Συνέντευξη στην Βίκυ Μαυρομάτη
Ο Άκης Σακελλαρίου έχει μία ιδιαίτερη σχέση με την Πάτρα. Έχοντας περάσει στην πόλη αρκετό χρόνο λόγω των σπουδών των δύο του παιδιών, αλλά και αντιμετωπίζοντας στο νοσοκομείο του Ρίου μία περιπέτεια υγείας την εποχή που παιζόταν το Mamma Mia, θα μπορούσαμε να πούμε πώς σίγουρα, η Πάτρα του έχει μείνει αξέχαστη. Μιλήσαμε με τον ίδιο, και μας ανέφερε όχι μόνο το τι αγαπάει στην πόλη αλλά και την προσωπική του εμπειρία που είχε μέσα στην ΜΕΘ, φέρνοντας στο επίκεντρο την πανδημία και πολλούς ασθενείς που περνούν τώρα την ίδια περίπου κατάσταση.
Πώς περνάτε το δεύτερο lockdown και κατά πόσο διαφέρει για εσάς σε σχέση με το πρώτο;
Διαφέρει με τον ίδιο τρόπο που διαφέρει για όλο τον κόσμο. Είμαστε πιο έτοιμοι, πιο συνηθισμένοι, ενώ ταυτόχρονα γίναμε και πιο τολμηροί. Αυτός άλλωστε είναι και ο κίνδυνος που κρύβεται. Είμαστε πιο σίγουροι αυτή τη φορά.
Σε ποιο βαθμό έχει πλήξει το δικό σας κλάδο αυτή η κατάσταση;
Από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες της πρώτης πανδημίας έχω αναφέρει ότι υπάρχει μεγάλο πλήγμα στις παραστατικές τέχνες, διότι έχουν το χαρακτηριστικό της άμεσης επικοινωνίας. Δεν γίνεται θέατρο ιντερνετικά και αυτό που γίνεται δηλαδή, δεν μπορεί να αποκαταστήσει τη δια ζώσης εμπειρία. Γι’ αυτό τον λόγο λοιπόν, ούτε αυτές οι ιντερνετικές παραστάσεις, οι οποίες καλώς γίνονται, δεν μπορούν να αποκαταστήσουν τη μαγεία της εμπειρίας του θεάτρου από κοντά. Το εμβόλιο έχει βγει και το μόνο που κάνουμε τώρα είναι να μετράμε ανάποδα.
Αντιμετωπίσατε μία περιπέτεια υγείας στην Πάτρα. Θα μπορούσατε να πείτε ότι σας άφησε κάτι σαν εμπειρία;
Φυσικά και μου άφησε, ένα αποτύπωμα στα πνευμόνια. Γι΄ αυτό τον λόγο χρειάζεται και περισσότερη προσοχή διότι ανήκω σε ευπαθή ομάδα. Όπως λοιπόν καταλαβαίνει κανείς, προσέχω λίγο παραπάνω. Ωστόσο, δεν είναι κάτι επικίνδυνο. Είναι κάτι όμως που δεν μπορώ να το ξεπεράσω εύκολα. Κάνω όλες τις απαραίτητες ενέργειες και εξετάσεις κάθε χρόνο, αλλά το αποτύπωμα που έχει αφήσει χρειάζεται προσοχή.
Ως ένας άνθρωπος που έχει βιώσει την εμπειρία μέσα σε ΜΕΘ, τι θα θέλατε να πείτε σε κάποιον που αυτή τη στιγμή έχει έναν δικό του άνθρωπο να αντιμετωπίζει την ίδια κατάσταση;
Υπομονή. Γιατί αυτό το οποίο συμβαίνει και το οποίο βιώνω και εγώ τώρα με μία ανάλογη κατάσταση ενός συγγενή στη Θεσσαλονίκη, με κάνει να καταλαβαίνω πώς αισθανόταν οι δικοί μου. Χρειάζεται πολλή υπομονή. Εμείς ως τρίτοι δεν μπορούμε να καταλάβουμε τα επιστημονικά όπλα τα οποία έχουν οι γιατροί και οι μονάδες εντατικής θεραπείας στα χέρια τους. Πολύ απλά με την άγνοιά μας φτιάχνουμε με το μυαλό μας διάφορα σενάρια. Υπομονή, κουράγιο και δύναμη. Αυτά χρειάζονται, γιατί μόνο έτσι αντιμετωπίζεται αυτό. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Ούτε καν να πλησιάσεις τον δικό σου άνθρωπο. Τον άνθρωπο που πονάς.
Έχετε περάσει αρκετό χρόνο στην Πάτρα, διότι μία εποχή σπούδαζαν στην πόλη τα παιδιά σας. Τι σας αρέσει περισσότερο από την αχαϊκή πρωτεύουσα;
Είναι μία μικρή πόλη η οποία μου θυμίζει την Θεσσαλονίκη, τον τόπο που κατάγομαι. Θα μπορούσα να πω πως είναι μία Θεσσαλονίκη σε μικρογραφία. Έχει το παραλιακό τόξο, το οποίο κατά τη γνώμη μου μένει τελείως ανεκμετάλλευτο. Έχει μια υπέροχη παραλία και όλο αυτό το παραλιακό «πέταλο» δεν έχει αξιοποιηθεί όπως του αρμόζει. Από εκεί και πέρα έχει ένα υπέροχο κέντρο, τα παλιά κτίρια της πόλης είναι αξιοθαύμαστα και ακόμα και η κουζίνα της Πάτρας είναι εξαιρετική. Σαφέστατα έχει μία «χαλαρότητα» κάτι το οποίο μου το δίνει και η Θεσσαλονίκη.
Υπάρχουν επαγγελματικά σχέδια για το μέλλον;
Υπάρχουν συζητήσεις. Είναι έτοιμη μία παράσταση η οποία σταμάτησε, «Οι Μάγισσες του Σάλεμ». Επίσης μία ακόμα παράσταση, οι Βάκχες του Ευριπίδη, που είναι για το φεστιβάλ Αθηνών το καλοκαίρι, αλλά όλα αυτά είναι στον «αέρα» μέχρι να προχωρήσει το εμβόλιο. Προς το παρόν λοιπόν, δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι θα γίνει κάτι γιατί και εμείς όπως όλοι, περιμένουμε να δούμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.
