κοντεύω 50. Δεν έχω σκεφτεί πώς θα ναι η ζωή μου τότε, δεν συνηθίζω να σκέφτομαι τόσο μακροπρόθεσμα. Θα ήθελα μόνο να είμαι
υπερήφανη για όλα όσα θα έχω κάνει μέχρι τότε, και να είναι και πολλά.
