Ο ταλαντούχος ηθοποιός Κωνσταντίνος Φάμης θα βρίσκεται στο θέατρο «όροφως» της Πάτρας, στις 4 και 5 Φεβρουαρίου, με το συγκλονιστικό μονόλογο «Βρωμιά» και λίγο πριν μας καθηλώσει επί σκηνής, μιλάει στο dete.gr
ΤΗΣ ΕΛΕΑΝΑΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΟΥ
eleana.magdalinou@gmail.com
Επιστρέφεις στην Πάτρα με τη «Βρωμιά». Ποια είναι η ιστορία του Σαντ που ξεδιπλώνεται επί σκηνής;
Ο Σαντ, ο 30χρονος Ιρακινός ήρωας της «Βρωμιάς» την περίοδο του πολέμου του Περσικού κόλπου αποφασίζει να φύγει απ’ τη χώρα του – ως μια κίνηση αποστροφής αυτής της αγριότητας που γεννά ένας ο πόλεμος – και να ταξιδέψει ως τη χώρα των ονείρων του, για την οποία διάβασε, σπούδασε τη γλώσσα και μελέτησε τη φιλοσοφία της. Η χώρα αυτή είναι η Γερμανία. Φτάνοντας λοιπόν στη Γερμανία, όλα του τα όνειρα γκρεμίζονται. Υφίσταται τον απόλυτο ρατσισμό ζώντας παράνομα στη χώρα, χωρίς «ταυτότητα», χωρίς αγάπη και χωρίς αποδοχή. Ζει κλεισμένος στο δωμάτιό του και περιμένει να περάσει η ώρα ώστε να πάει να πουλήσει τα τριαντάφυλλά του στα διάφορα κέντρα.
Ποια τα στοιχεία του έργου που σε κέντρισαν να πεις το «ναι» σε αυτό το μονόλογο και ποια τα μηνύματα της παράστασης;
Καταρχάς αξίζει να αναφέρω ότι το κείμενο της «Βρωμιάς» διδάσκεται στα Πανεπιστήμια θεατρικού έργου και σεναρίου. Εκτός από τον αριστοτεχνικά γραμμένο χαρακτήρα από τον Σνάιντερ – συγγραφέα της «Βρωμιάς» – αυτό που αγάπησα σε αυτόν τον ήρωα είναι το φως που εκπέμπει. Ο Σαντ δεν γκρινιάζει ούτε μεμψιμοιρεί. Παρά τις δυσκολίες που βιώνει συνεχίζει να ελπίζει και να ονειρεύεται. Κι αυτό είναι το νόημα της ζωής για μένα. Πρόκειται για έναν φωτεινό χαρακτήρα που τον αγάπησα απ΄την πρώτη στιγμή που διάβασα το έργο.
Όσον αφορά στα μηνύματα, στόχος αυτής της παράστασης (δουλεύοντας με την Κατερίνα Πολυχρονοπούλου που ανέλαβε τη σκηνοθεσία) και νομίζω και του έργου είναι να «αγκαλιάσουμε» τους ανθρώπους που αναγκάζονται να αφήσουν πατρίδα και οικογένεια και να ζήσουν σε μια άλλη χώρα. Να χαμογελάσουμε σε κάποιον «Σαντ» που θα συναντήσουμε σε ένα φανάρι κι ας αρνηθούμε ό,τι μας προσφέρει. Δεν έχει σημασία. Όλοι οι άνθρωποι αξίζουν την ευγένειά μας ανεξαρτήτου φύλου, εθνικότητας, πολιτικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων ή σεξουαλικών προτιμήσεων.
Είσαι από τη μία ένας Ιρακινός μετανάστης και από την άλλη Γερμανός πολίτης, κάτι που απαιτεί και εναλλαγή συναισθημάτων. Πως το καταφέρνεις αυτό επί σκηνής;
Αυτό είναι εξαιρετικό στο κείμενο. Ο ίδιος χαρακτήρας ακαριαία αλλάζει και από Ιρακινός μετανάστης μιλάει σαν φασίστας. Και ομολογώ ότι αυτό το στοιχείο είναι απ’ τα πιο δύσκολα σημεία του έργου. Γενικώς όλες οι απότομες εναλλαγές είναι δύσκολες για έναν ηθοποιό. Λείπουν οι «γέφυρες» δηλαδή που δίνουν τη δυνατότητα και τον χρόνο στον ηθοποιό ώστε να περνά απ’ τη μια συναισθηματική κατάσταση στην άλλη. Πως το καταφέρνω; Προσπαθώ να είμαι πολύ συγκεντρωμένος και να έχω σε απόλυτο έλεγχο – όσο είναι δυνατό –το νευρικό μου σύστημα.
Από τις, μέχρι σήμερα, παραστάσεις που έχεις δώσει, τι έχεις εισπράξει από το κοινό που έχει παρακολουθήσει τη «Βρωμιά»; Σου είπε κάτι κάποιος θεατής που σου έχει μείνει;
Τα όσα έχω εισπράξει απ’ αυτήν την παράσταση δεν συγκρίνονται με τίποτε άλλο. Το 2018 έκανα 8 παραστάσεις με τη «Βρωμιά» στο θέατρο Σταθμός και έλαβα 13 εξαιρετικές κριτικές. Σε σημείο που δεν το πίστευα κιόλας. Έχω παίξει μπροστά σε μαθητές Λυκείου κι ενώ ξεκίνησα βαρύθυμα την παράσταση πιστεύοντας ότι τα παιδιά δεν θα είναι συγκεντρωμένα, κατά τη διάρκεια της, άκουγα πακέτα από χαρτομάντιλα να ανοίγουν και τα παιδιά να κλαίνε. Με συγκίνησε πολύ αυτή η αντίδραση των παιδιών. Επίσης έχουν παρακολουθήσει θεατές αυτήν την παράσταση που πιθανόν δε θα την επέλεγαν και στο τέλος της δε με άφηναν απ΄ την αγκαλιά τους. Έχω λάβει πολλή χαρά και συγκίνηση απ’ αυτόν τον χαρακτήρα γι’ αυτό δεν μπορώ εύκολα να τον αποχωριστώ κι έτσι τον ξανασυναντώ με κάθε ευκαιρία.
Με τι συναισθήματα θέλεις να φύγουν οι θεατές από την παράσταση;
Στόχος του θεάτρου πάντα, κατά τη γνώμη μου, είναι να ευαισθητοποιήσει, να «μετακινήσει» και να συγκινήσει τις ψυχές μας. Αυτό επιθυμώ και απ΄αυτήν την παράσταση. Να καταφέρω να κοινοποιήσω τα συναισθήματα του έργου, να τα λάβουν οι θεατές και να φύγουν λιγάκι, πιο πλούσιοι, συναισθηματικά. Κάτι που λείπει πολύ στην εποχή μας κι ευτυχώς που το θέατρο είναι εδώ για να μας το προσφέρει όλο αυτό απλόχερα.
Στην Πάτρα είχες ξαναέρθει και στο παρελθόν και σε είχαμε απολαύσει στο «Λεωφορείο ο Πόθος». Τι σου έχει μείνει από την πόλη;
Η ζωντάνια. Αυτό μου έχει μείνει. Κι από το διάστημα που κινήθηκα στην πόλη και από τις παραστάσεις στο υπέροχο θέατρο Απόλλων. Αυτό βέβαια το είχα διαπιστώσει και από άλλες παραστάσεις που παίχτηκαν στην Πάτρα, πριν το 2010 που παρουσιάσαμε το «Λεωφορείο ο πόθος». Σε όλο αυτό βέβαια βοηθούν και οι πολλοί φοιτητές που σπουδάζουν εδώ. Τα μαγαζιά έχουν κόσμο. Οι άνθρωποι κυκλοφορούν και αυτό κάνει την πόλη ζωντανή. Φυσικά δε θα μπορούσα να παραλείψω το γεγονός ότι οι πατρινοί είναι θεατρόφιλο κι εκπαιδευμένο κοινό. Η εμπειρία μου απ΄τα γέλια των θεατών στο «Λεωφορείο» – ένα δραματικό κυρίως έργο – θα μού μείνει αξέχαστη.
Στα σχέδιά σου, εκτός της «Βρωμιάς», υπάρχει κάτι άλλο για τη φετινή σεζόν;
Υπάρχουν πολλά σχέδια και όνειρα τα οποία δεν έχουν πάρει ακόμη τον δρόμο που χρειάζεται ώστε να τα συζητήσουμε. Σίγουρα θα κάνουμε κάποιες ακόμη συναυλίες με την Μαριάννα Πολυχρονίδη και τον Τάκη Φαραζή στο πιάνο με τα «Τραγούδια επί σκηνής». Πρόκειται για μια συναυλία με τραγούδια που ακούστηκαν πρώτη φορά σε κάποια θεατρική παράσταση.
