Συνέντευξη στην Ελένη Μασσαρά
Ένα είναι το πάθος της Μαρίας Γκούτου: Η μουσική και πιο συγκεκριμένα το βιολί. Η 38χρονη Πατρινή, μας μιλάει για το πόσο σημαντικό είναι να ακολουθείς αυτό που αγαπάς και σου ταιριάζει και την πνευματική ανάταση που σου προσφέρει να καταφέρνεις να κάνεις τελικά, το επάγγελμά σου, χόμπι και το χόμπι, επάγγελμα.
Πως ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με την μουσική;
Μαζί με τα πρώτα μου βήματα στη ζωή, έκανα και τα πρώτα μου βήματα στη μουσική. Παράλληλα γνώρισα και άλλους κόσμους, όπως αυτών της ζωγραφικής αλλά και του αθλητισμού. Τόσο σε μένα όσο και στον αδελφό μου, οι γονείς μας ήθελαν να μας εμφυσήσουν τα δικά τους ερεθίσματα. Στο πλευρό του αδερφού μου, κάνοντας μουσικοτεχνική και στη συνέχεια φλάουτο και φλογέρα ανακάλυψα τη μαγεία της μουσικής. Δεν άργησε η στιγμή που βρέθηκα σε μια μουσική παράσταση, σε εκδήλωση του Μουσικού Σχολείου της Πάτρας, όπου και ήρθα πιο κοντά με το βιολί, το οποίο, με το χρόνο με κέρδιζε όλο και περισσότερο.
Πως καλλιέργησες την αγάπη σου για την μουσική;
Φοιτώντας στο Μουσικό Σχολείο έμαθα πολλά περισσότερα για το βιολί. Μάλιστα, τελειώνοντας το λύκειο είχα ήδη συμμετάσχει σε συναυλίες με την ένθερμη συμμετοχή του κοινού, κάτι που με έκανε να νιώθω πληρότητα και υπερηφάνεια. Γι’ αυτό και στο μηχανογραφικό, η πρώτη μου επιλογή ήταν Μουσικολογία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο της Κέρκυρας.
Εκτός από την μουσική, ο αθλητισμός αποτελούσε ένα ακόμη μεγάλο κομμάτι στη ζωή σου. Τι σε έκανε να τον αφήσεις πίσω;
Δεν ήταν μια εύκολη επιλογή, όμως τελικά με κέρδισε η μουσική. Παρά την κολύμβηση για χρόνια, την ενόργανη γυμναστική για ακόμα μια 6ετία αλλά και την συμμετοχή μου στην Ολυμπιάδα Πατρών για τουλάχιστον 5 χρόνια, το βιολί και η μουσική ήταν πάνω από όλα για μένα. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να αποφασίσω τί θα κάνω στη ζωή μου. Ουσιαστικά γυρνώντας πίσω το χρόνο όλα όσα έκανα, βήμα προς βήμα, ήταν μια καλογραμμένη «λίστα των όσων έπρεπε να κάνω» ακολουθώντας το ένστικτό μου και αυτό που με γεμίζει ως άνθρωπο. Πιστεύω ακράδαντα πως, όταν ένα άνθρωπος ανακαλύψει αυτό για το οποίο είναι προορισμένος να κάνει στη ζωή του – καλλιεργώντας το είναι του με κάθε τρόπο – δεν υπάρχει κάτι που θα τον σταματήσει.
Οι γονείς σου έβλεπαν τόσο σε εσένα όσο και στον αδελφό σου την αγάπη σας για τη μουσική. Την συμμερίζονταν;
Ήταν περήφανοι για την επιλογή μου. Όπως και για τον αδελφό μου, όντας πια σήμερα, καθηγητής κλασσικής κιθάρας στο Μουσικό Σχολείο της Πάτρας. Μπορώ να πω, πώς ο αδερφός μου, αποτέλεσε και το κύριο ερέθισμά μου για το βιολί. Με παρότρυνε με τον δικό του τρόπο».
Πιστεύεις στην τύχη ή στην πολύ δουλειά και στην προσπάθεια;
Και η τύχη, εκτός από τις δικές μου επιλογές, με έφερε ακόμα πιο κοντά σε αυτό που αγαπούσα. Οι υποτροφίες μου με «Άριστα», μου έδιναν περισσότερα εφόδια για να προχωρήσω και να φτάσω στο εξωτερικό. Μετά το τέλος των σπουδών μου και το δίπλωμα στο βιολί, ξεκίνησα ένα νέο «ταξίδι», μέσω των κατατακτηρίων εξετάσεων, στην ειδίκευση οργάνων στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Όλο αυτό δεν ήταν κάτι που φανταζόμουν να συμβεί. Ήταν τιμή μου να βρίσκομαι στην ίδια σκηνή με τους καθηγητές μου, εισπράττοντας μεγάλη χαρά και αναγνώριση. Ήταν χρόνια απερίσπαστης δουλειάς και πίστης στον εαυτό μου. Ποτέ μου δεν κυνήγησα κανέναν. Συνεργάστηκα με ανθρώπους που με αναγνώρισαν ως άνθρωπο πρώτα κι ύστερα ως καλλιτέχνη. Είμαι τυχερή που το επάγγελμά μου είναι ταυτόχρονα και το χόμπι μου.
