«Nα απολαύσω την περιπέτεια»
Ο Κώστας Γεωργίου γύρισε τον κόσμο ανάποδα και κατάφερε να μείνει στη Νέα Υόρκη που πάντα τον γοήτευε
ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΜΠΑΛΑΦΟΥΤΗ
Τον Κώστα τον γνώρισα στη Νέα Υόρκη. Πολύ περίεργο αφού ζούσαμε στην ίδια πόλη κι όμως συναντηθήκαμε τόσο μακριά!
Ένας άνθρωπος ζωντανός, δοτικός, άμεσος και πολύ κοινωνικός. Βλέποντας τον να περπατά στους δρόμους του Μανχάταν σου δίνει την εντύπωση ενός ανθρώπου πλήρως εναρμονισμένου με το περιβάλλον και την καθημερινότητα εκεί. Ο Κώστας Γεωργίου τόλμησε, άρπαξε την ευκαιρία και κυνήγησε το όνειρο!
Μόλις 33 ετών, με καταγωγή από την Πάτρα και μεγαλωμένος σε μια γειτονιά της Ανθούπολης σπούδασε στο Φυσικό της Πάτρας και στη συνέχεια έφυγε για Αγγλία με κίνητρο να γίνει προπονητής ποδοσφαίρου, όπου απέκτησε δυο διπλώματα προπονητικής. Έχει κάνει πολλές δουλειές για να καταφέρει να ανταπεξέλθει, σερβιτόρος, σε γκαρνταρόμπα club και καθαριστής. Στο πρώτο του ταξίδι στη Νέα Υόρκη κατάλαβε ότι αυτή η πόλη ήταν το πεπρωμένο του. Τον Σεπτέμβριο του 2013 μπήκε στο πρόγραμμα των μεταπτυχιακών σπουδών της Ιατρικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης λαμβάνοντας πλήρη υποτροφία από το Ίδρυμα Ανδρέας Μεντζελόπουλος. Από το 2015 που αποφοίτησε μέχρι σήμερα κι έπειτα από πολλές προαγωγές εργάζεται ως Senior Manager στο τμήμα Ακτινοπροστασίας (Radiation Safety) του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Columbia, διευθύνοντας πλέον τη δική του ομάδα.
Η έλευση στη Νέα Υόρκη έχει συνδεθεί με την αναζήτηση του αμερικανικού ονείρου. Εσένα πότε σου ήρθε για πρώτη φορά αυτή η ιδέα;
Όταν αποφάσισα να φύγω από την Αγγλία, σκέφτηκα να πάω ένα ταξίδι στην Αμερική (έχω την ξαδέρφη μου τη Βάσω εκεί) να ζήσω κάποιο διάστημα για να διαπιστώσω αν μου αρέσει. Η Νέα Υόρκη ήταν πάντα ένας προορισμός που με γοήτευε. Το έκανα, μου άρεσε και γύρισα τον κόσμο ανάποδα για να καταφέρω να μείνω.
Φοβήθηκες ότι πηγαίνοντας στην Νέα Υόρκη θα έχανες ίσως τις επαφές με τους δικούς σου;
Όχι, καθόλου. Γενικά προσπάθησα να αποβάλλω όποια αρνητική σκέψη θα μπορούσε να με αποτρέψει από το να φύγω. Ήθελα να είμαι 100% προσηλωμένος στον στόχο μου και να απολαύσω αυτή την περιπέτεια.
Σου πέρασε ποτέ από το μυαλό να επιστρέψεις στην Ελλάδα;
Πολλές στιγμές νιώθω νοσταλγία. Ωστόσο ποτέ δε σκέφτηκα σοβαρά να γυρίσω. Ακόμα και στις πιο μεγάλες απογοητεύσεις. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Μελλοντικά θα ήθελα κάποια στιγμή να γυρίσω. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να το προσδιορίσω χρονικά! Ίσως όταν δω ότι δεν υπάρχει εξέλιξη, δεν μαθαίνω, δεν είμαι χρήσιμος εδώ κτλ.
Τι σου λείπει περισσότερο και τι όχι από την Ελλάδα;
Προσπαθώ να έρχομαι κάθε καλοκαίρι. Το μεγαλύτερο διάστημα που έχω λείψει είναι 3 χρόνια. Μου λείπουν οι γονείς μου, το σπίτι μου, τα φιλαράκια μου, η Πάτρα, οι όμορφες στιγμές που πέρασα τα παιδικά μου χρόνια… είναι όλα χαραγμένα όμορφα μέσα μου! Τι δε μου λείπει; Η αναξιοκρατία των πολιτικών θεσμών, η έλλειψη αλληλεγγύης και πρόνοιας προς τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα, η απουσία του κοινωνικού κράτους. Δε μου λείπει η αδυναμία του κράτους να αξιοποιήσει τα ταλέντα και τις δεξιότητες του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας.
Πόσο διαφορετικός είναι ο τρόπος ζωής στη Νέα Υόρκη…Ποιες οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετώπισες εκεί;
Ο τρόπος ζωής είναι πολύ διαφορετικός και δε χρήζει σύγκρισης. Ο ρυθμός της ζωής στη Νέα Υόρκη είναι ιδιαίτερα γρήγορος. Οι αποστάσεις είναι μεγάλες και ο προσωπικός χρόνος είναι περιορισμένος. Οι μισθοί αλλά και το κόστος ζωής είναι πολύ υψηλότεροι σε σχέση με την Ελλάδα. Θα έλεγα ότι η ποιότητα ζωής στην Ελλάδα είναι γενικά καλύτερη. Ωστόσο η δυνατότητα επαγγελματικής εξέλιξης είναι πολύ μεγαλύτερη στη Νέα Υόρκη. Τον πρώτο καιρό συνέκρινα τα πάντα με την Πάτρα. Όταν συνειδητοποίησα ότι βρίσκομαι και βιώνω την πραγματικότητα της Νέας Υόρκης, η σύγκριση σταμάτησε και εγκλιματίστηκα στο νέο περιβάλλον. Προσαρμόστηκα μεν, αλλά δεν έγινα Αμερικάνος και ούτε πιστεύω ότι θα γίνω ποτέ. Είμαι Έλληνας και ζω και συμπεριφέρομαι με τις δικές μας αξίες.
Πόσο εύκολο είναι για έναν έλληνα να σπουδάσει σε ένα αμερικάνικο Πανεπιστήμιο, όπως είναι το Κολούμπια;
Δύσκολο αλλά, όχι ακατόρθωτο. Αν το λέει η καρδούλα σου, θα βρεις τον τρόπο να πετύχεις ό,τι ονειρεύεσαι. Εν προκειμένω, θα βοηθούσε να έχει κανείς ένα καλό βιογραφικό, καλές συστατικές επιστολές, κάποια πρακτική άσκηση στην Αμερική, μια μερική εμπειρία στη χώρα, γνωριμίες από συνέδρια κλπ. Τα Πανεπιστήμια εδώ δεν είναι δωρεάν και είναι πανάκριβα για τα ελληνικά δεδομένα. Εγώ σπούδασα χάρη στην υποτροφία του Ιδρύματος Μεντζελόπουλου, που πλήρωσε όλα τα δίδακτρα για το μεταπτυχιακό μου. Αλλιώς θα ήταν απαγορευτικό και δε θα βρισκόμουν εδώ τώρα.
Τι θα συμβούλευες έναν νέο που σκέφτεται να κάνει το μεγάλο ταξίδι;
Σε κάποιον που πραγματικά θέλει να προσπαθήσει στην Αμερική, θα πρότεινα να το κάνει. Όχι ότι απαραίτητα θα έρθει κάποια καλύτερη ζωή ή τεράστια επιτυχία. Το ταξίδι είναι ταξίδι και δεν δίνει εγγυήσεις. Το γεγονός ότι θα προσπαθήσεις για κάτι διαφορετικό, τα πράγματα που θα δεις όταν θα βγείς από τον γνωστό σου μέχρι τώρα κόσμο, θα σε κάνουν πιο σοφό, θα γνωρίσεις λίγο περισσότερο τον εαυτό σου, θα μετρήσεις τις δυνάμεις σου, θα εκτιμήσεις αυτά που αφήνεις. Kαι αυτό είναι κατάκτηση! Τις ευκαιρίες τις δημιουργούμε μόνοι μας!
Ποιοι είναι οι στόχοι σου για το μέλλον;
Στοχεύω στην προσωπική μου βελτίωση σε όλα τα επίπεδα. Να μαθαίνω συνεχώς, να δαμάσω τις αδυναμίες μου και να διατηρήσω την αυθεντικότητα μου! Ονειρεύομαι να ταξιδέψω όσο πιο πολύ μπορώ και να γνωρίσω τον κόσμο.
