ΤΗΣ ΕΛΕΑΝΑΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΟΥ
eleana.magdalinou@gmail.com
Ο Νικόλας Παπαδόπουλος (aka Xcellence) γεννήθηκε στη Πάτρα αλλά τα τελευταία χρόνια ζει στη Κέρκυρα. Το 2013 ξεκίνησε να ασχολείται με την παραγωγή ηλεκτρονικής μουσικής. Συνολικά, η μουσική του έχει συγκεντρώσει πάνω από 5 εκ. προβολές, ενώ έχει ξεπεράσει τους 200.000 μοναδικούς ακροατές μόνο στο Spotify. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο του EP με τίτλο “afterHOURS” που είναι πλέον διαθέσιμο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες.
Ας ξεκινήσουμε από τα πρώτα σου μουσικά βήματα που έγιναν εδώ στην Πάτρα. Τι θυμάσαι από εκείνα τα χρόνια; Σε συνδέει πλέον κάτι με την πόλη μας;
Από την Πάτρα έφυγα αρκετά μικρός. Ήμουν 9 προς 10 όταν έφυγα άρα ενώ δεν θυμάμαι πάρα πολλά, έχω μόνο ωραίες αναμνήσεις από την Πάτρα. Ωστόσο, επιδιώκω και επιστρέφω κάθε χρόνο. Μου αρέσει πολύ και σαν πόλη και νιώθω ένα ιδιαίτερο δέσιμο μαζί της.
Το γεγονός ότι ο πατέρας σου – Περικλής Παπαδόπουλος – είναι συνθέτης/τραγουδοποιός θεωρείς ότι έπαιξε ρόλο στο να ασχοληθείς και εσύ με την μουσική;
Σίγουρα, το ότι μεγάλωσα σε μία μουσική οικογένεια έπαιξε έναν τεράστιο ρόλο στην ενασχόλησή μου με τη μουσική. Να προσθέσω ότι εκτός από τον πατέρα μου και η μητέρα μου αλλά και η αδερφή μου ασχολούνται ενεργά με τη μουσική, άρα ήταν επόμενο! Βέβαια, είμαι και πολύ τυχερός καθώς το περιβάλλον της οικογένειάς μου ήταν και είναι απόλυτα υποστηρικτικό σε ότι κι αν κάνω, παίζοντας έτσι ένα τεράστιο ρόλο και στα ξεκινήματά μου αλλά και στην μέχρι τώρα πορεία μου ως μουσικός αλλά και ως άνθρωπος βέβαια.
Ξεκίνησες από κλασικές σπουδές μουσικής, όμως σε κέρδισε η ηλεκτρονική. Θες να μας πεις τι ήταν αυτό που σε γοήτευσε περισσότερο σ’ αυτήν;
Η αλήθεια είναι πως μου αρέσει να ακούω και να γράφω πάρα πολλά είδη μουσικής. Ανάμεσά τους και πιο “κλασικά” έργα, κινηματογραφική μουσική, ορχηστρικά και χορωδιακά τα οποία δεν έχουν δει ακόμα το φως της ημέρας αλλά τα συγκεντρώνω για να δημοσιευτούν και αυτά στο μέλλον. Όμως πάντα γυρίζω στην ηλεκτρονική μουσική. Είναι η βάση μου, από την οποία αρχίζουν όλα. Στην ηλεκτρονική μουσική πραγματικά δεν υπάρχουν όρια στο τι μπορείς να γράψεις και με ποιό τρόπο μπορείς να το γράψεις. Είναι το κύριο χαρακτηριστικό της το οποίο συνεχίζει να με ιντριγκάρει. Γιατί μπορώ να αποτυπώσω αυτό που έχω στο μυαλό μου αν όχι στο 100% πάντα, ας πούμε σε ένα 98% ίσως. (γέλιο)
Και ας έρθουμε στην πρόσφατη κυκλοφορία του EP σου με τίτλο «afterHOURS» που θέτεις και ένα ερώτημα στους ακροατές: «Θα μετράς τις ώρες, ή θα αφεθείς στο πέρασμα του χρόνου;». Εσύ, τι απαντάς σ’ αυτό;
Αυτή είναι μία πολύ καλή ερώτηση! Είναι επίσης μία ερώτηση την οποία δεν θέλω να απαντήσω. Αν κοιτάξετε στα social media μου, από τη στιγμή που βγήκε το afterHOURS, τα έχω αφήσει με τα απολύτως απαραίτητα. Ούτε συνεχείς δημοσιεύσεις σε posts και ιστορίες, ούτε έχω δώσει πολλές πληροφορίες σχετικά με το EP. Νομίζω πως το έχω πάει στο άλλο άκρο και δεν έχω ανεβάσει τίποτα πέρα από το ότι “το EP βγήκε”. Ο στόχος μου με το afterHOURS είναι να βάλω τον ακροατή στη διαδικασία να σκεφτεί την απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Και θέλω μόνο η μουσική να τον επηρεάσει στην απάντησή του. Ήδη έχω λάβει ένα απίστευτο κύμα υποστήριξης από διάφορους ανθρώπους από όλο τον κόσμο, κατεβατά κείμενα στα οποία μου λένε ο καθένας τη δική του εκδοχή του “afterHOURS”, τί τους κάνει να σκέφτονται και να νιώθουν. Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να βλέπεις πως επηρεάζει η μουσική σου τον κόσμο τόσο άμεσα. Και αυτό θέλω να το προφυλάξω.
Πως «γεννήθηκε» αυτό το ΕP;
Στην ουσία το “afterHOURS” είναι μία συλλογή από τρία κομμάτια τα οποία δεν γράφτηκαν μαζί. Νομίζω το HOURS είναι το πιο παλιό, το έφτιαξα τον Αύγουστο του 2020, το afterHOURS τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς και το FALLING, το πιο πρόσφατο, πέρσι τον Αύγουστο. Ήταν τρία ξεχωριστά κομμάτια. Δεν τα είχα σαν concept στο μυαλό μου στην αρχή για να είμαι ειλικρινής. Αλλά την τελευταία χρονιά, σε μία μετά-lockdown περίοδο, η καθημερινότητά μου άλλαξε ριζικά όταν μπήκα στη διαδικασία της προετοιμασίας για το δίπλωμά μου στα κρουστά (το οποίο και πήρα τελικά τον Ιούνιο με τον δάσκαλό μου, Μάριο Μουζακίτη). Στην ουσία κάθε μέρα με έβρισκε στο Ωδείο είτε διαβάζοντας για το δίπλωμα, ή διδάσκοντας για κάποιες περιόδους στο ίδιο αντικείμενο παράλληλα με το διάβασμα. Στον γυρισμό προς το σπίτι, μετά από τόσο γεμάτες και παραγωγικές μέρες, έβαζα τα ακουστικά μου και άκουγα συνέχεια τρία συγκεκριμένα κομμάτια: Το HOURS, το afterHOURS και το FALLING. Ήταν το soundtrack των δικών μου “afterhours”. Afterhours σημαίνει ετυμολογικά οι ώρες “μετά”. Είναι οι βραδινές ώρες μετά τη δουλειά, όταν τα μαγαζιά έχουν κλείσει, όταν γυρίζεις σπίτι. Και αυτές οι ώρες για μένα, σηματοδοτήθηκαν από αυτά τα κομμάτια αυτή τη χρονιά.
Η ηλεκτρονική μουσική στην Ελλάδα δεν είναι τόσο ευρέως γνωστή, όσο στο εξωτερικό και οι δημιουργοί που ασχολούνται μ’ αυτήν, λίγοι. Ανάμεσά τους και εσύ. Υπάρχει στις σκέψεις σου να φύγεις για έξω ή να συνεργαστείς με καλλιτέχνες του εξωτερικού;
Είναι αλήθεια πως η σκηνή της ηλεκτρονικής στην Ελλάδα είναι αρκετά περιορισμένη γενικά. Βέβαια όταν μιλάμε για μία χώρα 11 εκατ. κατοίκων είναι και κάπως λογικό. Νομίζω πως μόνο από αυτό το νούμερο μπορεί να καταλάβει κανείς πως το κοινό το οποίο θα ασχοληθεί με ένα niche όπως, η όχι-mainstream ηλεκτρονική μουσική, είναι αρκετά περιορισμένο. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν υπάρχουν απίστευτα ταλαντούχοι και αξιόλογοι καλλιτέχνες που ασχολούνται με την ηλεκτρονική εδώ. Κάθε άλλο. Ειδικά τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία τεράστια άνθηση στον χώρο και ανυπομονώ να δω και να είμαι μέρος της εξέλιξης της σκηνής εδώ. Κοιτάζοντας το βιώσιμα όμως, τα νούμερα δεν βγαίνουν. Κοιτάζω το εξωτερικό, γιατί θέλοντας να ασχοληθείς με μία τέχνη όπως η μουσική, θέλεις να έχεις όσους λιγότερους περιορισμούς γίνεται. Να μην σκέφτεσαι τα απολύτως απαραίτητα. Να έχεις την ελευθερία να μπορέσεις όντως να υλοποιήσεις ακριβώς αυτό που σου αρέσει, με τον τρόπο που θες, με το χρόνο που θες, με τις υποδομές που χρειάζεσαι και εν τέλει να το πας ένα βήμα, ή δέκα παρά πέρα.
Είσαι μόλις 22 χρόνων και η δουλειά σου έχει βρει μεγάλη ανταπόκριση σε spotify, youtube, σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες μουσικής. Εσύ, είσαι ικανοποιημένος από αυτό; Σε άγχωσε καθόλου, για το αν θα τα καταφέρεις, σε αυτές τις πλατφόρμες, όπου πλέον κινείται από αυτές, όλη η μουσική δισκογραφία;
Επίσης μία πολύ καλή ερώτηση! Είναι ωραίο να αναγνωρίζονται οι κόποι, η ενέργεια και η αγάπη που έχεις ρίξει μέσα σε τέτοιου είδους δουλειές και ειδικά όταν το όραμά σου βγαίνει ακριβώς όπως το θέλεις! Είναι ταυτόχρονα όμως πολύ εύκολο ως καλλιτέχνης, να μπεις στο τρυπάκι του “πρέπει να κάνω κάτι διαφορετικό αν αυτό το κομμάτι δεν τα πάει τόσο καλά όσο το άλλο;” ή “αυτό πήρε x νούμερα, άρα και το επόμενο πρέπει να πάρει τουλάχιστον τόσα”. Γενικά τα “πρέπει” μπορούν να γεννηθούν πολύ εύκολα στο μυαλό ενός καλλιτέχνη. Και έχω καταλήξει πως εν τέλει, πρέπει να αφήνεις το περιθώριο στον εαυτό σου να δημιουργεί αυτό ακριβώς που θέλει και να μην καταπιέζεις την μοναδική σου οπτική με “πρέπει”. Μόνο έτσι είσαι πραγματικά χαρούμενος. Τα νούμερα είναι εφήμερα, αλλά από τη στιγμή που θα βγει, η μουσική είναι εκεί για πάντα.
(Φωτογραφίες: Γιώργος Κρεμόνας)
