ΤΗΣ ΕΛΕΑΝΑΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΟΥ
eleana.magdalinou@gmail.com
«Με το ίδιο βλέμμα», «Το ελάφι» και τώρα η «Λέσχη Ελπιδοφόρας Γραφής». Πώς νιώθεις που, εδώ και λίγο καιρό, βλέπεις τυπωμένο και το τρίτο σου βιβλίο;
Σίγουρα νιώθω ικανοποίηση που οι σκέψεις μου κατάφεραν και βρήκαν τον δρόμο της έκδοσης. Νομίζω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή από το να καταφέρει κάποιος να μπορεί να μεταδώσει τα μηνύματά του και είναι ευλογία όταν αυτό γίνεται μέσω ενός βιβλίου και μάλιστα ενός εκδοτικού οίκου, όπως ο «Κέδρος» που κουβαλά αυτήν την τεράστια ιστορία.
Ήρωας σου ο Σάμης Αντωνίου, ένα νέος άνθρωπος, που μέσα στις δυσκολίες που ζει στην καθημερινότητα, βλέπει το όνειρό του να παίρνει σάρκα και οστά και το βιβλίο του να εκδίδεται. Πόσο εύκολο είναι αυτό να συμβεί και στην πραγματική ζωή; Τι σου λέει η δική σου εμπειρία;
Η έκδοση ενός βιβλίου στην εποχή μας δεν είναι μια τόσο δύσκολη υπόθεση. Ωστόσο, η συγγραφή του κειμένου είναι και πρέπει να αποτελεί μια επίπονη διαδικασία. Τίθεται βέβαια και το ερώτημα του αν υπάρχει λόγος ύπαρξης ενός τίτλου, ακόμη μία δύσκολη παράμετρος, η οποία πρέπει να συνυπολογιστεί στην όλη διαδικασία συγγραφής. Σίγουρα ο δημιουργός γράφει επειδή πιστεύει ότι οι σκέψεις του τουλάχιστον θα αγγίξουν ένα μέρος του αναγνωστικού κοινού. Όμως είναι σημαντικό να αξιολογηθεί αντικειμενικά κατά πόσο το κείμενο έχει λόγο ύπαρξης στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Αυτός είναι για μένα ο λόγος που ενώ εμπλέκομαι στη διαδικασία έκδοσης με τις «Εκδόσεις Συρτάρι», αποφάσισα να δώσω το κείμενό μου για αξιολόγηση και ενδεχόμενη έκδοση σε άλλον εκδοτικό οίκο.
Ο ήρωας σου σε κάποιο σημείο του βιβλίου λέει «Ζω για να γράφω». Είναι κάτι που εκτός από τον Σάμη Αντωνίου ισχύει και για τον Παναγιώτη Αντωνόπουλο;
Ανέκαθεν ο γραπτός λόγος μού έχει προσφέρει ασφάλεια, το πλαίσιο στο οποίο μπορώ πιο εύκολα να εκφραστώ και να διατυπώσω τις σκέψεις μου. Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα. Ανέκαθεν επέλεγα την οδό της γραπτής επικοινωνίας, τόσο στις διαπροσωπικές μου σχέσεις, όσο και στις πιο προσωπικές στιγμές μου, όταν αναμετρήθηκα με τον εαυτό μου, τις ανησυχίες και τους φόβους μου αλλά και στις στιγμές ευτυχίας μου.
Ποιο το ελπιδοφόρο μήνυμα που στέλνει το βιβλίο σου;
Η «Λέσχη Ελπιδοφόρας Γραφής» είναι ένα βιβλίο που εξαίρει αξίες, όπως αυτή της αγάπης, της αλληλεγγύης, της επιμονής, της υπομονής. Εύχομαι κι ελπίζω ο αναγνώστης του βιβλίου να νιώσει λιγότερο μόνος, να βρει κοινό τόπο με τις δικές μου ανησυχίες αλλά και άλλων και έτσι να δημιουργηθεί μια άτυπη … λέσχη ελπιδοφόρας ανάγνωσης.
Για τη «Λέσχη Ελπιδοφόρας Γραφής» συναντήθηκες και με την Ελένη Σαμαράκη. Θες να μας μιλήσεις γι’ αυτή την τιμητική, για σένα, συνάντηση;
Διαβάζοντας από παιδί τα εμβληματικά κείμενα του Αντώνη Σαμαράκη, δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα βρεθώ στο σπίτι, στον χώρο που έζησε με τη σύζυγό του αρκετά χρόνια της ζωής του. Τολμώ να πω ότι διαβάζοντας για τη ζωή του και φυσικά έχοντας στο μυαλό μου τα διαχρονικά κείμενά του, είχα σχηματίσει μια εικόνα για τη γυναίκα αυτή. Συναντώντας την λοιπόν, επιβεβαιώθηκα. Πολλά από τα στοιχεία της επινοημένης ηρωίδας Λένας του βιβλίου, απαντούν σε αυτά της Ελένης Σαμαράκη. Η ηθική στάση ζωής, η πραότητα, ο πυκνός της λόγος, η αμεσότητά της, η ανεπιτήδευτη ευγένειά της ήταν μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά που τη διακρίνουν. Αυτό όμως που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση, ήταν η ανοιχτή αγκαλιά με την οποία υποδέχθηκε τόσο εμένα όσο και το κείμενο. Είναι σημαντικό ξέρετε για έναν νέο δημιουργό να νιώθει ότι του δίνεται χώρος, ακόμη κι αν καταπιάνεται με τόσο μεγάλες προσωπικότητες, για τις οποίες έχουν ειπωθεί και γραφτεί τόσα πολλά. Την ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό!
Πλέον, με την Πάτρα ποια η σχέση που διατηρείς;
Η σχέση μου με την Πάτρα είναι μια γλυκιά σχέση η οποία έχει διαμορφωθεί από τα παιδικά μου χρόνια φυσικά. Και παρά το γεγονός ότι δε ζω εκεί εδώ και μια εικοσαετία, με συνδέουν με αυτήν την πόλη πολλά και σημαντικά, όπως η ανάμνηση του πατέρα μου που έφυγε νωρίς, αλλά και οι δεσμοί αγάπης τόσο με συγγενείς μου που ζουν εκεί όσο και με φίλους που αγαπώ και σκέφτομαι διαρκώς. Επιτρέψτε μου όμως να σας αποκαλύψω κάτι: Έμπνευση της αίθουσας της λέσχης, η οποία περιγράφεται στο βιβλίο, αποτέλεσε η δημοτική βιβλιοθήκη της Πάτρας. Ήταν στα μάτια μου ένας «μαγικός χώρος», εκεί όπου διάβασα πολλά λογοτεχνικά βιβλία αλλά και που από τα πρώτα χρόνια της ενασχόλησής μου με την δημοσιογραφία βρέθηκα αρκετές φορές, για να αναζητήσω πηγές για τα κείμενά μου. Να θυμίσω ότι επρόκειτο για μία εποχή όπου δεν είχε ακόμη αναπτυχθεί το διαδίκτυο, συνεπώς η δύναμη του βιβλίου ήταν ακόμη κραταιά και η πληροφορία εκμαιευόταν μέσα από αυτό.
Ποιο το μότο ζωής σου;
Μία από τις αξίες που με χαρακτηρίζουν και θέλω οπωσδήποτε να υπηρετώ, είναι να μπορώ να είμαι χρήσιμος στους ανθρώπους που με περιβάλλουν καθώς και να τους προσφέρω απλόχερα την αγάπη μου, με σεβασμό και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους.
Η ευχή σου για το 2023;
Θα πω κάτι κλισέ αλλά πολύ ουσιαστικό για όλους μας: Εύχομαι Υγεία! Όταν είμαστε υγιείς, μπορούμε να καταφέρουμε πολλά.
