ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΜΠΑΛΑΦΟΥΤΗ
mimibalafouti@gmail.com
Το Επίκεντρο παρουσιάζει από την περασμένη Παρασκευή 7 Οκτωβρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων το έργο «100 χρόνια τρέλας», μια παράσταση που είναι βασισμένη στο βιβλίο του Νίκου Ε. Πολίτη «Οι ωραίοι τρελοί της Πάτρας». Εκατό χρόνια πατρινής τρέλας και κάπως έτσι με τη σύμπραξη των ηθοποιών Διονύση Βούλτσου, Βασίλη Κόκκαλη και Κατερίνας Κολλυροπούλου, υπό την καθοδήγηση του έμπειρου σκηνοθέτη Μίλτου Νίκα, έχουμε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε κα να νοσταλγήσουμε την παλιά Πάτρα μέσα από τους ωραίους τρελούς της πόλης.
Πως αισθάνεστε μετά την πρώτη επαφή με το κοινό, από την προηγούμενη Παρασκευή που ανέβηκε η παράσταση επί σκηνής;
Είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι από την θερμή υποδοχή του κόσμου, το κοινό αγκάλιασε από την πρώτη μέρα την παράσταση και τα σχόλια αλλά και η συμμετοχή από την αρχή της παράστασης ήταν καθηλωτικά. Είμαστε πολύ χαρούμενοι από την έναρξη.
Διαλέξατε να γίνει η επίσημη πρεμιέρα 10 Οκτώβρη. Παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας. Δεν ήταν τυχαίο.
Το επιλέξαμε να γίνει. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που είχαμε αυτή την ευκαιρία να μιλήσουμε γι’ αυτούς τους ανθρώπους, να μιλήσουμε για αυτή την συμβολική ημέρα. Είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει στην Ελλάδα μέσα σε αυτή τη μεγάλη θεατρική ιστορία της χώρας ένα έργο που αφορά τους τρελούς μιας πόλης και στη συγκεκριμένη περίπτωση της Πάτρας και θέλαμε να συνδέσουμε αυτά τα δυο γεγονότα.
Τι ήταν αυτό που σας κέντρισε τα ενδιαφέρον και επιλέξατε να ανεβάσετε αυτή την παράσταση;
Το αρχικό υλικό του Νίκου Πολίτη ήταν συγκλονιστικό. Οι ιστορίες αυτών των ανθρώπων είναι τόσο ζωντανές, τόσο αληθινές και ανθρώπινες, που θέλησα με την πρώτη ευκαιρία να το ανεβάσω στην σκηνή. Για να έρθει αυτή η ευκαιρία μου πήρε 7 χρόνια αλλά τώρα είναι η ευτυχής συγκυρία που μπόρεσε και ανέβηκε αυτό το έργο στη σκηνή και θα το ζήσουμε μαζί με τους θεατές.
Θα ταξιδέψουμε μέσα από αυτή την παράσταση;
Είναι ένα ταξίδι στην παλιά Πάτρα, μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους, γιατί αυτές οι ιστορίες είναι αληθινές και αυτό φέρει τη δικιά του σημασία και δύναμη. Δεν είναι ένα προϊόν μυθοπλασίας. Το να ξέρεις ότι υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι και ζούσαν στην Πάτρα, ότι τους έβλεπαν οι πρόγονοί μας, είναι πολύ δυνατό.
Υπάρχουν χαρακτήρες με πιο έντονη προσωπικότητα στην παράσταση;
Ο καθένας από αυτούς έχει τη δικιά του σημασία και αξία μέσα στην παράσταση. Σαφώς, υπάρχουν και από το ίδιο το βιβλίο κάποιες εμβληματικές ιστορίες, όπως είναι του Γιώργου Μούση, του Γιάννη του Θεού, αλλά αυτός είναι δευτερεύον παράγοντας. Το σημαντικό είναι το πώς γνωρίζουμε αυτές τις ιστορίες. Πώς μέσα από αυτές μπορούμε ή εύχομαι να γυμνάσουμε και την ενσυναίσθησή μας σε σχέση με τους ανθρώπους του σήμερα.
Ήταν δύσκολο να προσεγγίσετε αυτούς τους ιδιαίτερους χαρακτήρες;
Μέσα σε μια δημιουργική διαδικασία πάντα έχεις ένα βαθμό δυσκολίας στην απόδοση μιας ιστορίας. Σε αυτή την περίπτωση είχαμε πολλές μικρές ιστορίες που συνθέτουν την παράσταση. Είναι ένα μωσαϊκό ανθρώπων. Είχε δυσκολία αλλά η χαρά μας και η άψογη συνεργασία με τους, επί σειρά ετών, συνεργάτες μου το έκανε όλο αυτό πολύ δημιουργικό.
Ποιος είναι ο στόχος της παράστασης;
Θέλουμε ο κόσμος να μπει στα παπούτσια του άλλου. Να δούμε όλοι μαζί διαφορετικά με μεγαλύτερη αγάπη κα κατανόηση τους αντίστοιχους ανθρώπους που ζουν σήμερα γύρω μας και είναι αρκετοί.
Πόσο σημαντικό είναι που ξανασυνεργάζεστε με τους υπόλοιπους συντελεστές;
Είναι πάρα πολύ σημαντικό να έχεις συνεργαστεί πάλι με τους ανθρώπους που βρίσκονται επί σκηνής, γιατί υπάρχουν ήδη κάποια «ένσημα» στη σχέση! Γνωρίζεστε και δε χρειάζεται να ξανά-συστηθείτε, κερδίζεις πάρα πολύ χρόνο για να πας στην ουσία του πράγματος που είναι η δημιουργία.
Εάν έπρεπε να χαρακτηρίσετε το πατρινό κοινό , τι θα λέγατε;
Έχουμε φτιάξει μια ρετρό ψευδαίσθηση. Το 1910 έρχονταν οι θίασοι στην Πάτρα, τα πρώτα χρόνια του Απόλλωνα, έλεγαν ότι το πατρινό κοινό ήταν πολύ απαιτητικό και ερχόντουσαν από την Αθήνα για να «ζυγιάσουν» αν μια παράσταση είναι καλή ή όχι σε σχέση με το πώς θα την υποδεχτούν οι πατρινοί. Τώρα βρισκόμαστε σε μια αχαρτογράφητη κατάσταση όπως είναι και η κοινωνία μας. Υπάρχει ένα θεατρόφιλο φανατικό κοινό το οποίο είναι πολύ σημαντικό και αυτό στηρίζει το θέατρο της πόλης. Δεν είναι όμως μεγάλος ο αριθμός του. Δηλαδή πρέπει να είναι 3.000-5.000 άνθρωποι το πολύ σε μια πόλη 300.000 πολιτών. Πολύ μικρός αριθμός κι εκεί είναι η μεγάλη δουλειά που πρέπει να κάνουμε όλοι όσοι ασχολούμαστε με αυτή τη σπουδαία τέχνη. Πώς θα φέρουμε περισσότερο κόσμο στο θέατρο για να αναγνωρίσει την αξία αυτής της τέχνης και να αναγνωρίσει την εμπειρία του να ζήσει μια παράσταση.
Είστε αισιόδοξος ή απαισιόδοξος για το πολιτιστικό παρόν και μέλλον της πόλης μας ;
Για να κάνεις θέατρο πρέπει να είσαι αισιόδοξος γιατί όλα σου φωνάζουν ότι είναι δύσκολα. Είμαστε σε μια τέχνη η οποία έχει 97% ανεργία, οπότε μόνο με την τρέλα σου και την αισιοδοξία σου μπορείς να την κάνεις!
Συντελεστές:
Θεατρική διασκευή- Σκηνοθεσία-Μουσική επιμέλεια: Μίλτος Νίκας Φωτισμοί: Γιάννης Αναστασόπουλος. Επιμέλεια σκηνικού-Βοηθός σκηνοθέτη: Πηνελόπη Χατζή. Παίζουν οι ηθοποιοί: Διονύσης Βούλτσος Βασίλης Κόκκαλης Κατερίνα Κολλυροπούλου.
Ημέρες κι ώρες παραστάσεων: Παρασκευή-Σαββάτο-Δευτέρα στις 21:15, Κυριακή στις 20:00
Με την ευγενική συμμετοχή της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας
