Του Δημήτρη Τουλιάτου
Η σχέση του Γιώργου Νανούρη με το φως, τις σκιές και τα παιχνίδια τους είναι σχεδόν ερωτική. Από τους φακούς της «Κατερίνας», στα τάμπλετ στο «Χειρόγραφό», στις φωταύγειες στο «Αφέντης και δούλος».
Τώρα, ο «Γυάλινος κόσμος», που δημιούργησε για το Εθνικό Θέατρο, υλοποιείται μέσα από το φως που εκπέμπουν, ή αποστερούν δεκάδες μαγικές λάμπες.
Είναι η πρώτη του φορά στο Εθνικό Θέατρο, κάτι που έχει πάντα τη δική του σημασία και βαρύτητα.
Και μάλιστα σε συνθήκες μοναδικές, αδιανόητες, κάτι που επισημαίνει και ο ίδιος.
«Ένα χρόνο σχεδόν τώρα, η ζωή μας έδειξε πόσο εύκολα μπορούν να ανατραπούν όλα.
Να ραγίσουν, ακόμα και να σπάσουν – σαν να είναι φτιαγμένα από γυαλί.
Πώς ανεβάζεις λοιπόν αυτό το τεράστιο έργο μέσα στη δίνη των γεγονότων που μαστίζουν όλο τον πλανήτη;
Πώς φτιάχνεις μια παράσταση φορώντας μάσκες στην πρόβα, και σε ενάμιση μέτρο απόσταση;
Πώς φτιάχνεις μια σκηνή χορού στην οποία δεν επιτρέπεται να πλησιάσουν κοντά οι ηθοποιοί;
Πώς κάνεις το αντίστοιχο με μια σκηνή ενός φιλιού;
Οι ήρωες του έργου όμως, αυτό δεν προσπαθούν και εκείνοι; Να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον· κυριολεκτικά και μεταφορικά. Να έρθουν απεγνωσμένα κοντά.
Μήπως τελικά η ίδια δυσκολία της συνθήκης είναι ταυτόχρονα και η απάντηση στα τόσα ερωτήματα; Μήπως ο καθένας μας δεν ζει πια κλεισμένος στον δικό του «γυάλινο» κόσμο, όπως ακριβώς και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας; Δεν θα πω πολλά.
Ελπίζω όσα θέλω να πω να βγουν από την παράσταση.
Θα ήθελα μόνο να σημειώσω το εξής: Είμαι σίγουρος ότι κάθε θεατής θα βρει έστω μια στιγμή του έργου, που θα του θυμίσει έστω μια στιγμή απ’ τη δική του ζωή» μας λέει για την παράσταση ο Γιώργος Νανούρης.
Και είναι σίγουρο ότι το στοίχημα κερδήθηκε.
Με τις χιλιάδες θεατών που σχεδόν «έριξαν» τους σέρβερ!
Με απίστευτα σχόλια των θεατών.
Με δεκάδες αιτήματα για επανάληψη της παράστασης διαδικτυακά, περιμένοντας την ομαλότητα.
Αυτό που έλειπε ήταν το χειροκρότημα.
Η άγρια αυτή ανταμοιβή που σαν βάλσαμο πέφτει στις πληγές της αγωνίας των δημιουργών.
Το χειροκρότημα που θα άξιζε στον Κωνσταντίνο Μπιμπή (Τόμ) για τεράστια ευκολία που ανεβοκατέβαινε σε όλη τη σκαλέτα συναισθημάτων και εντάσεων του ρόλου του. Από την έκρηξη και την απόγνωση, στην τρυφερότητα και την ελπίδα.
Το χειροκρότημα που θα άξιζε στην Άννα Μάσχα (Αμάντα) για το συναρπαστικό ταξίδι από τα βάθη των αναμνήσεών της, στα δυναστικά «πρέπει» .
Το χειροκρότημα που θα άξιζε στην αγαπημένη Λένα Παπαληγούρα (Λώρα) που η ευθραυστότητα και η σταδιακή της καταβύθιση σε έκανε να κρατάς την ανάσα σου, συμπασχοντας.
Και βέβαια, το χειροκρότημα που θα άξιζε τον Αναστάση Ροϊλό, που αποτύπωσε απόλυτα την ορμή και τη δύναμη του νέου, που έρχεται να αρπάξει τη θέση του στη ζωή.
Αυτά τα χειροκροτήματα, ίσως να δόθηκαν νοερά, ή και πραγματικά από τους 5.000 περίπου θεατές της παράστασης.
Όπως και τα χειροκροτήματα για τη δουλειά του μαγικού Γιώργου Νανούρη, που αυτή τη φορά έμεινε πίσω από τα φώτα και όχι στην υπόκλιση.
«Ήταν μια μεγάλη νύχτα. Ήσασταν τόσο ανέλπιστα πολλοί, που ο σέρβερ δεν άντεξε. Θα υπάρξουν νεότερα από το Εθνικό θέατρο για έξτρα παράσταση. Μπορεί να μην ακούσαμε το χειροκρότημα αλλά σίγουρα το νιώσαμε. Εξαιρετική / μοναδική εμπειρία, ευχαριστούμε πολύ.» έγραψε ο Γιώργος Νανούρης μετά την παράσταση.
Σύμφωνα με πληροφορίες μας το Εθνικό Θέατρο και οι συντελεστές της παράστασης προγραμματίζουν και νέα μετάδοση στο προσεχές διάστημα.
Να επισημάνουμε ότι το streaming ήταν ζωντανή μετάδοση θεατρικής παράστασης και όχι μαγνητοσκοπημένης, όπως σε αρκετές άλλες περιπτώσεις.
Τι κρατάμε;
Τις μοναδικές ερμηνείες και μάλιστα σε ρόλους τόσο γνώριμους και –γι αυτό- τόσο δύσκολους. Ειδικά η Λένα Παπαληγούρα σημειώνει έναν ακόμα θρίαμβο.
Την υπέροχη ατμόσφαιρα, που κάθε φορά ο Νανούρης δημιουργεί και που νιώθεις να σε «ρουφάει» μέσα της.
Την τόσο εύστοχη και καταλυτική μουσική του Θοδωρή Οικονόμου.
Τη δυνατότητα να μεταφερθούμε σε μια νησίδα κανονικότητας πολιτισμού.
Και βέβαια την μαγική σκηνή του φιλιού!
Μια σκηνή που είμαι σίγουρος ότι θα αποτελέσει σκηνή αναφοράς γιατί καταφέρνει σε μερικά δευτερόλεπτα να αποτυπώσει τα πάντα.
Δεν θέλω να σου κάνω σπόιλερ στην σκηνή αυτή, μια που η παράσταση θα παιχτεί και πάλι, αλλά δεν μπορώ να μην εκφράσω την κατάπληξή μου τόσο για τη σύλληψη όσο και για την εκτέλεση.
Όπως επίσης και το θαυμασμό μου για όλη την ομάδα του Εθνικού και του Γιώργου Νανούρη για το σχεδιασμό και εκτέλεση της παραγωγής.
Η παράσταση αποτελεί αναμφίβολα μια από τις καλύτερες παραγωγές στο καιρό της απομόνωσης, αποδεικνύοντας ότι ακόμα και στις δυσκολότερες συνθήκες, όταν όλες οι σταθερές έχουν αναιρεθεί, η δημιουργικότητα και το ταλέντο βρίσκουν πάντα τον τρόπο για να φτάσουν στη ψυχή μας.
Σαν το «φως» του Γιώργου Νανούρη, που μέσα από τις χαραμάδες της νοσηρότητας του κόσμου μας, έρχεται να σκιάσει ακόμα και τις αστραπές που φωτίζουν.
Ταυτότητα Παράστασης
Εθνικό Θέατρο
ΚΤΗΡΙΟ ΤΣΙΛΛΕΡ – ΣΚΗΝΗ «ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ»
Ο Γυάλινος Κόσμος, Τενεσί Ουίλιαμς
Σκηνοθεσία-Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης
Ερμηνεύουν (αλφαβητικά):
Άννα Μάσχα: η μητέρα Αμάντα Ουίνγκφιλντ,
Κωνσταντίνος Μπιμπής: ο γιος Τομ Ουίνγκφιλντ
Λένα Παπαληγούρα: η κόρη, Λώρα Ουίνγκφιλντ,
Αναστάσης Ροϊλός: ο επισκέπτης, Τζιμ Οκόνορ
Μετάφραση: Στέλιος Βαφέας
Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη
Κοστούμια: Deux Hommes
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Βοηθός ενδυματολόγων: Δέσποινα Ιγνάτογλου
Φωτογράφος παράστασης: Μαριλένα Βαϊνανίδη
